Doefff doefff doeff

Ccccffffffffffffffffffffffcccccccccccfvffcv ffffffffdvcffffffffffffffffffffffffffff

Je zou kunnen denken dat ik het aanlopen van het wiel in mijn roestige herenfiets probeer te beschrijven. Of gesleep van mijn rechterbeen over het harde zand van het strand. Was het maar waar. Ik maak de toetsen van de laptop schoon.
Was het maar waar dat ik geluiden kon beschrijven. Of geuren. Wie dat goed kan is Marlene van Niekerk. Haar boek “Agaat” is uit het Afrikaans vertaald. Dus niet in de laatste plaats ook lof voor de vertaalster.
De hoofdpersoon – niet Agaat – is een ALS patiënt die niet meer kan praten, noch zich bewegen. Ze ligt op haar sterfbed - licht als een veertje met meer bot dan vlees - en overdenkt het leven dat achter haar ligt. Slechts met haar ogen kan ze knipperen in de hoop dat ze aan haar dienstmeid Agaat duidelijk maakt wat ze wil.
Ik ben pas op pagina 137 van het 583 pagina’s tellende boek, maar ik moet het nu al op tijd wegleggen om niet het gevoel te krijgen zelf te stikken.
Afgezien van het bloedstollende verhaal over het leven als boerenvrouw in Zuid Afrika in de jaren 50, 60, is het ook interessant – voor mij - om op de schrijverstechniek te letten. Nu weet ik vrijwel niets van de Afrikaanse taal, behalve het liedje Sari Marijs dat we vroeger op school zongen, maar het is genoeg langs gekomen om het een dichterlijke taal te kunnen noemen. Als de hoofdpersoon probeert de juiste woorden te vinden om zich uit te drukken (in gedachten?) en zich dan soms in woord associaties of rijmwoorden uit, heb ik het gevoel dat ik een modern gedicht lees. Het doet me denken aan de afasie van mijn moeder, hoewel het hier om een spierziekte gaat. Ik kan me dan ook de frustratie dat je je maar niet juist of precies uit kunt drukken, helaas te goed voorstellen:

“Drempel randsteen trap stel je voor die barricades dralen talmen halt camoufleer de tred de struikelgang ’s nachts van raam naar bed voet die hapert in de franjes van kleden van oneffenheid in het tuinpad hoe is het begonnen? Was het er al bij het komen en gaan van mijn jaren dwars over het steentje in de schoen dwars over de hielwrat ongeacht de teennagel die ingroeide en bloedde was het het warme zand? Dat hollen op één sandaal? Dat duiken naar en vangen van de asvoethaas bij zijn nek? Was het daar waar de kiem is geslopen in mijn hiel de boei om mijn enkel het zwarte pondgewicht dat zwaait aan de wreef van mijn voet? Hangvoet sleepvoet slaapvoet daarbuiten loopt een schaap”

Voor wie denkt dat het hele boek zo geschreven is, die heeft het mis. De ene keer zijn het notities uit dagboeken – ook apart geschreven want in telegramstijl en veel && ertussen – de andere keer zijn het prachtige volzinnen die het Afrikaanse landschap beschrijven of het leven op en om de “plaas”, de boerderij en de stallen en alles wat daar omheen is.

Als ik het boek uit heb zal ik verder vertellen. Want vooralsnog moet ik het om de drie hoofdstukken wegleggen omdat het me anders teveel wordt.

Met dank aan Claartje, twee tenten verderop, die me dit boek aangeraden heeft. En als dank mag ze straks heerlijk meegenieten van mijn risotto met courgette, lente ui en grotchampignons.