Honderd meter verder
Blijf op de hoogte en volg Tineke
26 Juli 2012 | Nederland, Amsterdam
De reis vordert langzaam.Meter voor meter. Ik zoek het pad voetje voor voetje.En ik probeer mezelf ertoe te zetten door te gaan. Schrijven schrijven schrijven, zeggen de mensen die het kunnen weten. En lezen. Kilometers maken noemde ik dat vroeger als ik een leerling probeerde te motiveren een Spaans leesboek helemaal uit te lezen.
Van het blog dat ik aan het nakijken ben om het geschikt te maken als E-book, heb ik nu twee maanden af. Nog vier te gaan. Ik controleer het op spelfouten, verander de namen en pas hier en daar de tekst aan aan wat ik geleerd heb: Show don't tell. Opeens valt me op dat het anders kan. Waar ik bijvoorbeeld schreef dat iemand er ontzettend mooi uitziet, heb ik dat veranderd in het beschrijven van de kleuren, de stof en desnoods de reuk. Vaak mis ik de juiste woorden.
Toen ik een kind was - ik zal een jaar of tien geweest zijn - probeerde ik bij te houden hoeveel woorden ik al kende. Elk nieuw woord was een aanwinst. Ik bewonderde mensen die zoveel nieuwe woorden kenden. Woorden waarvan ik nog nooit gehoord had laat staan in mijn mond genomen. Of ik er letterlijk lijstjes van bij gehouden heb kan ik me niet herinneren, maar het zou me niet verbazen. Uiteindelijk hield ik ook lijstjes van nummerborden bij, hoewel die weer heel weinig met taal te maken hebben. We posteerden ons daartoe op de Kraaienpleinbrug. Zittend op de brugleuning - pas op! niet in het water vallen dacht ik als ik achterom keek en het zwarte water van het Noordhollandskanaal onder me zag glinsteren - hadden we alle tijd om om ons heen te kijken want er kwam maar af en toe een auto langs. Een donkerblauwe kever met zwaailicht van de politie of een lange slee met vleugels aan de achterkant. In onze straat was maar een auto. Die enorme Amerikaanse slee. Ik vond het een ordinaire familie. En waarschijnlijk waren ze ook nog 'openbaar' in plaats van katholiek of hervormd. Hun kinderen zaten op de Mussenstraatschool, ook al zo ordinair. Wij zaten op de Oranje Nassauschool, aan de overkant van het kanaal. Een modern wit geschilderd gebouw met een kippenhok achter op de speelplaats. Wat we deden op school was ook modern voor de jaren vijftig. We werkten in 'projecten'. Binnen zo'n project kwamen allerlei vakken en vaardigheden voorbij. De boekjes die we ervan maakten bestonden uit tekeningen, grafiekjes, gedroogde bladeren, ansichten, dictees en landkaartjes, bijeen gehouden door een wollen koordje dat we gedraaid hadden van meerdere kleurtjes wol. Dat koordje draaien was een spuugwerkje. Het ene uiteinde van de draden hield je tussen duim en wijsvinger, het andere uiteinde tussen je tanden. Dat wil zeggen, zolang je het tussen je tanden hield was het geen probleem, maar als je de wollen draden tussen je lippen vasthield - meer houvast - dan kreeg je vieze vezeltjes in je mond die je de hele tijd uit zat te spugen. De draden waren op het laats doorweekt van je spuug.
De boekjes met ezelsoren heb ik ng steeds. Ik ben er heel zuinig op.
Al schrijvend ben ik in mijn kindertijd verzeild geraakt. Zo gaat dat dus klaarblijkelijk. Je schuifelt voorzichtig naar voren en opeens neemt het een vaart. Gelukkig schrijf ik voor mezelf en dan mag alles.
Van het blog dat ik aan het nakijken ben om het geschikt te maken als E-book, heb ik nu twee maanden af. Nog vier te gaan. Ik controleer het op spelfouten, verander de namen en pas hier en daar de tekst aan aan wat ik geleerd heb: Show don't tell. Opeens valt me op dat het anders kan. Waar ik bijvoorbeeld schreef dat iemand er ontzettend mooi uitziet, heb ik dat veranderd in het beschrijven van de kleuren, de stof en desnoods de reuk. Vaak mis ik de juiste woorden.
Toen ik een kind was - ik zal een jaar of tien geweest zijn - probeerde ik bij te houden hoeveel woorden ik al kende. Elk nieuw woord was een aanwinst. Ik bewonderde mensen die zoveel nieuwe woorden kenden. Woorden waarvan ik nog nooit gehoord had laat staan in mijn mond genomen. Of ik er letterlijk lijstjes van bij gehouden heb kan ik me niet herinneren, maar het zou me niet verbazen. Uiteindelijk hield ik ook lijstjes van nummerborden bij, hoewel die weer heel weinig met taal te maken hebben. We posteerden ons daartoe op de Kraaienpleinbrug. Zittend op de brugleuning - pas op! niet in het water vallen dacht ik als ik achterom keek en het zwarte water van het Noordhollandskanaal onder me zag glinsteren - hadden we alle tijd om om ons heen te kijken want er kwam maar af en toe een auto langs. Een donkerblauwe kever met zwaailicht van de politie of een lange slee met vleugels aan de achterkant. In onze straat was maar een auto. Die enorme Amerikaanse slee. Ik vond het een ordinaire familie. En waarschijnlijk waren ze ook nog 'openbaar' in plaats van katholiek of hervormd. Hun kinderen zaten op de Mussenstraatschool, ook al zo ordinair. Wij zaten op de Oranje Nassauschool, aan de overkant van het kanaal. Een modern wit geschilderd gebouw met een kippenhok achter op de speelplaats. Wat we deden op school was ook modern voor de jaren vijftig. We werkten in 'projecten'. Binnen zo'n project kwamen allerlei vakken en vaardigheden voorbij. De boekjes die we ervan maakten bestonden uit tekeningen, grafiekjes, gedroogde bladeren, ansichten, dictees en landkaartjes, bijeen gehouden door een wollen koordje dat we gedraaid hadden van meerdere kleurtjes wol. Dat koordje draaien was een spuugwerkje. Het ene uiteinde van de draden hield je tussen duim en wijsvinger, het andere uiteinde tussen je tanden. Dat wil zeggen, zolang je het tussen je tanden hield was het geen probleem, maar als je de wollen draden tussen je lippen vasthield - meer houvast - dan kreeg je vieze vezeltjes in je mond die je de hele tijd uit zat te spugen. De draden waren op het laats doorweekt van je spuug.
De boekjes met ezelsoren heb ik ng steeds. Ik ben er heel zuinig op.
Al schrijvend ben ik in mijn kindertijd verzeild geraakt. Zo gaat dat dus klaarblijkelijk. Je schuifelt voorzichtig naar voren en opeens neemt het een vaart. Gelukkig schrijf ik voor mezelf en dan mag alles.
-
26 Juli 2012 - 11:17
Sandra( Jeweetwel):
Goed bezig Tien...en laat de reis je brengen naar waar je wilt! Geniet ervan!
Groetjes uit Velsen-noord -
26 Juli 2012 - 11:48
Marjet:
Ha Tien,
Lekker, weer een reisverslag van jou! Maakt niet uit waarheen inderdaad, innerlijke reis, verre reis, snoepreisje, als je t maar opschrijft!! En wij lekker lezen :-)))
xx ga door!
-
26 Juli 2012 - 12:04
Heej Tineke!:
Jaaaaa, dit klinkt goed! Daar wil ik meer van horen. Veel plezier op dit pad! Liefs, Anke -
26 Juli 2012 - 13:08
Tien Zelf:
oh hemel..ZE LEZEN ME HELP!
Dank hoor meiden!! Ik zal het proberen.. -
26 Juli 2012 - 16:30
Marjolijn:
Ja zeker als jij schrijft, wordt het gelezen...!!
Leuk hoor...ga zo door.
Groet en veel schrijf succes. -
27 Juli 2012 - 02:34
Tineke Kalis:
wat een trouwe lezers zijn jullie..blij!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
