vrijdag 23 juli 2010

Gekletter van pannen. Oumi staat gebukt boven de afwas. Haar bovenlijf dubbel geklapt, staat ze wijdbeens de pannen te vullen met water. Moeten wij proberen in deze houding. Hebben we zo een hernia.
De dag is begonnen. Een wazig zonnetje verlicht het kletsnatte gras op de compound. Een kipje rent naar de kookhut op zoek naar zijn ontbijt. Niet meer dan wat aangebrande korrels rijst.
Het is bewolkt. Vannacht heeft het gigantisch geregend. Oorverdovend lawaai. Ik verwachtte de weg naar de compound op zijn minst onder water. Het viel mee. De enorme kuilen zijn veranderd in onbegaanbare plassen waar je niet doorheen moet proberen te rijden.
Taxichauffeur William dacht ons laatst van dienst te zijn door ons bij de poort af te leveren. Hij nam een in zijn ogen weldoordachte beslissing en reed midden door de – veel te diepe - plas. Mis. Daar stonden we, tot de portieren in de modder en het water. Terwijl ik nog had geprobeerd hem met woorden naar de kant te dirigeren. Met twee wielen op het droge is de kans een stuk minder groot dat je verzuipt lijkt mij. Djanko en ik eruit om de wagen vooruit te helpen. De wielen draaiden als gekken in de modder rond zonder ook maar een centimeter vooruit te komen. Achteruit dan maar. Gambianen kunnen tegen mijn logica niet op en luisteren al gauw naar mijn opdrachten als het echt mis dreigt te gaan. Dat is me al eerder opgevallen. Schokkend en hijgend worstelt de wrakke Mercedes zich uit de zuigende modder en bereikt met een achterwiel het droge. Djanko en ik zitten onder de modder., maar we zijn eruit. Een dag later wil dezelfde taxichauffeur nog eens proberen Mariatou en mij netjes ( !) voor de deur af te zetten. Ik herinner hem aan de dag ervoor. “Je kunt toch niet zien hoe diep het is? Probeer het dus niet” Hij trekt een sip gezicht. Wil ons zo graag van dienst zijn. Laat maar man, ik loop liever zodat ik schoon en droog overkom.

Naar Happy's compound vandaag om de andere twee naaimachines te controleren. Mama gaat ook mee. Ze gaat nergens naartoe zonder haar rijgwerk en zit de hele dag naast me te werken.
Onder het naaien maak ik plannen voor een mini vakantietje met Djanko. Tot nu toe is Mama niet jaloers. Ik probeer dat ook zoveel mogelijk bespreekbaar te houden. "Next time we go together, ok?"
Djanko verblijft nog steeds in Kartong. Hij is inmiddels klaar met het werk op het land en legt de laatste hand aan zijn te verven kamers. Zelfs de oranje geblokte keukengordijnen van mijn moeder wil hij opgehangen hebben. Dat wordt nog eens wat daar..

Zaterdag voel ik me doodmoe, heb diarrhee en lust niets. Ik slaap de hele dag. Ik slik me gek aan homeopathishe middeltjes en het lijkt te helpen.
Zondag vertrekken Djanko en ik in alle vroegte met openbaar vervoer naar Tendaba, een dikke honderd kilometer landinwaarts. We plannen dinsdag of hooguit woensdag terug te zijn.
Matou en de baby zijn nog steeds in Kartong. Die zal ik helaas pas bij terugkomst weer zien.