43 zaterdag1 januari 2010

43 zaterdag 1 januari 2010 - tent Boboi, Kartong

Het is acht uur. Ik doe de radio aan: Wereldomroep. Ik val met mijn neus in de boter: hoe ga je met het overlijden van je vader/moeder om terwijl jij in het buitenland zit. Pffht! Ben meteen klaarwakker. Ik hou mijn adem in en staar naar het tentdoek terwijl ik hoor hoe een Nederlandse vrouw in Iran (.. of ergens anders, weet het niet precies..) met het overlijden van haar moeder in Holland omgegaan is. Er komen nog een paar Nederlanders in andere landen aan bod en dan zegt de omroeper dat dat het was voor vandaag.
Brute stilte. Over en sluiten. De zender geeft geen krimp meer. Terwijl ik me zo verheugd had op minimaal een uurtje Nederlandse radio in bed. Ik schakel over van korte golf naar FM en hoor Portugees. Het lijkt op een nieuwjaarsspeech van een president of iets dergelijks. Guinee-Bissau, het land “om de hoek”, na Senegal. Ik vang regelmatig het woord “narcotrafico” op. Niet moeilijk om te verzinnen dat hij hoopt dat het volk met man en macht probeert dit drugsverkeer tegen te gaan. Verder woorden als stabiliteit, economie, gezondheid en zo nog wat typische woorden die hoop uitspreken voor de toekomst. Ik switch over naar Radio Gunjur. Die zijn vaak met luisteraars in de weer die per telefoon commentaar leveren op een thema. Laatst eindeloos gezever over of je moet trouwen met degene die je zwanger heeft gemaakt. Ga goddomme eens vertellen dat ze condooms moeten gebruiken!!
Het thema van vandaag ontgaat me. Next zender. Een kerkdienst van de Methodist Church. Geen idee welk geloof dat is. Maar het is in ieder geval even geen Allah. “Every day is the First day of a new life” Bij gebrek aan andere geestelijke input besluit ik even te blijven luisteren. Martin Luther King wordt aangehaald. Tjemig, dat doen wij sinds de zestiger jaren al niet meer geloof ik. Maar wij zijn dan ook wit, hier zijn ze zwart en MLK was ook zwart en nog steeds een voorbeeld. De tekst van “We shall overcome” wordt voorgedragen. De inhoud treft me alsof ik het nooit eerder hoorde. En eerlijk is eerlijk: ik schiet nog in tranen als ik eraan denk.

Prompt ga ik me bezinnen. Het is 2010, 2009 is voorbij. Ben hier nu twee maanden. Wat heb ik gedaan cq gepresteerd tot nu toe? Laat de radio me niet bellen met vragen over de politieke situatie hier. Behalve dat iedereen even corrupt is en dat de president zich verrijkt ten koste van het volk, weet ik daar niets van. Destemeer weet ik hoe men hier probeert te overleven, elke dag weer.
Er is geen werk en mannen hangen wat rond. Zitten rond het houtskoolvuurtje met Attaya (sterke thee). Sommigen roken joints. Vrouwen daarentegen hebben het zwaar. Ze doen het huishouden: de was ( veel en vies want alle kids spelen tussen het zwerfvuil en in het stoffige zand), koken, verzorgen de kinderen. Hoewel ik van het laatste niet een erg hoge pet op heb. De baby’s hebben het redelijk goed wat dat betreft. Worden op de rug overal heen gesleept en krijgen de borst als ze honger hebben of slaap. Zodra ze baby-af zijn begint het onafhankelijke bestaan.
Mustapha bijvoorbeeld. Hij is vier jaar en geeft zichzelf met groot plezier een bad. De eerste-de-beste volwassene in de buurt heeft dan weliswaar water uit de put gehesen, maar het inzepen en water over de kop gooien doet hij al zelf. Daar komt geen moeder meer aan te pas. Dito met kleine Ana van 3 jaar. Ze gaat met haar kleine glanzende billetjes op een steentje zitten en het poedelen begint.
De moeders verzamelen ’s ochtends het eten van de vorige dag en zetten de emaille schaal in het zand. Voor de kuikens het kunnen bereiken zitten de kinderen er omheen en graaien met hun handjes in de rijst.
Bij M. op de compound doen de meisjes van twaalf al heel wat huishouden voor ze naar school gaan. Het wordt ze met de paplepel ingegoten: vroeg opstaan en alles vegen. Dan water halen en pannen wassen, schooluniform strijken met het kooltjesijzer en dan pas naar school.

Op de scholen en in openbare gebouwen hangen posters: “there is more then domestic work for women”. Helaas. Het gros ziet de school niet van binnen en of ze het (Engels) kunnen lezen is maar de vraag. Alleen degenen die zelf naar school geweest zijn kunnen Engels spreken.

Ik dwaal gigantisch af. Wat ik tot nu toe gedaan heb..
Qua lesgeven heb ik dat al eerder breeduit uitgemeten. Nog niet één procent heb ik daarvan in praktijk gebracht. Tel daar de fysieke problemen bij op die ik - ook hier – heb en je ziet wat ik allemaal niet gedaan heb.
Beter kijken wat ik wel gedaan heb. Dat is moeilijk te verwoorden wil ik niet in op-de-borst-klopperij vervallen. Ik heb geprobeerd te helpen waar ik kon. Best te vatten met het woord humaniteit misschien. Vaak letterlijk een pleister op de wonde. Of het nou ging om een vreselijk zwerende voet of om zware hoofdpijn. Om het aanschaffen van een waterketel of een warme kop thee voor M. ’s ochtends vroeg. Het zijn hele kleine dingen die geweldig veel impact hebben hier. Al die ogenschijnlijk onbenullige acties maken dat ik me hier nuttig voel.
Ze kennen me. “Mama Africa!” hoor ik uit een auto, een GillyGilly, vanonder een palmboom, uit een rijstveld. Absurd. Razendsnel deduceer ik wie dit kan zijn en begroet ze vervolgens met het gebruikelijke ritueel in Mandinka: Hoe is het thuis? Alles goed? En het vee? Iedereen okay? Allright!! Yo!!

Ondanks dat het de eerste dag van het Nieuwe Jaar is ga ik maar gewoon door bij waar ik gebleven was. Maandag naar school. Kijken wat er van de schoonmaak terecht gekomen is. Of de termieten en kakkerlakken met Kerst niet weer gewoon hun oude leventje in het magazijn opgepakt hebben. Als het schoon is gaan we de beloofde “resources” uitdelen, de verstuurde schoolspullen. Met name de schriften en potloden. Wat betreft de andere - veelal knutsel – materialen..misschien eens kijken of de teachers geïnteresseerd zijn in een workshop. Knippen en plakken, omgaan met lijm (droogt hier meteen uit) en schilderen. Met name het goed omgaan met de materialen kan zorgen dat ze er langer plezier van zullen hebben. Ook hier hebben ze closetrollen en daar is veel leuks mee te doen.
Kortom..In Imbarra Tien! Zet hem op!!