40 maandag 28 december 2009
Door: Tien
Blijf op de hoogte en volg Tineke
02 Januari 2010 | Gambia, Banjul
40 maandag 28 december 2009 – tent Boboi, Kartong
Never a dull moment – part one
11:00 uur
Ik zit voor de tent in de schaduw. Een piepklein briesje koelt de warme lucht. Met pen en papier verzamel ik treffende werkwoorden en bijvoeglijke naamwoorden die me van pas kunnen komen bij het beschrijven van het Afrikaanse leven hier.
Gestommel en geschreeuw doet me opkijken richting Bantaba (een ronde met rieten dak overdekte ruimte voor feesten etc.). Al dagen zijn ze bezig met het schoonmaken en schilderen ervan. Want vandaag komt een groep aan en die gaan er ongetwijfeld gebruik van maken.
Ik zie zes jongens/mannen rond een enorme ijzeren kast staan. Zeker twee bij twee meter en minstens vijftig centimeter diep. De deuren liggen her en der in het zand verspreid. De kast zelf ligt op zijn kant in het zand. Ze kijken peinzend naar het loodzware gevaarte. Sjorren en trekken heeft tot nu toe niet geholpen. Ze proberen het nog eens maar geven het gelukkig op. Ik zie al voor me hoe er met spoed eentje naar het kliniekje vervoerd moet worden omdat ie bekneld geraakt is met zijn voet of teen. “Use your brains instead of using force” denk ik. Maar dit is Afrika. Razendsnel bedenk ik me hoe ik dit op zou lossen in mijn eentje thuis. Met een kleed eronder of iets rollends. Yes!! Verderop ligt een enorme zelfgemaakte halter. De lengte komt overeen met de maat van de kast. Zonder te aarzelen geef ik opdracht naar me te luisteren en het ding op te halen om het daarna onder het uiteinde van de kast te leggen. Zes ongelovige gezichten kijken me aan. Moet je in Nederland proberen als enige vrouw tussen zes mannen. Niet dus. Hier lukt het. Ze halen de halter op en volgen mijn aanwijzingen. Doen zelfs precies wat ik zeg: “Twee man om te duwen is genoeg. Weg aan de voorkant want.. the hospital is too far away!” Gelach. Twee mannen tillen ieder een hoek op en leggen de kast op de halter. Iedereen weg! En rollen maar! Magic!!Als de kast met het andere uiteinde van de halter rolt geef ik opdracht de halter weer naar voren te brengen en onder de kast te schuiven. Dat gebeurt. “Go!” roep ik op bijna militaristische wijze. En ze gaan. Nog even proberen ze de kortste weg te nemen die echter veel te smal en hol is voor de enorme kast. Ik weet ze te overtuigen dat een langere weg in dit geval beter is. Even morren en dan gaan ze weer. Over de langere weg. Ik kijk toe en geniet. Een kleine tien minuten later staat de kast voor de ruimte waar hij in moet. De toegangsdeur lijkt te klein maar deze keer zoeken ze het maar even uit.Ik heb vandaag het wiel uitgevonden!!
Never a dull moment – part two
11.30 uur
Mama komt terug van de kliniek in Kartong. “ It’s the worm Mama!” roept ze al van verre, als wil ze zeggen: ik zei het toch?! Ze showt me de medicijnen die ze bij de farmacie opgehaald heeft. Omeprazol en Ibuprofen. Tegen wormen?! “ What about the blood you saw in your poup?” vraag ik bezorgd. Ik zag mezelf al aan haar graf staan over een jaar. “ Oh it’s normal says the doctor” en ze kijkt onverschillig een andere kant uit. Ik ben allerminst gerustgesteld. Al dagen klaagt ze over buikpijn. Stress misschien? Toen ik suggereerde wat poep in een potje te doen en dat mee te nemen naar de kliniek lachte ze me vierkant uit. “Even the doctor will laugh Mama!”
Ik vraag me af hoe hij haar op wormen kan controleren zonder haar poep te onderzoeken. Ik vraag wat hij gedaan heeft. Na enig gepuzzel begrijp ik dat hij haar buik beluisterd heeft met een stethoscoop. En nu is ze dan terug met de mededeling dat het “the worm “ is.
“No problem Mama.. even you have a worm!” probeert ze me gerust te stellen als ze mijn gezicht ziet. Ik kijk haar verbaasd aan en schrik op. Het moet niet gekker worden. Zelfs ik heb een worm? Cadeautje van Afrika???!
Dan gaat me een licht op. Ik denk aan de “sponge” die ze nodig had toen ze bij het gastgezin ging bivakkeren. Dat bleek een matras te zijn. Een worm.. ze zal toch niet de darmen bedoelen?! Als ik dat opper licht haar gezicht blij op. Lachend roept ze uit: “Yes Mama! That thing!”
Een zucht van verlichting ontsnapt me. Pffht! Ze heeft last van haar darmen en krijgt een pijnstiller. De Omeprazol moet een beschermend laagje in de maag leggen tegen verdere irritatie. Ik haal nog even de stress aan. “yes Mama. You know.. I don’t have it always. Sometimes with stress..”
Never a dull moment – part three
12:00 uur
Ik zie Mama plotseling opkijken richting de tent. Grote ogen. “It’s nothing Mama. Just a snake.”
Dit kan niet waar zijn. Dat zeg je zo niet. Ik kijk en zie nog net hoe het beest van onder de luifel wegglibbert. Ik spring op. Ik knijp met mijn rechterhand in het stokbrood dat ze net voor me gehaald heeft. Ik verschuil me achter haar en knijp keihard in haar schouder. Ze lacht zich dood om me. “He is gone Mama!. He just came to eat a froggie..” Nog zeker vijf minuten lang staar ik naar de plek des onheils. Er liggen plastic flessen, visnetresten en ander jutspul. “OUT!! Everything OUT!” roep ik. Mama veegt relaxed de flessen bij elkaar en wil ze vijf meter verderop dumpen. “Not there!” krijs ik lichtelijk hysterisch. Ze lacht ongelovig naar me en slentert naar de afvalbak verderop. Zo’n grote vrouw, zie ik haar denken, is bang voor een slangetje.
Hij mag dan klein geweest zijn, mij was ie groot genoeg: ongeveer 45 cm lang en 3 cm dik. Of zoiets. Want met hysterische mensen weet je het nooit…
Never a dull moment – part one
11:00 uur
Ik zit voor de tent in de schaduw. Een piepklein briesje koelt de warme lucht. Met pen en papier verzamel ik treffende werkwoorden en bijvoeglijke naamwoorden die me van pas kunnen komen bij het beschrijven van het Afrikaanse leven hier.
Gestommel en geschreeuw doet me opkijken richting Bantaba (een ronde met rieten dak overdekte ruimte voor feesten etc.). Al dagen zijn ze bezig met het schoonmaken en schilderen ervan. Want vandaag komt een groep aan en die gaan er ongetwijfeld gebruik van maken.
Ik zie zes jongens/mannen rond een enorme ijzeren kast staan. Zeker twee bij twee meter en minstens vijftig centimeter diep. De deuren liggen her en der in het zand verspreid. De kast zelf ligt op zijn kant in het zand. Ze kijken peinzend naar het loodzware gevaarte. Sjorren en trekken heeft tot nu toe niet geholpen. Ze proberen het nog eens maar geven het gelukkig op. Ik zie al voor me hoe er met spoed eentje naar het kliniekje vervoerd moet worden omdat ie bekneld geraakt is met zijn voet of teen. “Use your brains instead of using force” denk ik. Maar dit is Afrika. Razendsnel bedenk ik me hoe ik dit op zou lossen in mijn eentje thuis. Met een kleed eronder of iets rollends. Yes!! Verderop ligt een enorme zelfgemaakte halter. De lengte komt overeen met de maat van de kast. Zonder te aarzelen geef ik opdracht naar me te luisteren en het ding op te halen om het daarna onder het uiteinde van de kast te leggen. Zes ongelovige gezichten kijken me aan. Moet je in Nederland proberen als enige vrouw tussen zes mannen. Niet dus. Hier lukt het. Ze halen de halter op en volgen mijn aanwijzingen. Doen zelfs precies wat ik zeg: “Twee man om te duwen is genoeg. Weg aan de voorkant want.. the hospital is too far away!” Gelach. Twee mannen tillen ieder een hoek op en leggen de kast op de halter. Iedereen weg! En rollen maar! Magic!!Als de kast met het andere uiteinde van de halter rolt geef ik opdracht de halter weer naar voren te brengen en onder de kast te schuiven. Dat gebeurt. “Go!” roep ik op bijna militaristische wijze. En ze gaan. Nog even proberen ze de kortste weg te nemen die echter veel te smal en hol is voor de enorme kast. Ik weet ze te overtuigen dat een langere weg in dit geval beter is. Even morren en dan gaan ze weer. Over de langere weg. Ik kijk toe en geniet. Een kleine tien minuten later staat de kast voor de ruimte waar hij in moet. De toegangsdeur lijkt te klein maar deze keer zoeken ze het maar even uit.Ik heb vandaag het wiel uitgevonden!!
Never a dull moment – part two
11.30 uur
Mama komt terug van de kliniek in Kartong. “ It’s the worm Mama!” roept ze al van verre, als wil ze zeggen: ik zei het toch?! Ze showt me de medicijnen die ze bij de farmacie opgehaald heeft. Omeprazol en Ibuprofen. Tegen wormen?! “ What about the blood you saw in your poup?” vraag ik bezorgd. Ik zag mezelf al aan haar graf staan over een jaar. “ Oh it’s normal says the doctor” en ze kijkt onverschillig een andere kant uit. Ik ben allerminst gerustgesteld. Al dagen klaagt ze over buikpijn. Stress misschien? Toen ik suggereerde wat poep in een potje te doen en dat mee te nemen naar de kliniek lachte ze me vierkant uit. “Even the doctor will laugh Mama!”
Ik vraag me af hoe hij haar op wormen kan controleren zonder haar poep te onderzoeken. Ik vraag wat hij gedaan heeft. Na enig gepuzzel begrijp ik dat hij haar buik beluisterd heeft met een stethoscoop. En nu is ze dan terug met de mededeling dat het “the worm “ is.
“No problem Mama.. even you have a worm!” probeert ze me gerust te stellen als ze mijn gezicht ziet. Ik kijk haar verbaasd aan en schrik op. Het moet niet gekker worden. Zelfs ik heb een worm? Cadeautje van Afrika???!
Dan gaat me een licht op. Ik denk aan de “sponge” die ze nodig had toen ze bij het gastgezin ging bivakkeren. Dat bleek een matras te zijn. Een worm.. ze zal toch niet de darmen bedoelen?! Als ik dat opper licht haar gezicht blij op. Lachend roept ze uit: “Yes Mama! That thing!”
Een zucht van verlichting ontsnapt me. Pffht! Ze heeft last van haar darmen en krijgt een pijnstiller. De Omeprazol moet een beschermend laagje in de maag leggen tegen verdere irritatie. Ik haal nog even de stress aan. “yes Mama. You know.. I don’t have it always. Sometimes with stress..”
Never a dull moment – part three
12:00 uur
Ik zie Mama plotseling opkijken richting de tent. Grote ogen. “It’s nothing Mama. Just a snake.”
Dit kan niet waar zijn. Dat zeg je zo niet. Ik kijk en zie nog net hoe het beest van onder de luifel wegglibbert. Ik spring op. Ik knijp met mijn rechterhand in het stokbrood dat ze net voor me gehaald heeft. Ik verschuil me achter haar en knijp keihard in haar schouder. Ze lacht zich dood om me. “He is gone Mama!. He just came to eat a froggie..” Nog zeker vijf minuten lang staar ik naar de plek des onheils. Er liggen plastic flessen, visnetresten en ander jutspul. “OUT!! Everything OUT!” roep ik. Mama veegt relaxed de flessen bij elkaar en wil ze vijf meter verderop dumpen. “Not there!” krijs ik lichtelijk hysterisch. Ze lacht ongelovig naar me en slentert naar de afvalbak verderop. Zo’n grote vrouw, zie ik haar denken, is bang voor een slangetje.
Hij mag dan klein geweest zijn, mij was ie groot genoeg: ongeveer 45 cm lang en 3 cm dik. Of zoiets. Want met hysterische mensen weet je het nooit…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
