60 21 januari 2010

21 januari 2010 – M.'s compound, Gunjur Village

20:15 Het is donker en ik zit met twee kaarsjes op tafel. Uitgeblust met een kop thee. M. is nog niet terug en de kinderen heb ik weg gestuurd. Ik wil stilte.
Van Tineke1 hoorde ik dat M. naar Banjul was vandaag om stof te kopen voor de schooluniformpjes. Dat is ver weg en kan je niet na schooltijd doen werd haar verteld. Zit iets in. Ik reis zelf per openbaar vervoer hier en weet dat je uren onderweg bent daar naartoe.
De negativiteit moest gecompenseerd worden door iets leuks. Tineke1 had wel zin in fietsen. Om vijf uur zaten we uiteindelijk op de fiets, richting Berendeng, een dorpje hier dichtbij. Bij het woord dorp moet je vooral niet aan Nederland denken: dicht bij elkaar en een dorpskern. Berendeng met name ligt aan een enkele zandweg. Van dat rode zand. Prachtig. Her en der compounds met – verbazing alom – nergens een fence (muur) er omheen, waardoor je de huizen en de mensen ziet zitten. Heel gezellig en zwaaien, want zij zien jou ook. “Toubaaboo!” Vooral kindertjes waarschuwen elkaar en ze komen uit allerlei richtingen aanrennen. “Any mintie?” (snoepje?) Nee hoor, maar we geven ze wel aandacht. De gebitten zijn hier zo verpest door de hoeveelheid suiker die ze binnenkrijgen.. de mooiste vrouwen lachen grafzerken bloot. Zo jammer.
We zijn in de buurt van Omar een ontzettend aardige jongen met drie kleine kindertjes en een mooie vrouw. Hij is een huis aan het bouwen in Berendeng. Van mudblocks (stenen van opgedroogde modder). Op mijn vraag of hij het niet zonde van het werk vindt omdat het risico erin zit dat het in het regenseizoen instort, zegt hij: “..ach.. driekwart van de huizen overleeft het en ik heb geen keus. Geen werk, geen cement.” Trots laat hij de enorme kuil zien die hij met eigen handen uitgegraven heeft. Hij is zo diep dat hij inmiddels uit drie “etages” bestaat. Eerst maken ze de blokken via een mal. Dan worden die in de vorm van het huis op de grond gelegd. Omar heeft drie kamers gepland en een videotheek. Als je hier ietsje langer bent neem je dit soort verhalen serieus. Je weet gewoon dat dat huis er zal staan over een paar weken. En de videotheek ook.
Omar’s vrouw bekijkt de slaapkamer die twee stenen hoog opgemetseld is. Ze schudt haar hoofd, de slaapkamer is niet groot genoeg. Omar ziet er geen probleem in. Een bed is twee meter. “Maar je moet er toch omheen kunnen lopen?“ zeggen wij eensgezind, de vrouw supportend. “Nergens voor nodig, het is trouwens helemaal haar slaapkamer niet..ík ga er slapen” zegt hij lachend en wijst naar verderop waar ook een kamer gepland is. Dat is de hare. Er gaat me een licht op. “Jullie gaan niet samen slapen? Laat me raden: je wilt niet nog meer babys!” Een schot in de roos. En de gezinsplanning komt ter sprake. Verzekering voor later. Wie moet er anders voor ons zorgen? Het laatste woord is er duidelijk nog niet over gesproken. Zijn mooie vrouw lacht haar rotte tandjes bloot. Ze is het zich duidelijk bewust want ze sluit haar volle lippen zo gauw mogelijk na het spreken. Een kindje op haar rug, emmers in beide handen, gaat ze op huis aan. Na een dag werken in de gardens. Eindeloos water halen bij de put en de tomaten, pepers en uien begieten. Petje af voor zoveel doorzettingsvermogen.