vrijdag 16 juli 2010

Op familiebezoek bij Djanko's zuster Binta. De rit er naartoe is een Challenge op zich. Het heeft gigantisch geregend en om de haverklap staan we met de taxi voor een enorme plas waarvan je de diepte niet kunt peilen. De straten met voorheen potholes (diepe kuilen) zijn veranderd in reuze meren. Je kunt er dan ook niet zomaar doorheen rijden, want voor je het weet stort je met taxi en al in een diep gat. Omstanders geven de chauffeur aanwijzingen hoe hij moet rijden om te kunnen passeren. Varierend van "gewoon rechtdoor" ( ..dwars door het water..) tot "voorzichtig!helemaal langs het randje". Het blijft een risico, want een beetje foute informatie of miscommunicatie leidt onherroepelijk tot een waterdrama.Tot je middel in het water of de zuigende modder.
In het dorp van Binta is een plek zo ondergestroomd dat er een groot meer ontstaan is tussen de baobabbomen. Her en der liggen golfplaten die afgelopen nacht van de daken gewaaid zijn.
Hand in hand loop ik met Fanta - Binta's oudste dochter - naar de ondergestroomde plek. Trots op haar Engels vertelt ze me hoe gisteren een kano de mensen over vaarde voor vijf dalasis. Verderop waren zelfs vier auto's verdronken!

Het is vrijdagmiddag twee uur. Djanko gaat bidden in de moskee. Voor me staat een jong meisje in gouden wrappa en sluier. Ik herken ternauwernood de Fanta van daarnet. Als ik opper met haar mee te gaan hoor ik Djanko al van verre "Hani! Hani!" nee! nee! roepen. Hij weet inmiddels dat ik zijn nee niet zonder verklaring accepteer en probeert uit te leggen waarom ik niet mee mag. Ik respecteer het en steek mijn vuist naar voren Respect! We beginnen mekaar steeds beter aan te voelen. Wat wel kan en mag en wat liever niet. Ik ben toch te gast in Moslimland. Van nature is er voor mij niets leukers dan grenzen overschrijden. Maar die hobby moet maar even opgeschort. Hij en ik zijn een handige kombi, maar niet heus..

Terug naar zus Binta. We gaan er lunchen. Straks zal ik op een piepklein krukje met de vrouwen rond de rijstschotel zitten. De mannen even verderop. Ik heb geen trek. Al helemaal niet als ik zie dat we specialiteit voorgeschoteld krijgen: tot moes gekookt gebladerte in palmolie en een gratig visje. "Adomo!" Eet! moedigt Binta me aan. De happen blijven in mijn keel steken en ik krijg ze niet doorgeslikt. Gelukkig heeft ze een kan limonade aangemaakt. Zoals ik vroeger elke hap spinazie met appelmoes wegspoelde, zo probeer ik dat hier heimelijk met sap te doen. Iedereen is al klaar en mijn plaatsje in de pan is nog bijna vol. Ik krijg visioenen van "eten aan de wasmachine vroeger" Met bord en al werd ik als kind naar de keuken verhuisd en zat daar uren boven de koude hap. Net zolang tot mijn bord leeg was. "Nkono fata" zeg ik met een schuldig gezicht, ik ben vol! Binta vindt het maar niks. Jammer dan, ik kan niet meer.

Ik neem nog wat foto's van de familie en om vijf uur staat de taxichauffeur weer voor de deur. Het regenseizoen heeft me doen besluiten het openbaar vervoer te verruilen voor de taxi. We zijn toch steeds met drie personen en dan is het verschil in prijs niet eens zo groot.
Grappig overigens hoe taxichauffeurs hun job verdedigen. Mocht je op de heenweg nog niet besloten hebben hoe je terug wilt gaan, de taxichauffeur heeft daar zo zijn eigen ideeen over. Die staat aan het eind van de dag je gewoon weer op te wachten waar hij je achtergelaten heeft. Al is dat 100 km van huis.

Wat betreft de te maken onkosten heb ik besloten dat alles gewoon kost wat het kost. Klaar en geen keus. En alles voor 3 personen: Mama, Djanko en ik. Dat tikt dus lekker aan.
Gisteravond kwam ik op het idee ze bij het eten geen keus te laten maar te zeggen dat er spaghetti gegeten zou worden in het restaurant van de lodge. Al staan er honderd andere dingen op de menukaart. Achteraf gezien een uitstekende keuze want het was een heel bord vol, een reuzenberg zogezegd. Zowel Djanko als Mama zijn hongerlappen die het liefst de hele dag door eten. Beteutert keken ze naar de fles water die ik besteld had. Geen softdrinks? Nee, even niet meer vandaag.Een per dag is genoeg. Ik ben een moeder van twee opgeschoten kids. En het huishoudgeld vliegt de "moneytree" uit..