19 maandag 23 november 2009

Maandag 23 november 2009 - M.'s compound, Gunjur Village

11:15 uur Maandag-wasdag. De lijn die dwars over de compound gespannen is hangt vol met wasgoed. Van de buren begrijp ik. Het is nog niet zo heet gelukkig, want het is nog vroeg. Ik ben niet naar school gegaan omdat ik het te pakken heb gekregen. Flink verkouden, niezen en nu lichte verhoging.
Gistermiddag heb ik alle moed bij elkaar geraapt om op de fiets terug te gaan naar hier. Tineke1 was op bezoek om voor één maal een rustig dagje aan zee te hebben. Happy was met Wil naar Bintang Bolong om na een verstofte dag totaal oranje terug te komen. Tegen dat stof is namelijk geen shawl of doek bestand. Als Tien niet op de fiets was geweest had ik misschien wel besloten om in de tent te blijven, in afwachting van beterschap. Maar nu konden we samen terug fietsen en dat is wel zo gezellig. Na vijf minuten fietsen stroomde het zweet gestaag van mijn hoofd naar beneden. En daar kwam Happy ons tegemoet rijden. Hoera! (wel zonde van het mooie ritje bij zonsondergang) De twee fietsen erin gepropt, Tineke1 voorin, ik achterin. Oei! wat voelde ik de wind. Ingepakt in mijn doek probeerde ik erger te voorkomen, want ik was zeiknat van de koorts begreep ik inmiddels. “Thuis” snel het bed opgemaakt, net erom en liggen. M. maakte een heerlijke salade met komkommer en ei voor me, de schat. En liet een zakje Vita-nog-wat aanrukken dat je moet drinken als je ziek bent. Het is oranje en bevat denk ik vitamine-c of zoiets. Ik vond alles goed, want lag op apegapen..
En nu is het de volgende ochtend. Oumi komt zojuist naar me toe. ”You are supposed to cook..” Nou dat dacht ik dus niet.. Tweede mogelijkheid: “you are supposed to marry that man” en ze wijst op Malinese buurman Adama. Korte metten is het beste. “Sorry, I am already married”. En dat is afdoende. Ze zegt sorry en gaat koken aan de overkant van de compound. De pannen staan al op de grond en het houtvuur is opgestookt.
Omdat ik al die dames niet uit elkaar kan houden vraag ik altijd maar beleefd hoe ze ook alweer heten. Zo ook bij Oumi. Ze blijkt de vrouw te zijn van M.’s broer. Het verhaal gaat dat ze een slecht huwelijk hebben en dat die broer nu met een toebab (blanke) gaat trouwen. Echter, deze Europese dame is er niet van op de hoogte dat hij al getrouwd is en dat Oumi zijn vrouw is. Het schijnt dat ze onder elkaar afgesproken hebben dat zij zijn zuster is. Daar kom je alleen maar achter als je tussen de locals in woont. Maar of ik blij ben met deze info… mwah! Want ook ik zal mijn mond moeten houden. Gisteravond zat hier een dikke witte vrouw met enorme kunstwimpers op (lees: geen prettige verschijning) Zou dat haar zijn? Zo’n vrouw die in haar eigen land geen man kan vinden? Oei!

Het gonst hier van “Tobaski..Tobaski..” Een enorm feest dat tien weken na het Suikerfeest gehouden wordt. Er wordt een ram geslacht en iedereen eet voor een keer vlees in plaats van de graatvis. Of je nu rijk bent of arm. En iedereen heeft nieuwe kleren aan. De taylors doen goed zaken. Vrijdag op weg naar de tent reed een GillyGilly me voorbij. Op het dak stonden twee zwart witte beesten (geiten?) onder een groen visnet vastgesjord. Op hun eigen poten op het dak. Een absurd gezicht. Adama hier op de compound heeft zijn geit zelfs gewassen van de week en geeft hem iedere dag een nieuw grasplekje om te eten.
Tobaski valt aan het eind van de maand en de mensen willen hun salaris voor die tijd hebben. Dat betekent dat het op is voor de volgende maand begint. Dat lijkt ze niet te deren. Bovendien ondergaan ze allemaal hetzelfde lot begin december: platzak de maand in. Hoe ze dat regelen is niet te snappen. Ze staan tijden te wachten tot iemand ze tien dalasis geeft voor de bus en een kwartier later hebben ze een radio gekocht. Onbegrijpelijk. Ook Mama heeft al drie maal om haar monthmoney gevraagd. Gelukkig (!!?) is er honderd euro van me gejat en houdt ze zich koest als ik zeg dat ik het niet heb. Ook had ze twee sets kleren nodig: Europese voor ’s avonds en overdag Afrikaans. De eerste set heb ik voor haar verzameld en komt ze woensdag ophalen. De Afrikaanse kledij kan opeens door haar haar vriendje bekostigd worden..Toebabs zijn de eersten die ze aanspreken. Wij zijn rijk en kunnen alles betalen, denken ze.

Het is inmiddels half een. David kwam net langs om te vertellen dat hij Lida in Holland aan de telefoon gehad had. Hij kon haar niet duidelijk maken wat hij nodig heeft en dus vroeg hij me de boodschap over te brengen. Een cassetteplayer heeft hij nodig. Zo een met grote batterijen. Ik vertelde hem dat die dingen niet meer te krijgen zijn in Nederland en dat het beter is er een hier te zoeken. “All massa products here..” was zijn antwoord. Denkt zeker dat ze per stuk gemaakt worden in Nederland. ”And I need scrabble!!” Alles draait hier om het vergaren van spullen. Heel irritant maar wel begrijpelijk. Ben benieuwd wanneer het me niet meer raakt en het het ene oor in kan laten gaan en het andere uit.. Onverschilligheid kweken dan maar?

Ik was van plan cq hoopte een objectieve beschrijving te kunnen geven van het leven hier. Maar dat is voor de zoveelste keer weer eens niet gelukt. Vrees dat ik het moet doen met het objectief van de camera.. Het zij zo..Fornjato! groetjes van Tien