94.1 dinsdag 16 maart 2010

94 dinsdag 16 maart 2010, Woulaba Gardens, Medina Salaam

08:10 uur Een haan in de verte. Kwetterende vogeltjes. Gekraak van palmbladeren. De zon ergens laag aan de hemel, maar nog niet waarneembaar vanuit hier. Woulaba Gardens, een vogelparadijsje verborgen onder de palmbomen. De zee dichterbij dan je denkt. Over beschaduwde paadjes is het tien a vijftien minuten lopen naar zee. Gerund door Wuye en zijn vrienden. Zonder overdrijven de vriendelijkste atmosfeer die ik tot nu toe heb kennen ontdekken in toeristenland.
Er is weer veel gebeurd. Vrijdag heb ik mijn kamer hier ingericht en er voor de eerste keer geslapen. En nu we vier dagen verder zijn is het of ik hier al maanden bivakkeer. Lief dat mij een kamer aangeboden wordt, zeker. Maar dat stimuleert mij alleen maar om het zoveelste sponsorproject op te starten. De jongens zijn ver gevorderd met de lodge. De kamers zijn klaar, op wat zeil na dat ik gisteren met ze gekocht heb. Elektriciteit is van later orde. Het restaurant is nu het eerst aan de beurt. De muren zijn tot een meter hoogte opgemetseld, en daarmee zijn de contouren zichtbaar. Ik ga een sponsor zoeken voor het afbouwen van het restaurant. Dat moet niet moeilijk zijn, want om hier als sponsor je vakantie door te brengen lijkt me geen straf.
De birdcatchers – vogels met schitterend gekleurde veren en een wel 20 cm lange staart – vliegen hier aan het eind van de middag af en aan. Het poeltje met water wordt druk bezocht door de mooiste vogels uit de omgeving. Ze badderen en spetteren in het rond. Van de kleinsten met hun piepkleine felrode koppie tot de meer robuuste gele weaver –vogeltjes. Geknabbel in de boom duidt op een eekhoorntje. Weliswaar wat kaler dan die wij in Nederland hebben, maar toch. Het schijnt trouwens dat de eekhoorntjes hier de slangen wegjagen, nogal bijzonder voor mijn gevoel. Zo’n klein lief beestje ten opzichte van een gevaarlijke slang.. En dan die stilte. Afgezien van de natuurgeluiden en het getik van mijn vingers op de laptop is het hier zo stil als ik nog niet eerder meegemaakt heb. Ik haal diep adem en geniet. Even geen kinderen. Even geen Mandinka- getetter om me heen. Rust.

Gisteren vond ik het wel weer tijd om terug te gaan naar de compound van M. De baby knuffelen en wat al niet. Maar ik was TE moe. Had me weer eens zoveel uitgesloofd tijdens het weekend dat ik uitgevloerd niet verder kwam dan een beetje Ataya drinken met de boys en wat rond kuieren over het terrein.

Even tussendoor:
Ach, nu baddert er een grijze vogel met gele borst en felgele snavel in het poeltje. Ik zag hem daarstraks al. Hij hield me in de gaten en leek de sprong naar het water nog niet te wagen. Maar nu dus wel. Hij hipt wat langs het randje en neemt dan plots een duik. Stopt om te controleren of ik echt wel blijf zitten en spreidt dan zijn vleugels uit om ze op het water te laten kletteren. Als handjes schept hij met de vleugels het water over zijn lijfje lijkt het wel.

's Middags moest ik met ze lunchen : “Mama! Lunch!” . Het is half drie. Onder het gebladerte in de schaduw zitten de boys al rond de rijst-bowl. Er liggen lepels naast. Opmerkelijk want meestal eet men hier met de rechterhand, even wat rijst kneden en Hap! de volle hand tegen de mond. Het is gezellig, hoewel dat niet is zoals bij ons. Eten is het belangrijkste, praten doe je maar later. Wie niet eet, komt te laat en heeft daarna honger. Dus zorgen dat je wat binnenkrijgt is het motto. Als ik wel praat word ik gesommeerd door te eten: "Adomo Mama!"
Tegen vijven – ik heb maar geaccepteerd dat het niet alle dagen “feest” is (lees: dingen doen) - gaan we in de “Benz” naar Gunjur om zeil te kopen voor de kamers. Even naar Gamtel om de diverse batterijen op te laden en bij M. langs. Ze is er niet, maar mijn jongetje ligt goed ingepakt op zijn matrasje onder de mangoboom. Zijn grote zusje – Fatou – neemt de honneurs waar. Het is heerlijk om hem weer in mijn armen te hebben. Met grote ogen kijkt hij me aan en luistert naar de woordjes die ik in zijn oortjes fluister. Kusjes op zijn wangen, in zijn nekje en op zijn donzige koppetje. MMh! Wat een heerlijk mannetje is het toch! Maar de lust is van korte duur. Lamin en Wuye zitten in de auto op me te wachten tot ik eindelijk eens klaar ben. Vol geduld overigens. Ik heb besloten nog een nachtje te blijven op mijn nieuwe stek en gris gauw wat schoon ondergoed bij elkaar en prop het in de laptoptas. Het zeil is niet allemaal voorradig en dus moeten ze straks terugkomen om de rest op te halen. Mooi, kan ik ven naar het internetpoint. Ik vraag me af of een uur wel genoeg zal zijn om iets te kunnen posten. Niet dus. Als Lamin om zeven uur buiten staat te toeteren heb ik weliswaar eindelijk mijn stukje in het nieuwe reisverslag kunnen plakken, maar of het ook verzonden is is maar helemaal de vraag. Insjallah! Hopelijk.
In mijn kamer is het oergezellig. De jongens hebben direct het zeil gelegd toen ik even aan het internetten was. De kaarsjes aan weerszijden van de groene metalen kist geven prachtig licht op de lichte vloer en de muren. Op bed mij nieuwe blauwe tie&dye laken. Een plaatje dat zo in “Huis&Interieur” kan. Ik wil net brood voor mezelf gaan maken als ik geroepen wordt:”Mama, dinner” De metalen bowl met lepels op de deksel staat alweer klaar. Erin witte rijst met in het midden een rondje pindasaus. Verhouding van een hap: een piepklein likje saus op de punt van de lepel aangevuld met rijst. Zoals vaak, voornamelijk koolhydraten. Want ik kan me even niet voor de geest halen wat er voor vitaminen in dit sausje zouden kunnen zitten. Zo kunnen we ruimschoots met zijn zessen de bak leeg eten. Sterker nog: er blijft zelfs wat rijst met saus over.
De generator wordt gestart en opeens klinkt er reggaemuziek uit de geluidsboxjes in het barretje. De jongens hebben rond de lange tafel plaats genomen. Sommigen zitten te kaarten. Anderen roken wat en of drinken Ataya. Het lijkt de activiteit-bij-uitstek te zijn van Alagie. Een kleine jongen met korte beginnende rastavlechtjes maakt theepotje na theepotje op het houtskoolvuurtje. De glaasjes gaan in het rond. Een voor een worden ze in de lucht gestoken: “Lamma Lamma”..Proost!

Sorry, dit stukje was nog niet af. Maar nu heb ik even een snelle internetverbinding dus plaats ik het liever onaf dan niet. Vandaar..