50 zondag 10 januari 2010

zondag 10 januari 2010 - M.'s compound, Gunjur Village,

Heerlijke dag gehad. Op mezelf en van geen Afrikaan last gehad. Gisteren ben ik met de GillyGilly naar Boboi gegaan. Zou het wel de moeite zijn voor een nacht in de tent?
Dat was het. Gistermiddag op het strand gelezen en geslapen. Om acht uur ’s avonds al het bed in gedoken. Had de nacht ervoor geen oog dicht gedaan. Waarschijnlijk door het nieuwe malaria medicijn dat ik nu slik. Klokje rond geslapen, wandelingetje – piepklein – op het strand, om te kijken hoe mijn lies het zou doen vandaag. De Chinese zalf die ik meegenomen had van de farmacie, gaf me het gevoel dat ik mijn lijf in een dampobad ondergedompeld had. Stinkend naar dat Hollandse middeltje ging ik voor het eerst op de fiets sinds…twee weken? Samen met Djanko van Boboi. Boodschapje doen in Kartong. Toen bleek dat niets en niemand protesteerde besloot ik door te fietsen in mijn eentje. Ik schreef in mijn schriftje:

“Het is zondagmiddag. In het minicentrum van Kartong is het druk. Er is zelfs een klerenstalletje bij het volle overdekte marktje. Bergjes met vaak wormstekige tomaatjes, een toonbank met gedroogde vis, sinaasappels, uien, okra, iedereen hoopt zijn schamele tuinopbrengst aan de man te kunnen brengen. Ik vind het gezellig. Kindertjes lopen in blote kont over straat, meisjes in versleten “wrappas”. Heel anders dan laatst toen iedereen in het net was.
Als ik het dorp verlaat over de mainroad van asfalt, krijg ik een Vlielandgevoel. Op zondagmiddag over de postweg naar het westen, waar ik – na de Vliehors - de zee weet. Ook hier weet ik de zee: ik was er twee weken geleden lopend naartoe gegaan met Nigel, de Engelsman.
Waar op Vlie de paardjes grazen aan de Wadkant, grazen hier de magere koeien in de bush. Ik kom zelfs op een plek die me doet denken aan “Dodemansbol” : de splitsing met schaduwrijke bomen en zomaar opeens een grasveldje! Zondagmiddaggeluk! Ontspannen peddelend in de lichtste versnelling, fiets ik langs ver afgelegen compounds. Zondagsrust lijkt wel universeel.
Dan houdt de weg op. Links gaat naar de bootjes die de Halahin-rivier oversteken naar Senegal. Rechts – over een ruige weg – gaat het naar de monding bij zee. Ik besluit naar rechts te gaan. Heb nog twee frisdrankjes tegoed bij het enige tentje aldaar. De tocht gaat dwars door “mudflats” aan weerszijden: drooggevallen stukken die nu een harde modderlaag vormen. Prachtig! Soms opeens een groepje vogels, dan weer kaal en verlaten. De mountainbike is een uitkomst. Ik kan vrijwel elke ruigheid aan. Alleen bij erg mul zand stap ik even af. De Diclofenac-pillen doen goed hun werk!
Aan het eind schittert de zee. Op het strandje is het een drukke bedoening met kleurige bootjes. De buitenboordmotoren worden op de nek genomen en de vissen onder een rieten dakje verdeeld. Verderop zijn mannen ijverig netten aan het boeten. Ik drink mijn cola in de bantaba verderop en op de terugweg kan ik het niet laten twee vissen te kopen. De enige plastic zak die ik heb is al in beslag genomen door pindakaas, eieren, tomaten, banaantjes en brood. De vissen moeten in de zak en de rest van de boodschappen moet dan maar los in de fietstas. In de schaduw van een boom stap ik af om wat water te drinken. Een grote vieze vetvlek maakt mij duidelijk dat er geredderd moet worden. Het zakje pindakaas is aan het leeglopen door de hitte en alles zit onder. Met het stukje krant van de inmiddels beurse banaantjes schraap ik zoveel mogelijk schoon en was mijn handen met het rode zand van de weg. Laatste water uit het fietsflesje eroverheen maakt het er helaas niet echt beter op. Als ik later een “toebab” op een compound zie scharrelen roep ik keihard: “do you have a plastic bag for me?” De man komt direct met drie zakken aan en ik kan alles redelijk aan de schaduwzijde in de fietstas doen. Het blijft een heerlijke zondagmiddag en als ik na uren weer in Boboi aankom bied ik ze een van de twee vissen aan. Een voor jullie en een voor mij. Maar je moet hem wel bakken voor me! Om vijf uur - ik heb de tent snel weer ingeruimd en op slot gedaan met tyribs – stap ik wederom op de fiets. Nu noordwaarts naar Gunjur, met de fietstassen vol en een koffertje achterop. En met een heerlijk vers gebakken visje achter de kiezen!”