writers block

Mooie boel. Op reis kan ik schrijven. Thuis niet. Daar ga ik wat aan doen. Het liefst schrijf ik hier in het geheim, maar die mogelijkheid heb ik helaas nog niet ontdekt. Met de billen bloot dus. Een ding is zeker: letterlijk gaat dat me beter af dan figuurlijk. Vandaag nog. Op de steiger bij mij voor de deur heb ik heerlijk liggen lezen. In bikini, want blote billen in de stad lijkt me not done. Kabbelend water doet het plankier zachtjes wiebelen. Een gevoel alsof ik op het dek van een boot lig. Strakblauwe lucht boven me. Naast me op het water, kleurige Piraatjes van de zeilschool-om-de-hoek. Leuk om naar te kijken maar een stuk minder leuk als de instructeur de kindertjes opdracht geeft aan mijn steiger aan te leggen. Bonk Bonk Bonk knallen de bootjes tegen het hout als ze proberen aan te leggen. Plens Plens als de jongens en meisjes van boord gaan om een bekertje limonade te drinken. Van een tevreden lezer verander ik in een boosaardige sjagreinige vrouw die boze blikken stuurt naar de zeilinstructeur. "heeft u die P niet gezien met die streep erdoor?" vraag ik geïrriteerd. "Ja" is het antwoord van de jonge jongen die voor instructeur speelt. "Wij mogen dit".
Mij rest niets anders dan me op mijn buik draaien en proberen weer te gaan lezen. Alsof dat zo interessant is. Want het is een nieuw boek en ik kan er helemaal niet in komen. Gekozen omdat het een waanzinnig goed boek moet zijn over een blanke Zuid-Afrikaanse boerenvrouw en haar zwarte dienstmeid.

Boek: Agaat, Marlene van Niekerk