woensdag 14 juli 2010

Boven de deur van het registratiekantoor hangt een bordje: "Birth/Death Registration". Het is warm en benauwd buiten. Binnen is het ijskoud. Alsof de te registreren doden koel gehouden moeten worden.
Waren we in Kanifing voor de ID-card voor Mama, nu zijn we plots in Banjul om een geboortebewijs voor haar te regelen. Zonder dat geen ID-card.
Drie maanden geleden was ik nog heel blij met het groene verfomfaaide papiertje waar weliswaar een foute geboortedatum op stond. Mama's vader had het tenminste opgeduikeld tussen de andere vodjes in een grote plastic zak.Dat ze geboren was, stond in ieder geval vast. Nu blijkt dat het papiertje niets meer en minder is dan dat. Een bewijs van de kliniek destijds waar ze niets mee kunnen.
Onze taxidriver werpt zich op als verantwoordelijke neef en doet het woord. Neven hebben aanzien hier en dus luistert men naar hem.
Djanko heeft een ID-card die slechts verlopen is, een stuk makkelijker. Hij is achtergebleven met 200 dalasis om een nieuwe te krijgen.
Ik hoor onze taxidriver "friday, monday" zeggen. Het zal toch niet! ik hoop tegen beter weten in dat het vandaag allemaal nog geregeld kan worden.
Ondertussen vermaak ik me met het inventariseren van de wachtruimte. Op de grond staat een kubieke meter papieren. Bij ons zou zoiets klaar staan om door de versnipperaar te halen. Hier kan iedereen erbij en is alles te lezen. Voor zover het papier niet aangevreten is door termieten. Langs de muur staat een enorme open kast met legplanken. Niets erin, op een gehavend toetsenbord na. Erop staan ondergestofte dozen met het opschrift "Latex examination gloves". Wat moeten ze daar in godsnaam mee! Naast het loket hangt een affiche: "my friend with aids is still my friend". En natuurlijk weer het verhaaltje "be a leader not a boss". Zou iemand de tips hiertoe ooit serieus ter harte hebben genomen? Ik vrees van niet, want men is over het algemeen vreselijk autoritair. Je wordt als een klein kind afgeblaft en op je plaats gewezen.

Van het kastje naar de muur. Nooit maakte ik het letterlijker mee. Het is tien voor vier. Om vier uur sluit het registratiebureau en geen lieve moeder die daaraan helpt. De keurig in kaftan geklede heer achter het bureau is niet van zins ons te woord te staan. Het is sluitingstijd en daarmee uit. Hij zegt ons bits terug te gaan naar de burgemeester van Mama´s geboorteplaats. Zonder bericht van hem geen geboortebewijs.
Taxidriver William heeft al eerder bewezen meer in zijn mars te hebben dan autorijden."I know a lot of people here!" en hij loopt de straat over naar het kantoor waar de directeur gehuisvest is.
Daar staan we dan met zijn drieen, het vieze groen papiertje dat Mama's geboorte bevestigt tussen ons in. Geboortejaar 1989, leest de directeur. De man bekijkt het tenminste en dat geeft hoop. Hij kijkt van het papiertje naar Mama en weer terug. Schudt zijn hoofd."You are 21 years old" besluit hij. "Je bent weliswaar klein voor je leeftijd maar dat komt door de voeding. Je bent echt 21 jaar oud." Mama kijkt me geschokt en ongelovig aan. " I? 21?! Then I am older then my friend Manima!" roept ze verschrikt uit. Ik besluit het geheel een komische draai te geven. Niets te verliezen uiteindelijk. Ik zeg de directeur dat hij me dat niet aan kan doen. "Ze is onlangs 18 jaar geworden en eiste een birthdaycake.. Nu kan ik zeker weer zo'n taart gaan kopen omdat ze 21 zou zijn..? Please..?"De man kan er zowaar om lachen. Ik zend hem nog wat lieve blanke lachjes, schud mijn blonde haar eens extra op en uiteindelijk komt de man in beweging. Yes!
Hij loopt naar het registratiekantoor aan de overkant en geeft de onwillige ambtenaar opdracht Mama's papieren in orde te maken. Alles is ok, verzekert hij de ambtenaar. Ze is werkelijk geboren in Brikama. De man lijkt zich te schamen voor ons en duikt weg achter zijn bureau. Het is inmiddels kwart over vier en het kantoor is echt dicht. Met een sjagrijnig hoofd schrijft de man een soort kwitantie uit en drukt er een groot rood lakstempel op. Lijkt me een officieel dokument. Om half vijf racen we in de taxi van William terug naar Kaninfing om het zojuist ontvangen geboortebewijs af te geven. Kunnen ze eindelijk Mama's IDcard in orde brengen.
Aldaar aangekomen presteert Mama het alsnog roet in het eten te gooien. Men wilde haar vaders ID-card zien die ze natuurlijk niet bij zich had. Leek haar handig te jokken dat haar vader twee landen verderop woont: Guinee Conakry. Ze had al eerder verteld dat haar moeder daar ook woonde, wat waar is. Waarop de dienstdoende ambtenaar nu natuurlijk verbolgen vroeg wat ze eigenlijk kwam doen als haar ouders niet in Gambia woonden. Niet onlogisch. Djanko probeert de boel te redden, maar helaas. De dag erop dient ze terug te komen met de ID-card van haar vader.

En nu is het een dag later. Djanko en Mama gaan zonder mij hun ID-card ophalen. Omdat Mama geen ID-card heeft van haar vader gokt ze dat ze het vandaag vergeten om erom te vragen. Kinderlijke logika.
Zoek het maar uit met zijn tweeen, denk ik. Ik neem pauze en weet van gekkigheid niet wat ik met deze plotselinge vrijheid moet. Om zes uur heb ik met collega teacher cq vriendin Kaye afgesproken. Rust, chanten en even geen kids om me heen. Want als Djanko en Mama samen bij mij zijn, zijn het net twee kinderen. Ze babbelen en lachen in het Mandinka en bespreken mij waar ik bij zit. Grootste lol is om te kijken of ik kan raden waar ze het over hebben. Reken maar! Wat steekwoorden zijn genoeg om het tot een logisch geheel te smeden.
Het is net of ik op vakantie ben met mijn sponsorkinderen. Met een sponsorzoon in plaats van met een geliefde.