11 donderdag 21 juli 2011

De verhalen stapelen zich op. Ik geef ze een plekje in mijn hoofd en hoop er op terug te kunnen komen. Maar terwijl ik me de eerste story probeer te herinneren, dient zich ter plekke de volgende alweer aan. Het wrak cq de auto die het domweg af laat weten. Precies op het moment dat ik op het punt sta acht zakken cement op te halen voor de Bee-farm. Dat wil zeggen.. hij laat het eigenlijk helemaal niet afweten, hij is niet meer te stoppen. Al trek ik de sleutel honderd keer uit het kontakt, de motor blijft door brullen. Razendsnel ga ik in mijn hoofd de mogelijkheden af. Maar echt trek om de accu-polen van een draaiende auto af te trekken heb ik niet. De zon staat inmiddels loodrecht boven me te branden en er is niemand te bekennen. Na veel onduidelijk en wild gerommel met het kontakt, slaat het wrak af. Doodse stilte. Maar niet voor lang, want woedend besluit ik de eigenaar op te bellen. Al is het maar om mijn frustratie te uiten. Gisteren uren bezig geweest om de versnellingsbak van olie te voorzien. Die was inmiddels zijn olie verloren doordat er geen pakking meer tussen zat en de ruimte was daardoor doodleuk vol gelopen met modderwater. Kortom, na veel ellende en uren verderga ik met een weer rijdend wrak naar huyis en maak me op voor de volgende dag. En nu dus dit.
Als ik de eigenaar eindelijk aan de foon heb wordt hij kwaad op me en noemt me niet langer darling. “You think you payed me a million for the car!” roept hij verontwaardigd uit als ik zeg dat ik de auto niet langer wil en dat hij zijn eigen auto maar aan me moet uitlenen. Ik bluf en weet ook wel dat hij dat nooit zal doen, maar ik ben nou eenmaal woedend en gefrustreerd. Ik moet aanhoren in wat voor vreselijk belangrijke meeting hij zit en dat hij niet gestoord kan worden. Gambianen, hopeloos. Ik geef het op en besluit maar weer te gaan slijmen. Al kost het me afgrijselijk veel moeite. Hij moet iemand naar me toe sturen om het op te lossen. Hij belooft dat te doen.
Ondertussen neem ik natuurlijk zelf maatregelen, ga echt niet op hem wachten. Suleyman die al die tijd bij me was vanwege het cement, rent terug naar de Bee-farm en gaat bij de garage van Pa langs. Na een half uurtje wachten komt hij op een fietsje aan rijden, tas met gereedschap om de nek.
Hij rommelt aan de draden chaos onder de motorkap en ik rommel op verzoek aan het kontakt. De actie wordt afgerond met een paar ferme klappen op de startmotor. Helaas. Er gebeurt niets. Volgende ronde: aanduwen. In no-time staan er zes flinke jongens klaar om het wrak vooruit te helpen. Met succes.
“Keep it running!” is de boodschap.
En zo ga ik op zoek naar de cementsshop. Met draaiende motor laden twee mannen acht ipv zes zakken cement op de achetrbank. Want je weet maar nooit of ik er weer aan toe kom. Ik lever ze af bij de Bee-farm waar Sulijmanen Djanko de muur op staan te metselen. Meteen door naar de “garage” en hopen dat het wrak om 4 uur weer rijklaar is. Dan houdt Djanko op met werken en kan het weekend voor ons beginnen. Sinds zondag hebben we mekaar niet meer gezien en we verlangen beiden naar een beetje samen zijn op zijn compound in Kartong. Lekker een stukje fietsen en zwemmen in zee misschien…