Zondag 18 juli 2010

Wat gaan we vandaag weer eens doen.. Tineke1 kiest voor de markt in Serrekunda. Ze is nog nergens geweest en ze moet nog inkopen doen voor Nederland.Gambiaanse prullaria om te verkopen op Braderien en dergelijke.
Gedrieen gaan we weer op stap. Djanko blijkt echter zo zijn eigen plannen te hebben. Hij laat ons uitstappen in Dippakunda. Als we op zijn vroegere compound staan snappen we waarom. Hij wil zijn “guardian”gedag zeggen. De familie waar hij gedurende zijn schooltijd bij in de kost was. Ik ben er inmiddels aan gewend dat ik met Djanko altijd wel op een of andere compound verzeild raak. Ik krijg de gelegenheid het interieur in me op te nemen en me te verbazen over de uitgebreide familierelaties. Ik verbaas me niet meer over de schaars geklede kindertjes die met proppen papier voetballen. Ook niet meer over de inrichting van de huizen, hoewel die bij iedereen anders is. Deze keer valt me een klein kastje op. Het staat op een soort pied-de-stal. Er hangt een hangslot aan. Geen idee wat het is. Bij navraag blijkt het de huistelefoon. De hoorn kun je zo pakken, maar de telefoon zit achterslot en grendel verpakt. “It is only to receive calls” verduidelijkt de vrouw des huizes me. Djanko is in een vande aangrenzende kamers verdwenen, Tineke1 vermaakt zich buiten en ik wordt bedolven onder de kinderen binnen. Help! We willen naar de markt!
Een half uur later hebben we ons losgeweekt en slenteren langs de vele stoffenstallen. Tineke1 kiest eindeloos armbandjes uit en ik kan het niet laten ook iets te kopen. Een zoveelste stoffen tas en een houten slaschaal. Het geld scheurt er doorheen en het is zaak op de zwarte markt wat geld te wisselen. Alsof ze het ruiken. De plaatselijke parfumverkoper heeft er echt een neus voor en brengt ons naar de geldwissel. Met een goede koers van 38.
Met pakken geld op de buik keer ik terug naar huis. Moe. Zwemmen wil ik. We hebben niet voor niets een lodge met een zwembad..
’s Avonds komt Happy Tineke1 ophalen. We eten nog wat in een restaurantje en dan gaan ze er vandoor. Djanko en ik zullen de volgende dag vertrekken.

Ik wil naar Matou en de Baby. Ik begin ze te missen. Ik wilde zelf een weekje samen zijn met Djanko en Mama. Nou dat was ik dan ook, zeven volle dagen en nachten. In een hotel in Manjai. Mama sliep thuis bij haar guardian, haar gastgezin.
Ik bedenk me dat ik de avond voor vertrek er helemaal geen geloof meer in had. Met Djanko en mij kon het niets worden, vond hem stom en niet meer aantrekkelijk. Moederskindje. Ik kon net zo lief mijn week alleen met Mama doorbrengen. Dacht ik. Mis. Ver van zijn familie en onder moeders vleugels vandaan leerde ik hem en hij zichzelf, als een aantrekkelijke man kennen. Zorgzaam en lief, nieuwsgierig naar hoe alles ook anders kan. Sociaal en assertief naar mij toe.
Samen slapen en ontbijten. En dan de eindeloze tocht om een ID-card te verkrijgen. Djanko’s card was vrij snel geregeld, in twee dagen. Voor die van Mama zijn we zeker zes keer heen en weer geweest. Uiteindelijk heeft ze hem na acht dagen in ontvangst kunnen nemen. Niet zonder dat ze hoogstpersoonlijk met haar vader op de proppen kwam om haar geboorte te bevestigen. Want die leugentjes van haar waren ze meer dan zat…