zaterdag 17 juli 2010

Het is zaterdag en Djanko is vandaag jarig. Het rvs horloge dat hij van mij gekregen heeft hangt losjes om zijn bruine arm. Met het gestreepte poloshirt, de jeans uit Tinekes shop en een mp3 speler om zijn nek voelt hij zich “european”. En trots, en blij…
Als je jarig bent mag je kiezen wat je wilt doen. Djanko kiest voor het strand. Tineke1 is overgekomen vanuit Gunjur en heeft plaats genomen in de kamer naast ons. Even uitblazen van het harde werken in de shop van de Foundation. Bijna alle honderd bananendozen vol met kleding heeft ze de afgelopen week verkocht. De transportkosten zijn er in ieder geval uit.
Op het strand is het bewolkt. Er ligt dan ook niemand onder de strooien parasolletjes behalve wij. De zee is warm en de golven hoog. Als toeristen hangen we op een bedje. Geen zon, het is benauwd, met af en toe een spetter. Zwemmen en spartelen. Ik voel me een jong meisje. Cola en pindakoekjes. Djanko ligt als een heuse playboy op het bedje. “Where are you from?”speel ik toneel. “From Jamaica” lacht hij, “..from Kingstone!” Het is een geeikt conversatietje dat we spelen als we op het strand zijn. Ik voel me verliefd. Op een Jamaicaan hahaha!
We weten het luieren uit te houden tot vier uur en maken ons klaar voor de volgende attractie: Cafe Parisienne op de Kairaba Avenue. Het Lybische airconditioned restaurant waar ik vaak ging internetten met Kaye. Tineke1 kent het niet en de binnenkomst alleen al is een hele ervaring. Van 38 graden buiten donder je als het ware in een ijskast. We bestellen de lekkerste koffie met slagroom van heel Gambia en weten van gekkigheid niet wat voor taart we zullen kiezen. Voor de zoveelste keer zingen we Happy Birthday voor Djanko. Hij glundert.

Tegen zessen naar de luxe supermarkt Safeway om wat boodschapjes te doen. Tineke1 koopt hondenvoer voor de hondjes op de compound en kiest Pastis om op haar compound te kunnen overleven. Zolang ik met Djanko ben sla ik alcohol over. Hij is moslim en kussen is er met alcohol op niet bij. De keus is gauw gemaakt wat mij betreft. Hij kiest een pak jus d órange uit voor zijn verjaardag. Zo eentje als de gasten in Boboi altijd krijgen, dat voelt echt voor hem:”Buba always byes this!” En Pringles in een grote bus. Zijn verjaardag kan niet meer stuk. En we moeten nog Pizza gaan eten en dansen in Chossaan! Buiten kopen we nog appels die in een kruiwagen opgetast liggen.

GillyGillys zijn er niet meer bij. Of we nou voor drie personen betalen of een towntrip (taxi) nemen voor een klein prijsje. Ik weet goed de prijs te bepalen inmiddels, beter dan welke afrikaan ook.
Aangekleed gaat uit, zitten we in Ali Baba aan de pizza. Dat wil zeggen, Djanko zit aan een enorme met shrimps en wat al niet. Ik aan een kleintje en Tineke1 heeft soep met brood. Dan ga ik voor de bijl. Een karafje witte wijn is teveel voor Tineke1. Djanko ziet de twijfel en lacht. Ik waag het erop en drink mee.
In Chossaan, de bar ernaast zingt een dikke man de Zugoo, Djanko’s favoriete dans die hij vroeger met zijn vrienden in de Casamance danste. Djanko zit te wippen op zijn stoel. Schokt zijn schouders beurtelings naar voren en naar achter. Op Kayes afscheidsavond waren we ook in Chossaan. Opeens stond Djanko op en waagde zich in zijn eentje op de dansvloer. Eerst voorzichtig, met de minuut losser, brutaler, uitdagender, stond hij op het laatst met een kleine Gambiaan de Zugoo te dansen. Helemaal uit zijn bol. Toen het nummer afgelopen was vluchtte hij min of meer terug naar zijn veilige haven. Bij ons aan het tafeltje kroop hij bij me weg alsof hij zich opeens schaamde dat hij zomaar gedanst had.

We vragen de rekening en hopen nog op tijd te zijn voor Djanko’s dansje. Dat zijn we niet. Als we de bar binnenlopen is het nummer net afgelopen. We bestellen de drankjes en genieten van de Live Music! Een Mbalax groep uit Senegal komt binnen. Duidelijk bekende artiesten. Handen worden geschud, op ruggen geklopt. Het publiek is inmiddels veranderd. Alleen nog maar zwart. De toeristen zijn verdwenen. Veel hoge naaldhakken, wiebelkontjes in gouden lamé stoffen, glimmende overhemden en scherp gevouwde broeken. Men gaat uit. De dames komen een voor een naar voren om een bankbiljet op het podium te laten glijden. Zachtjes wiegend met hun heupen, een flirterige blik naar de zanger, een mini dansje met de band-danser.De mannen kijken toe of spelen met hun telefoon, ogenschijnlijk meer geinteresseerd in het internet erop dan in de muziek ter plekke.
Het is twee uur in de nacht. Djanko probeert me subtiel duidelijk te maken – toevallende ogen – dat hij omvalt van de slaap. “ Sumiooo” fluistert hij..slaap… Tineke1 heeft het ook wel gehad.
Buiten sterft het van de mannen die hun taxi aan willen bieden. Een man dringt zich letterlijk op aan Djanko en fluistert hem geheimzinnig iets in zijn oor. Wij lopen erachter en slaan het tafereel gade. We barsten in lachen uit als we horen dat de man ons een taxi aangeboden heeft voor 50 dalasis. Het zag eruit alsof hij Djanko een superdeal cocaine aan de hand deed..
De taxi is een superdeluxe bmw met leren stoelen. Help! Dit gaat vast de verkeerde kant uit. Nee hoor, verzekert Djanko ons, we worden gewoon thuisgebracht voor dat geld.
Doodmoe vallen we op bed. Djanko dol en overgelukkig. In al zijn lengte stelt hij zich voor me op en bedankt me overmatig. Stop please ! roep ik. Geen bedankjes aub. Dan voel ik me een stomme rijke toerist met een zwarte vriend. Help!!! Dat dus niet please..