11.1 dinsdag 10 november 2009

dinsdag 10 november 2009 - Tarud Preschool, Gunjur Village

10.45 uur Na de hectiek van gisteren en het feit dat ze me de klas in mijn eentje lieten draaien, heb ik M. vanochtend gezegd dat ik de eerste week voornamelijk wil observeren. Werd me geloof ik niet in dank afgenomen, maar helaas. Wil ik dit vijf dagen per week volhouden en dat voor enkele maanden dan moet het anders. En zeker in een rustiger tempo. Daarop zei ze dat ze zelf niet in de klas kon zijn vandaag omdat ze een “workshop” met de headmistress had. Wat zoveel inhield als financiën regelen. Ik zei haar dat ik beslist niet in mijn eentje de klas ga draaien. Waarop mij de volunteer-jongen aangewezen werd. Die schijnt het regelmatig van M. over te nemen. Ze is zwanger en dat lijkt haar laatste energie op te slurpen. Ik ga akkoord en bedenk dat het ook een kans is het anders te doen dan gisteren.

8.30 uur. De kindjes zijn al in de klas. De bankjes zet ik rond de matten op de grond. Zo kan ik ze allemaal aankijken. Nog maar eens opnieuw proberen of we een voorstel rondje kunnen doen. Aan elk kind vraag ik “i tondi? What is your name?” Ik versta niets van het zachte verlegen gemompel. Een nieuwsgierige juf kan meteen als vertaalster dienen. Aan het eind probeer ik of ze nog weten hoe ik heet. Geen enkel probleem. We gaan weer vliegen, hoog en laag, up and down. We maken een rondje over de mat en zwaaien met onze armen. De opgehoopte energie tijdens het stilzitten op een bankje moet eruit, anders krijg je niks voor mekaar met ze. Het gaat goed, ik heb contact met ze. Als ze weer zitten kom ik terug op de letters die we gisteren gerepeteerd hebben. Dat wil zeggen, aandacht voor de A is wat mij betreft genoeg. Ze zijn nog zo klein. Ik heb wat tekeningen meegenomen van an Apple, an Ant (mier), an Ambulance. Bij de appel schrijven we grote cirkels in de lucht “round and round”. Bij de mier krabbelen we met de vingers over de mat. M. is ondertussen even langs gekomen en wijst enthousiast een mier op de grond aan. Zou ik haar toch nog kunnen enthousiasmeren ondanks haar moe-zijn??! Bij de ambulance begint ze vrolijk het geluid van de ambulance na te doen. Grappig, want zo anders dan bij ons. De draaiende lamp op het dak hebben ze hier ook. Dus al toeterend draaien we met de vingers een rondje boven ons hoofd. Het spreekt ze duidelijk aan.
Dan weet ik opeens ook wat we daarna kunnen gaan doen. Rustig tekenen. Ik regel oud printerpapier. De helft van de kinderen laat ik op de bankjes zitten (niet meer dan twee anders verdringen ze mekaar) . Omdat er maar twee tafels zijn met bankjes zet ik de rest op de knietjes langs de randen van de mat. Het printerpapier laat ik aan elkaar zitten zodat ze lekker vrij kunnen uithalen met hun krijtjes. De kinderen aan tafel krijgen wel losse velletjes. Ik heb vetkrijtjes gescoord in een van de andere klassen. Leg bij ieder een hoopje neer en leg ze uit dat ze “round and round” mogen gaan met hun krijtje. Ik hoop op veel rondkrassen. Velen weten nog niet eens hoe je zo’n krijtje vasthoudt. HET LUKT! Ze hebben er lol in cirkels te krassen. Houden het liefst stevig een bundeltje krijtjes in hun andere hand. Ik laat ze zien dat één krijtje genoeg is en dat de rest in het midden ligt voor iedereen.
Dat is trouwens precies het heikele punt hier: niemand bezit haast iets, en zodra ze iets hebben willen ze het niet meer kwijt. Dat geldt zowel voor kinderen als volwassenen. Ik hoop ze er toch aan te wennen dat ze moeten delen met elkaar. En dat je je niets kunt toe eigenen.
Ik vraag de volunteer-jongen of hij de namen op de tekeningen wil schrijven. Wat ik met de tekeningen ga doen weet ik nog niet. Zouden ze het graag mee naar huis nemen? Hoe moet ik dat dan regelen? Oprollen? Of liever in de klas ophangen? Maar waarmee? Ik doe alles improviserend en tegen de tijd dat ze naar huis gaan zal ik wel iets bedacht hebben.

Evaluatie: misschien wordt het toch nog wat hier met mij. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik gisteren na schooltijd het even niet meer zag zitten. Was zo kapot dat ik niets anders kon bedenken dan naar bed gaan. Ik zie het maar als breien: elke dag een steekje is een hemdsmouw in een jaar..