Olifantje

“Je mag hem hebben” bromt ze boven me. Ik zit op een krukje voor haar en smeer de bolle bruine buik in met bamboecrème. “I am serious” zegt ze er geïrriteerd achteraan omdat elke reactie mijnerzijds uitblijft. “Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Het is de zesde, maar het lijkt in niets op de vorige keren. Dit is een Kalis, hij is van jou.”
Ik smeer door, rond en rond over haar glanzende buik, daal af naar haar liezen. De schaamte voorbij. Als de pijn maar ophoudt. In haar rug, haar benen, haar hoofd. Ze kan niet slapen, niet liggen, niet zitten. “Nog eventjes,” moedig ik haar aan “hij komt eraan.” En ik houdt mijn hand met de crème erin nog eens extra boven de kaars. Hoe dunner het is hoe makkelijker ik het uitgesmeerd krijg. “Kom kleine olifant” fluister ik tegen de buik “kom er nou maar eens uit. Je moeder heeft er genoeg van. En we verpakken de buik maar weer in een kleurige rappa, vastgesjord onder de zware borsten. Laatste loodjes.

Het boek ‘Agaat’ is uit. Geen recensie, geen loftuitingen. Maar ontreddering. “Het is maar een boek” probeer ik te sussen. Wat zou je ook moeten zeggen na het lezen van dit drama, dit treurspel, dit beschamende relaas van een veel te witte vrouw die het liefst de botten van haar aangenomen zwarte kind wit maakt?! Wat kan je nog zeggen als de brok in je keel lijkt te exploderen?Dramaqueen, ik heb het woord te vaak gelezen om het te kunnen vergeten.

Mijn kleine mannetje. Godzijdank bleef hij zwart. Hij mocht met zijn smoezelige handjes in de rijst graaien. Mijn olifantje.
Ik wiegde hem in slaap tot ik kramp in mijn armen kreeg. Liep rondjes in het maanlicht om de sinaasappelboom tot het me duizelde en mijn rug me tot de orde riep. Siste de buurvrouwen met hun zaklantaarn in de mond weg, Weg! Weg! zodat hij niet uit zijn halfslaap wakker zou worden. Ontvoerde hem naar het grote bed in mijn kamer, waar het stil was en waar niemand dorst te komen. “Slaap olifantje slaap..”
Gaf zijn zusje opdracht hem niet steeds op de rug te dragen. “He is not a doll. Give him a chance to walk please!” Altijd maar weer please er achteraan, want dan namen ze je het het minste kwalijk dat hij veel meer aandacht kreeg dan zij ooit in hun hele leventje hadden gekregen.
Zijn eerste stapjes, zijn eerste schoentjes. Geen rondzwervende slipper was meer voor hem veilig. Op de schoenen van de buurvrouw of de afgetrapte gouden pumps van zijn moeder stapte hij de compound over. Trots als een apie keek hij achterom alsof hij wilde zeggen “je ziet het zeker wel he?!”
Maar evenzo goed rende hij op zijn bolle blote pootjes zijn grote broer achterna. Het zandpad op, waar de grote plas lonkte. “Klets-klettser-dekletss” stapte hij door het modderwater tot ik hem paniekerig maande eruit te komen. Een kind kan in badwater verzuipen. Terug op de compound werd hij door zijn grote zus aan een arm ruw omhoog getrokken tot hij op haar heup zat. Op het achtererf moest hij op een steentje staan en werd hij hardhandig ingezeept. Met veel prikkende sunligtzeep en veel gekrijs. Wit van het schuim en glimmend van het water. Om daarna weer bij mij afgeleverd te worden. “Hier, troost jij hem maar” en weg was zijn zus, water halen. Of het huis dweilen. Of de compound vegen. Of. Of . Of. Dan begroef hij zijn snotneus in mijn nek en schokte zijn lijfje onder mijn aaitjes over zijn ruggetje.

“Baby Kalis " noemde iedereen hem. Mijn achternaam prijkt op zijn geboortebewijs, achter zijn eigen familie naam. Later werd het “Baby Kaal”. Maar voor mij blijft hij Malang, mijn olifantje.
Ik ben zijn Mamamusoo. Zijn enige oma.