01 dinsdag 13 juli 2010

Het is acht uur in de ochtend, ontbijt. Djanko ligt nog in bed. Die moet verplicht uitslapen van mij. Negen maanden werken, 14 uur per dag, zeven dagen per week. Zoiets noemen ze bij ons uitbuiting.
Maandagochtend vroeg ben ik met sponsordochter Mama en Djanko per taxi vertrokken naar Manjai, zo´n 60 km verderop. De avond ervoor zag ik het totaal niet meer zitten met Djanko, maar nu heb ik besloten te kijken of het ver van de familie beter tussen ons gaat. Hij is zo anders op zijn compound, alles is gek, alles is beschamend en alles moet stiekum of helemaal niet. Daar word ik dus gek van.
We proppen alle bagage in de laadbak, inclusief een electrische naaimachine voor Mama. Ze weet niet dat ik die voor haar heb en ik hoop dat ze het niet door heeft. Wel dus. "Mama, what is this?!" vraagt ze lachend. "Is it for me?" Hier kan ik niet tegenop en grijnzend ontdooi ik ook een beetje richting Djanko.
Voor hem is er niets mis. Hij gaat op vakantie voor het eerst van zijn leven en heeft er zin in. In stromende regen rijden we door de diepe plassen het weggetje af naar de mainroad. We openen blikjes Fanta en de vakantie kan beginnen.

En nu is het al een dag later en alle zorgen lijken verdwenen. Het is gezellig en we hebben lol. Het is Mama's laatste weekje op school. Ze komt me zo halen om de school te bezoeken. Ze wil nog een hoop doen deze week. Ze had namelijk haar eigen handdoek met Tie&Dye bewerkt. "Look what I did Mama!" en ze showde me het resultaat. Ze hield een prachtige blauwe handdoek met witte cirkels omhoog. Iedereen was jaloers op haar. Het idee was geboren. Haar Tie&Dye-lappen bleken in Nederland lastig te verkopen. Verder dan een tafelkleed kwam het niet. Handdoeken heeft iedereen nodig. In de shop van Tineke1 hebben we heel wat witte handdoeken uitgesorteerd. Ook nog veel witte kinder t-shirts erbij. Samen gaan we nu op school de boel voorbereiden. Het dessin erop tekenen en dan inrijgen met stevig garen. Als de draden aangetrokken zijn kunnen ze het verfbad in. Daartoe moet alles zaterdag klaar zijn. Want zondag wordt verfdag. Houtvuur opstoken. Water halen en alles verven.
Deze week zal vermoedelijk een werkweekje worden, want ik wil Djanko ook nog Engelse les geven. Kortom, als ik niet uitkijk ren ik mezelf voorbij. Als ik dat niet al gedaan heb. Mijn linkerschouder en arm zijn bijna niet meer te gebruiken door de pijn. Ik laat hem maar wat bungelen zodat hij niet vast gaat zitten. En slik pillen.


Ondertussen is het ontbijt op en is mama er nog steeds niet. Bellen maar weer waar ze blijft. En opschieten graag!