13 zondag 24 juli 2011

“Under the mangotree again..” maar dit keer in de schaduw van de boom op de Bee-farm in Gunjur. Sulijman en Djanko zijn al vroeg begonnen met blokken maken voor de muur. Ik breng koffie en brood voor het ontbijt dat ze vast nog van niemand gekregen hebben. Het water koken voor de koffie laat ik over aan twee meiden die hier in de enige twee stoelen hangen.

(even typ-pauze want mijn kleine mannetje heeft een groot blik pinda’s ontdekt en die uitgebreid over de veranda uitgespreid.. bij gebrek aan speelgoed dat altijd kwijt raakt of gejat wordt)

Ik word af en toe gek van het gehang en het eindeloze geouwehoer in Mandinka. Over niets gaat het, en mij storen lijkt nog wel het leukst van alles. Hoe heet je? Wat doe je? Hoe is het met je familie? Wat schrijf je? Heb je geld?? Hou je van Gambia? Ben je bezig? Etc etc etc etc. Stoicijns probeer ik door te schrijven in mijn schriftje, maar ik kan me niet concentreren. Het lukt me dan ook niet een verslagje te schrijven over het wegbrengen van de hyves naar de bush. Ik zal moetren wachten tot ik alleen ben en dan maar hopen dat ik het avontuur weer voor de geest kan halen.

“Under the orangetree again..” maar dit keer op het achtererf van Happy. Ik heb Djanko en Sulijman metselend achter gelaten in de hoop dat het werk om 2 uur klaar is, zodat we naar het strand kunnen om te relaxen.
Bij Tineke1 gaat het al niet veel anders dan bij mij. We beklagen ons bij elkaar over hoe moeilijk het is iets van de grond te krijgen.

(weer een typ-pauze: ik ben inmiddels tien keer opgestaan om een of andere deur vast te zetten. Alles klappert en doet en de golfplaten deuren doen het erg goed in de wind.. en als je alles gehad hebt komt Matou thuis en wil vast kletsen. “I hope nobody is going to disturb me..” zeg ik met mijn hoofd afgewend van wie er ook binnenkomt.. we gaan gewoon weer verder met typen..)

Bij Tineke1 dus, koffie op het achtererf in afwachting van Happy om naar het strand te gaan. Tineke1 heeft heel veel macaroni verstuurd in allerlei keukenspul in de container.Haar idee: dat zouden de dames op de compound in kleine zakjes kunnen doen en vervolgens verkopen. Als ze dat suggereert lachen de dames schaapachtig en verdwijnen met de macaroni naarbinnen. Ze hebben sinds kort een “winkeltje” aan de straat: een gammel golfplaten hokje met een plank waar je iets op uit kunt stallen.
Tineke klaagt dat zowel van de macaroni als van de aangeschafte plastic zakjes niets meer te bekennen is. En de dames zelf schitteren ook door hun afwezigheid.
Tot onze grote verrassing zien we een uur later “Bruidje” toch zakjes vullen.
En wij drinken koffie alsof we niets anders te doen hebben.

( tegen drieen konden we zowaar naar het strand in Sanyang. Als ”toeristen” geluncht en op een bedje gehangen. En natuurlijk heerlijk gezwommen)