02 maandag 11 juli

“Mamaaaa! Mamamusoooo!!”
“I am not here!” brul ik terug vanuit mijn kamer waar ik in mijn blootje op bed heb plaats genomen.
Hoe kan ik nou toch vergeten zijn dat het woord privacy niet bestaat in Afrika.. ! Na de gammele stoel achter het huis geplaatst te hebben om daar lekker in de schaduw aan mijn dagboek te beginnen, ben ik na diverse pogingen rust te vinden uiteindelijk maar weer naar binnen verhuisd. En dus zit ik nu verschanst met de voor- en achterdeur op de knip eindelijk te tikken. Terwijl buiten in de schaduw een lekker windje waait en het binnen benauwd is. Malang van anderhalf geeft het nog niet op en blijft stevig aan mijn deur trekken. De rest van de kinderen hebben het begrepen en spelen op het gras voor het huis of in het zand net buiten de compound.
Pffht! Heerlijk, weliswaar warm, maar wel even alleen.
De hele dag mensen om je heen. Bovendien is het een weerzien na vijf maanden en dat zal ik weten. Waar ik ook loop stormen er wel vrouwen of kinderen vanuit hun compound naar buiten en vallen me gierend van het lachen om de nek. Hartverwarmend dat wel, maar het is al heet genoeg. De ene keer roepen ze Mamamusoo! De andere keer Tineka Two! Dan weer Mama Africa! En altijd zijn we binnen twee minuten klaar en kan ik weer verder lopen. Voor mijn gevoel heb ik al zeker honderd handen geschud bij de mannen en de jongens. Ik ben er weer, zoveel is wel duidelijk nu.

De eerste regen schijnt geweest te zijn, maar er is niets van te zien. Iedereen wacht vol verwachting op de tweede regen. Dan gaat men mais, groundnuts en cassava planten en groenten zaaien. “When the rain comes..” zoemt het overal, en men kijkt naar boven. In de lucht drijven weliswaar wat wolkjes, maar er is toch voornamelijk zon.
Het is maandag eind van de middag. Vanmorgen ben ik naar de Preschool gegaan om mijn ex-collegas te begroeten en de kinderen. De gesprekken zijn zeer algemeen en gaan over wie-wat-waar en daarmee heb je het wel gehad. Moet zeggen dat ik zelf ook niet erg veel diepgang inbreng. Ik zeg wel dat ik het goed vind dat de juffen niet langer hun babys mee naar school mogen nemen. Maar ik zou ook niet weten waar ik moet beginnen met informeren naar wat ze nu met de kinderen in de klas doen. Als ik wil weten hoe het gaat zou ik een paar dagen mee moeten draaien. Maar dat ga ik dus niet doen in de korte tijd dat ik hier ben. Het is trouwens ook de laatste schoolweek voor de grote vakantie.
Ik neem stiekum een kijkje in het magazijn dat we vorig jaar uitgemest hebben met zijn allen. Er is nog een beetje over van het knutsel materiaal en de verf en ik moet bekennen dat het me niet echt tegenviel. Het zag er redelijk geordend uit.
Ik loop even naar de keuken van de school. Als van ouds zitten drie vrouwen op veel te kleine krukjes de lunch voor de schoolkinderen te bereiden. Ze dragen kleurige kleding met daarover een vale lap als schort. Een heeft een veel te grote zonnebril op haar magere gezicht staan. Stralend kijkt ze naar me omhoog. Om hen heen felrode pepers, cassavawortels en een flinke berg jumbo-blokjes (Maggi). Per twee kinderen krijgen ze straks na schooltijd een bordje rijst met of zonder gratenvisje.
Daar klinkt de bel. De pauze is voorbij en de kids stormen de klassen weer in. In een klap is het doodsstil buiten. De wind ruist door de mangobomen.die vol hangen met loodzware vruchten.