11.2 dinsdag 10 november 2009

dinsdag 10 nov 2009 – M.'s compound, Gunjur Village

15.00 uur Nou dat is dus even flink wennen. Een ledikant dat zich gedraagt als een hangmat. Een acht centimeter grote spin die vindt dat ie wel binnen het muskietennet mag wonen (brrr!). Een zwangere gastvrouw die me ’s ochtends om zeven uur uitnodigt water te halen bij de put(?!) En ik, die mezelf inprent nergens voor terug te deinzen omdat dit alles eigen keuze is. Is ook zo, hoewel ik deze keuze in Holland gemaakt heb en naar nu blijkt ik geen idee had hoe het wonen bij een Gambiaanse familie zou zijn. Heb wel eerder op een Afrikaanse compound gewoond bij Happy, maar toch is dit weer heel anders. Al is het maar omdat ik Happy goed ken en M. helemaal niet. Kan haar vele familieleden die ook op de compound wonen absoluut (nog) niet uit elkaar houden. Zij kennen mij daarentegen wel en roepen regelmatig zonder enige reden “TinekeTwo!”. Gisteren dacht ik dat ik dit nog geen week zou volhouden. ’s Ochtends om kwart voor zeven opstaan en om acht uur naar school fietsen. Vandaag echter heb ik gewoon mijn eigen plan opgevat. Er was nog genoeg water dus ben niet naar de put gegaan.
Heb voor de eerste keer koffie voor mezelf gezet. Compleet met aangemaakte poedermelk. Voelde een beetje asociaal maar heb ook geen zin om meteen al iedereen bij mijn eten en drinken te betrekken. Voor je het weet is het een gewoonte en sta ik voor iedereen koffie te zetten. We hebben afgesproken dat ik voor mijn eigen ontbijt zorg. Mocht later blijken dat ik wel erg afwijk van de Afrikaanse gewoonte alles met iedereen te delen, dan kan ik het altijd nog wat bijstellen.
De lunches - rijst met vis - worden verzorgd door M.’s zus. Tegen drie uur wordt er hier een bakje voor twee personen neergezet. Voor M. en mij. Ik betaal haar daarvoor een bedrag per week. Verder zorg ik dat er flessengas is (eigen belang in verband met koffie en thee) en heb ik bij de start voor 50 kg rijst gezorgd. Voorlopig hoef ik me geen zorgen te maken dat ik op de familie zou teren ;-)
Gisteren hebben Tineke1 en Happy de dozen opgehaald bij de container. Er missen drie dozen waaronder god-beter-het de doos met de Dam-tot-Damloop shirts. Hebben we een weekend voor afgezien met zijn tweeën… Naar het schijnt heeft een ander die ook aan het uitpakken was, ze per ongeluk (?!) meegenomen. Er wordt achteraan gegaan. Ben benieuwd…
Met een klein zaklantaarntje zijn Tineke1 en ik gisteravond op zoek gegaan naar onze eigen dozen. Een flink heen en weer gesjouw want de mannen hadden de dozen kriskras door elkaar opgestapeld met de nummers onzichtbaar. Lekker handig dus. Na een flinke tijd hadden we alles en kon het uitpakken beginnen. Ik was vooral erg blij met mijn koffiepotje en mijn schoenen. Voor de rest heb ik zoveel mogelijk andere spullen meegenomen in een Aldi-tas. De schoolspullen ga ik per lesje uit de dozen halen. Want als ik de dozen op school neerzet zijn ze in een keer leeg gehaald vrees ik. Gambianen weten absoluut niet wat ordenen is en gooien alles door en bij mekaar. Medicijnen liggen tussen het gereedschap en kleding en koekjes bijten elkaar ook niet. Gisteren vond ik zelfs een foto-SDcard tussen de spijkers. Waarschijnlijk weten ze niet wat ze ermee moeten en gooien het gewoon ergens neer. Bij Boboi Lodge bijvoorbeeld hadden de challengers van de Antwerpen-Banjul medicijnen in een plastic box achtergelaten. Die stond vervolgens dagen in de bloedhete zon. Terwijl ze ORS (bij diarree) best goed kunnen gebruiken af en toe…
Ik wil niet negatief overkomen, maar kan toch niet ontkennen dat ik vele vraagtekens zet bij het leven hier. Ik probeer het zeker te accepteren. Maar om nou te zeggen dat ze het allemaal even handig en hygiënisch (!) hebben geregeld.. nee dus. Sorry.

Over het algemeen zal trouwens geen Gambiaan kritiek van mij krijgen op zijn doen en laten. Ik ben hier te gast en pas me zoveel mogelijk aan met een blij gezicht. Op school is dat wel anders. Ik accepteer niet dat de kleintjes van soms nog geen vier jaar elkaar met vuisten in het gezicht slaan. Haal ze uit elkaar en spreek ze bestraffend toe. Vervolgens moeten ze sorry tegen elkaar zeggen in het Mandinka. Er is al genoeg oorlog in Afrika. En ik hoop zo mijn steentje bij te dragen aan meer verdraagzaamheid hier.

* Preek ten einde. Het is inmiddels half vijf. Als ik nog iets wil doen, moet dat nu. Om zeven uur vanavond moet ik weer terug zijn want dan is het donker. Ga dus echt niet door het mulle zand fietsen in het donker. Als ik de compound al zou weten te vinden. Misschien fiets ik even naar Project Lodge voor een duik in hun zwembad en om dit op internet te zetten. Mag ik nu wel gauw vertrekken. Adieu! Vaarwel! Auf Wiedersehen! Lieve hug van mij, Tien