woensdag 21 juli 2010

Het leven hier is niet bij te houden. Laat staan te beschrjven. Ik probeer even pas op de plaats te maken door rustig in mijn eentje in Matou’s huis te zitten. Min of meer een opgelegde keuze, want ik had liever gehad dat Matou en de baby thuis waren geweest. Bij aankomst maandag bleek ze op haar landje te zijn. Ik was er nog nooit geweest en het leek me een goede gelegenheid het eens te gaan bekijken. Rustig wandelend met de paraplu bij me vond ik haar op een weggetje tussen de cassavavelden en palmbomen. Doodmoe met baby op de rug. Mijn mannetje herkent me uit duizenden en veert direct op om even later in mijn armen rond te spartelen. Niets heerlijkers dan hem te knuffelen na een week afwezigheid.
Helaas is het van korte duur. Matou moet terug naar Kartong om voor haar schoonmoeder te koken. Haar man is vertrokken naar zijn – sinds kort – tweede vrouw en heeft de boel de boel gelaten. Matou is nu verplicht voor de achterblijvers te zorgen. Ik bel william de taxidriver en we laden de buggy en de babyspullen in. Nooit rust hier. In kartong op de compound aangekomen begin ik er iets van te begrijpen. Haar drie kinderen zijn er ook en zolang er geen andere vrouw aanwezig is zal ze hier moeten blijven. Mooie boel. Zag er zo naar uit weer met haar te zijn. Dus besluit ik een nachtje te blijven slapen op deze mij onbekende compound. Met ramen zonder muskietengaas en geen eigen bed. Ik doe weliswaar geen oog dicht maar we hebben wel bij kunnen kletsen.
De volgende ochtend wacht ik tot het droog is en ga even bij Djanko en zijn familie langs. We hebben afgesproken dat hij deze week ongestoord zijn werk op het land en in het huis zou gaan doen. Ben ik dan nu al een spelbreker? Nee, dit valt gewoon onder afkicken. Hij gaat zijn kamers blauw verven met de verf die ik gesponsord heb. Vervolg op drie maanden geleden toen we een kippenhok omtoverden tot een heuse slaap- en woonkamer. Als het voor het goede doel is kan ik een hoop opbrengen..
In de loop van de dag ga ik terug naar Matou’s compound in Gunjur. Het is er doodstil. Alleen Oumi en Jainaba zijn aanwezig.
Jainaba – 17 jaar – heeft van Matou de opdracht gekregen in de kamer naast mij te slapen zodat ik niet alleen in huis ben. Had ik op zich niets op tegen gehad, maar dit is ook goed. Ik mag Jainaba wel, hou zelfs wel een beetje van deze baldadige dwarse puber.

De volgende ochtend masseert ze mijn nek en smeert hem in met bambutuloo (bamboecreme). Vervolgens pakt ze mijn vingers, legt ze dubbel en laat ze een voor een knakken. Help! Iedereen doet dat hier en ik heb me erover verbaasd dat dat zomaar kan. Afrikaanse botten anders dan Hollandse? Niet dus, een kwestie van oefenen blijkt. Als ik het zelf probeer met mijn dubbelgevouwen wijsvinger hoor ik Knakkk! Met een enorme grijns staat Jainaba me aan te kijken. Haar Engels is slecht maar ze probeert toch wat: “dont’force!” Ik kan het dus ook! Dan zet ze haar ene hand rond haar kin en plaatst haar andere achter haar hoofd. Eigenhandig klakt ze haar nek op de plaats. Triomfantelijk kijkt ze me aan. Mijn hemel, ze is haar eigen manuele therapeut! Als ik het probeer voel ik alleen maar pijn. Al twee weken loop ik met een stijve nek en kan mijn kop niet naar links draaien. Mijn hele linkerkant lijkt wel naar de Filistijnen trouwens. Toen Fatou van 12 gisteren met haar kleine venijnige handjes mijn linker schouder en bovenarm onder handen nam, zat ik te kermen als een klein poesje. Het leek me tijd worden voor een behandeling en dus laat ik nu de meisjes op mijn lijf los. Hoppa! Los moet het, ik heb er genoeg van om als een wrak rond te struinen.

Om een beetje licht in de kamer te hebben heb ik het deurgordijn opzij geschoven. Met als gevolg dat er regelmatig iemand van de nieuwsgierige buren mijn aandacht probeert op te eisen. “Dookuo” roep ik, ik ben aan het werk. In hun ogen ziet het er ongetwijfeld serieus uit, met leesbril op achter de computer. Netjes druipen ze af. Nu alleen nog de radio van Jainaba negeren en ik kan proberen me te concentreren.
Voor mijn gevoel na weken eindelijk even rust en tijd voor mezelf.