44 zaterdag 2 januari 2010

zaterdag 2 januari 2010, Tent Boboi,Kartong

Schetsen
Op het strand. In de verte komt een Gambiaan aanlopen. Niet een van de gebruikelijke jongens die een praatje willen maken met een toerist in de hoop dat hij een sponsorschap kan lospeuteren. De man draagt een lange broek en is duidelijk op weg van Kartong naar Gunjur. Lopend.
Als hij dichterbij komt zie ik wie het is: Lamin, de teacher van level 2. Hij is keurig gekleed, waarschijnlijk heeft hij nog zijn Kerstkleren aan: een Europees poloshirt, pantalon en glanzend zwart leren schoenen met gesp. Die schoenen ken ik. Hij is er apetrots op en draagt ze elke dag op school. Nu loopt hij ermee langs de vloedlijn. Geschrokken wijs ik op zijn schoenen: dat gaat fout Lamin! Je zolen zullen losweken en dan kun je ze weggooien. Hij kijkt keurend naar beneden en dan weer naar mij. Hij lacht en lijkt niet van zins er iets aan te veranderen. Hij wil nog even mijn tent zien. Ik neem hem mee naar boven. Zodra ik het hekje naar Boboi opendoe slaan de honden aan. Gadverdamme, zwarten van het strand zijn niet welkom, de honden weten dat. We trekken ons er niets van aan. “Nice compound!” besluit hij - wijzend op de tent - zijn bezoek en ik doe hem uitgeleide naar het strand.
Op zijn leren schoenen vervolgt hij zijn weg.

Op het strand is een nieuw tentje ontstaan. Vier palen in de grond en wat palmbladeren als dak geven net genoeg schaduw om een tafeltje en een bankje eronder te zetten. Op het tafeltje prijken twee bergjes fruit. Een bergje grapefruits en een bergje sinaasappels. Er tussenin prijkt een glanzende metalen citruspers. De verpakking elders in het zand duidt erop dat hij net aangeschaft is. Vier plastic kinderbekers completeren het geheel.
Een beker sinaasappelsap kost 25 dalasi, de prijs van een flesje cola. Er gaan wel acht sinaasappels in. Die hebben ze op de markt ingekocht: vier voor 10 dalasi. Van echte winst is dus nauwelijks sprake. Van klandizie ook nauwelijks, of je moet het over mij hebben.
Elke dag ga ik even langs en bestel een beker. Ik ben Mama Africa en krijg korting: 15 dalasis. Als tegenprestatie “smokkel” ik drinkwater in flessen hun kant op. Een tricky gebeuren want als ze dat bij Boboi doorhebben kan dat wel eens oorlog betekenen. Ik zit de concurrent te bevoorraden van hun water!
Gisteren liep de sinaasappelman mank. “Why??” vroeg ik. “Glass” was zijn antwoord, maar het stukje was er al uit. Ik vroeg hem het te laten zien. Ergens tussen het zand schemerde een wond in de zwarte eeltzool. “Dokter zeewater gaat je genezen” zei ik lachend en natuurlijk was het ongeloof van zijn gezicht te lezen. Tussen het vuilnis van Boboi ging ik op zoek naar een oud emmertje, spoelde de verf eruit en bracht het met zeewater gevulde emmertje naar hem toe. Ik deed hem voor hoe hij de wond af moest spoelen en vervolgens een kwartier in zeewater moest houden.
Vanmiddag kwam ik weer langs. Hij liet zien hoe hij liep: normaal. “ Wat heb je gedaan?” vroeg ik. “Zoals je zei, maar niet drie keer per dag. Want de eerste keer voelde ik meteen al klik-klik en de pijn was weg!!” Triomfantelijk keek hij me aan en gaf me een banaan. Zelf nam hij er ook een. We keken naar de zee en de heiige lucht erboven en aten onze banaan zwijgend op.
De zee trok zich terug. Het werd eb.