Koelkast

Waarom heb ik in godsnaam een koelkast bij de tent?! In Afrika – het referentiekader waar ik voorlopig niet meer vanaf zal komen vrees ik – behelp ik me met een versleten plastic Aldi-tas aan een spijker. Nu valt er daar ook opvallend weinig koel te houden omdat je alles meteen opeet. Als je al iets bederfelijks in huis zou hebben om te eten. Vruchten eet je ter plekke op en in de Aldi-tas zit dan ook voornamelijk uit Europa meegenomen Brinta en muesli. En soms een overgebleven stuk ‘tapalapa’. Zou ik ‘stokbrood’ zeggen dan dekt dat allerminst de lading. Je zou een vers gebakken, heerlijk ruikend stokje voor je zien waarin je het liefst direct je tanden zou zetten. Bij een ‘tapalapa’ hou je in het slechtste geval je neus dicht vanwege de stank – want oudbakken meel gebruikt - als je vanwege een knorrende maag een hap wil nemen. En dan is het ook nog eens door eigen schuld beschimmeld omdat je het niet bij aankoop achter mekaar opgegeten hebt.

De koelkast dus bij de tent op Vlieland. Het is een oudbakken vierkant geval dat altijd buiten staat en daarom verroest is. Hij ziet er niet uit maar koelt geweldig. Wat heet, hij bevriest alles als je het niet op tijd eruit haalt. Hij werkt op butaangas. Vroeger, op de volkstuin van mijn ouders, vond ik het niet te begrijpen, dat een vlammetje de boel koel kon houden. Nu neem ik voetstoots aan dat dat nou eenmaal zo is en verdiep me er maar niet verder in.
Het is een zogenaamde bovenlader. Meestal noemt men wasmachines zo maar voor mijn koelkastje zou ik geen ander woord kunnen bedenken. Liggen en staan in een normale koelkast – die met een deur aan de voorkant – de boodschappen keurig geordend op glasplaten, in plastic groentenlades en deurvakken, in mijn bovenlader is het een zooitje. Alles staat naar beste kunnen op elkaar gestapeld en moet de indruk geven geordend te zijn. Menig maal echter staat datgene wat ik nodig heb helemaal op de bodem en moet ik de hele inhoud ondersteboven halen voor ik het bewuste bakje of zakje te pakken heb.
Het loopt tegen drieën en mijn maag verdient een heerlijk bakje fruit met muesli en yoghurt. Denkend aan het gedoe in de koelkast wist ik het drie keer eerder uit te stellen, maar nu komt het ervan. Ik heb honger. Sorry, trek moet ik zeggen ( “honger hebben ze in Biafra!” beet m’n moeder me toe als ik honger zei). Bovendien wordt het tijd dat ik verder ga met de gisteren aangebroken ananas wil ik niet dat hij zowel bevroren als verrot in de vuilnisbak belandt. Ik begin met het opgraven van de yoghurt die ik onderin weet. Onder de kuipjes boter en margarine, onder de kaasdoos, tussen de pot augurken en het pak melk. Met wat geschuif lukt het me zonder al te veel calamiteiten de beker boven water te halen.
Anders gaat het met de ananas die zo verraderlijk dichtbij, boven de overige inhoud uit torent. Als ik behalve de ananas ook nog even wat nectarines onderin wil pakken gaat het fout. Met nog steeds maar twee handen moet ik kiezen tussen hem wegleggen of hem vasthouden en met een hand proberen alles opzij te duwen en de nectarines te pakken. Ik kies voor het eerste. Kijk om me heen waarop ik hem dan op zou kunnen leggen. Ik heb de keus uit de smerige prullenbak of een stoel met daarop een stapel kleren. Denkend aan het vies worden van m’n kleren kies ik voor de prullenbak. Het is maar voor even, maak ik mezelf wijs.
Als ik de aangebroken ananas op de deksel leg lijkt ze haar kans schoon te zien. Direct rolt ze er vanaf en buitelt olijk over de campingmat het schuine terras voor de tent af, belandt in het zand en komt tot stilstand bij het kruidentuintje.
“Wat moet ze daar nou?”is het enige wat ik kan denken en voel m’n maag knorren.