01 vrijdag 8 juli 2011

Strompelend achter een rollator laat ik me van mijn beste kant zien. Niks geen lange rijen voor ons. In en minuut zijn we op Schiphol door de douane. En bij de beveiliging gaat het al niet langzamer. Mooi, dat belooft wat voor de toekomst. Want er moeten nog zeker vier rollators naar Gambia vervoerd worden.
Tineke1, mijn reisgenoot van de stichting, ligt in een deuk: “je neemt je taak wel serieus!”. Ik wel. Ik liep na mijn motorongeluk op mijn vijftigste al achter zo’n ding.
De reis duurt lang. Te lang naar mijn smaak. In LasPalmas maken we een tussenlanding. De bemanning wisselt en er wordt getankt. Ik kan het niet laten te vragen of we soms geacht worden een uur lang te blijven zitten. Ja dus. Ik stel voor naar het toilet te gaan en aansluitend de buitenlucht te gaan beproeven. Aan de rand van het vliegveld wuiven de palmbomen in de hete wind. Bovenaan de trap snuiven we zoveel mogelijk lucht naar binnen voor het laatste gedeelte van de reis. Nog twee en een half uur te gaan.
We zijn sowieso stoute meiden, want we hebben Tiens fles Southern Comfort open gemaakt en nippen er flink op los. In het vliegtuig is alleen nog maar tegen betaling eten of drinken te krijgen. Zelfs geen water zonder te betalen, of je moet een aspirientje willen slikken.
Naast ons haalt een vrouw haar broodtrommeltje te voorschijn en begint aan haar avondeten. Wat een armoe.

Aankomst in Gambia
Op het hete vliegveld wurmen we ons in de bus die ons 25 meter verderop weer afzet. De rollator doet zijn werk weer uitstekend. Twee lange rijen reizigers die wachten voor de paspoortcontrole. Voor ons een aparte ingang en verdwaasd staan we even later voor de nog lege ronddraaiende bagageband. Mr Manlafi van NGO/Tarud staat ons al op te wachten. De man heeft natuurlijke autoriteit en weet alles in rust af te handelen. “Hello, I am alone” zegt hij grijnzend. Mariatou is er inderdaad niet maar heeft dochter Fatou erop uit gestuurd om met Malang zijn oma te verwelkomen. Vriendje Djanko is er ook en Happy natuurlijk.
Mr Manlafi loopt achter een torenhoog opgestapelde trolly met tassen. Ik ben met mijn rollator snel door de scan en loop zogenaamd afwezig naar de uitgang. Als er geen commentaar komt vlieg ik de deur door en loos zo gauw mogelijk mijn spullen bij de wachtenden. Want vooral handtassen willen ze doorzoeken op telefoons en I/pods. Hebben hebben hebben. Dan wordt ik inderdaad terug gefloten. De bijendoos hebben ze te pakken. Oh jee, daar zit ook van alles extra in. Wat er in zit. Ik wijs op de bijenfolders waarmee ik de doos beplakt heb. “It is for the Beefarm in Gunjur” zeg ik braafjes. De mannen doen een stap achteruit en zijn duidelijk bang dat de doos vol met bijen zit. Dan springt er een man voor me en dwingt me hem te bekijken. “Don´t you remember me?” Iedereen vraagt dat als je in Gambia aankomt en ik sla er geen acht op. Maar hij houdt vol. Ik bekijk hem even en knik dat ik hem ken en denk dat ik daarmee klaar ben. Niet dus. Hij schudt me bijkand door mekaar tot ik hem inderdaad herken. Het is de man die me de vorige keer met 60 kg bagage door de douane geloodst heeft. “Shame!”roep ik en geef hem een hug. “Sorry sorry sorry”.
Tineke1 vertrekt met happy in de Suzuki, wij met Manlafi in de Mercedes. Als we in Brikama geld wisselen is de Suzuki in geen velden of wegen te bekennen. Tien blijkt nog om de hoek van het vliegveld. De auto is hikkend tot stilstand gekomen. Wen er maar vast aan, denk ik. Het mag een wonder heten als je rijdend thuis komt . Want we zijn weer in Afrika.