78 zaterdag 13 februari 2010
Door: Tien
Blijf op de hoogte en volg Tineke
17 Februari 2010 | Gambia, Banjul
zaterdag 13 februari 2010 - tent Boboi, Kartong
Dat wordt dus omschakelen, en niet zo’n beetje ook. Meer dan twee weken geen laptop te gebruiken. De generator in Boboi heeft teveel stroom afgegeven en heeft de adaptor van de laptop opgeblazen. Het wordt me verteld alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Even later komt Buba doodleuk met een kastje aan dat ervoor zorgt dat zoiets niet kan gebeuren. Ik heb geen sorry gehoord. Ben de hele dag al kwaad. Rob in Nederland heeft een nieuwe snoer met adaptor voor me besteld., zodat een vriendin dat op 3 maart aanstaande mee hier naartoe kan nemen…
11:00 uur Als ik Djarriatou aan zie komen – kindje van bijna twee aan de hand – realiseer ik me dat ik haar de laatste twee weken niet gezien heb. “I lost my baby” zegt ze terwijl ze me met grote ogen aankijkt. Geen traan. Niks. Ze kijkt alleen maar. Mijn god, acht maanden zwanger was ze. Het kind kwam te vroeg, de vroedvrouw niet. Die kwam helemaal niet opdagen. Ze riep de hulp in van een tante, een traditioneler lokale vroedvrouw zonder enige opleiding. Die vond dat ze naar Banjul moest omdat ze alleen daar een couveuse zouden hebben. &5 km reizen met weeën. In de nacht. Het baby'tje heeft even geleefd. Een jongetje.
Ze vertelt het achter mekaar en kijkt me vragend aan.Ik heb geen antwoord. “: Sorry Sorry Sorry” is het enige dat er uit komt bij mij en leg een arm om haar heen. Ze bedankt me en loopt terug naar de was die ze aan het doen is.
Haar dochtertje staat inmiddels op haar kromme beentjes over een grote emmer met schoon water gebogen. De armpjes tot aan de elleboogjes erin. “Het babypopje!!” schiet me te binnen. Al meer dan drie maanden ligt het in mijn koffer, wachtend op een bestemming. Of zou ik haar daar juist mee kwetsen? Even later zit haar dochtertje verbaasd met het popje op schoot. “Nene! Nene!” roept haar moeder enthousiast naar haar dochtertje en ze glimlacht er zowaar bij.Het meisje peutert aan de oogjes, de nijlon wimpers, de plastic handjes en voetjes.
Godverdomme… een kind verliezen dat je acht maanden bij je gedragen hebt… om je kapot te janken.
Dat wordt dus omschakelen, en niet zo’n beetje ook. Meer dan twee weken geen laptop te gebruiken. De generator in Boboi heeft teveel stroom afgegeven en heeft de adaptor van de laptop opgeblazen. Het wordt me verteld alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Even later komt Buba doodleuk met een kastje aan dat ervoor zorgt dat zoiets niet kan gebeuren. Ik heb geen sorry gehoord. Ben de hele dag al kwaad. Rob in Nederland heeft een nieuwe snoer met adaptor voor me besteld., zodat een vriendin dat op 3 maart aanstaande mee hier naartoe kan nemen…
11:00 uur Als ik Djarriatou aan zie komen – kindje van bijna twee aan de hand – realiseer ik me dat ik haar de laatste twee weken niet gezien heb. “I lost my baby” zegt ze terwijl ze me met grote ogen aankijkt. Geen traan. Niks. Ze kijkt alleen maar. Mijn god, acht maanden zwanger was ze. Het kind kwam te vroeg, de vroedvrouw niet. Die kwam helemaal niet opdagen. Ze riep de hulp in van een tante, een traditioneler lokale vroedvrouw zonder enige opleiding. Die vond dat ze naar Banjul moest omdat ze alleen daar een couveuse zouden hebben. &5 km reizen met weeën. In de nacht. Het baby'tje heeft even geleefd. Een jongetje.
Ze vertelt het achter mekaar en kijkt me vragend aan.Ik heb geen antwoord. “: Sorry Sorry Sorry” is het enige dat er uit komt bij mij en leg een arm om haar heen. Ze bedankt me en loopt terug naar de was die ze aan het doen is.
Haar dochtertje staat inmiddels op haar kromme beentjes over een grote emmer met schoon water gebogen. De armpjes tot aan de elleboogjes erin. “Het babypopje!!” schiet me te binnen. Al meer dan drie maanden ligt het in mijn koffer, wachtend op een bestemming. Of zou ik haar daar juist mee kwetsen? Even later zit haar dochtertje verbaasd met het popje op schoot. “Nene! Nene!” roept haar moeder enthousiast naar haar dochtertje en ze glimlacht er zowaar bij.Het meisje peutert aan de oogjes, de nijlon wimpers, de plastic handjes en voetjes.
Godverdomme… een kind verliezen dat je acht maanden bij je gedragen hebt… om je kapot te janken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
