86 dinsdag 23 februari 2010

86 dinsdag 23 februari 2010, M.´s compound, Gunjur Village

Een gekke dag. Ik wilde naar school, maar aanhoudende buikpijn verhinderde dat. “ Niks daarvan” riep Mr.Manlafi, “ eerst beter worden!”.
M. en ik doen het kindje in bad. Zoveel water koken, het lijkt haar een pure verspilling van zowel water als gas. Wacht maar, zeg ik, je kindje gaat straks terug naar de tijd dat hij in je buik zat. Hij gaat zwemmen in een emmer. Ongelovig kijkt ze me aan. Ze staat zowaar toe dat ik doorga met de voorbereiding ervan. Ik kook genoeg water voor twee emmers.
We zepen de baby in- gekrijs want de oogjes prikken - spoelen hem af en zetten hem in de emmer. Vrijwel onmiddellijk is hij stil. Geheel volgens het boekje.
M.vertelt het door het wapperende gordijn tegen een passerende buurvrouw. Hele gesprekken worden er gevoerd via het half doorschijnende bloemengordijn. De figuur aan de andere kant blijft netjes aan gene zijde wachten. Het is niet nodig elkaar te zien als je met elkaar praat. Horen is genoeg. Het heeft ook iets met privacy te maken. M. wil geen mensen over de vloer. “ Ze zijn veel te nieuwsgierig!”.
Na het gebadder ben ikzelf aan de beurt. Kom er echter niet aan toe omdat ik onverwacht een “ lift” van de buurman kan krijgen richting bank in Serekunda. Althans, dat denk ik. Niets is wat het lijkt hier.
Eerst brengen we een uitgebreid bezoek aan de man zijn familie. Zijn zuster is net over uit Zweden. Een Europese Gambiaanse dus. Haar huis is er een duidelijke afspiegeling van. Nog nooit zag ik een huis als dit: groot, betegelde vloeren, schrootjes plafond, etc. Ik moet het huis bekijken. Mijn mond valt open van verbazing. Het is weliswaar chique voor hier, maar niets deugt en of is verroest. Naar Gambiaanse maatstaven is het echter nog steeds superdeluxe, ook al zit er in geen kraan water.
Ondertussen zit de familie uitgebreid Europees te ontbijten met cornflakes, veel suiker ( zelfs op de vloer..) brood, jams en nescafe. Veel van alles.
De vrouw komt 1 a 2x per jaar over. Ze werkt in een ziekenhuis (later hoor ik als schoonmaakster..) en is een luxe poppetje met veel sieraden, pruiken en nieuwe kleren. Veel show-off.
Na uren stappen we eindelijk in de wagen. Ik geef me over, want heb inmiddels geen idee meer wat me te wachten staat.
De reis gaat weliswaar richting Serekunda, maar we stoppen regelmatig om vrienden en kennissen te bezoeken. Een uur in een bouwmaterialenwinkel. Ik vermaak me met het bekijken van het winkelaanbod. Schaf voor de derde keer solarlampen aan. Allemaal gaan ze kapot of zijn het al voor ik ze uberhaupt aangeraakt heb. “s Avonds zal ik – gammel op mijn bed staand- proberen de nieuwe fitting te monteren. Zonder sukses helaas.
De volgende stop is de plantenman. Ondertussen ga ik naar de bank om de hoek. Als ik terug kom staan er enorme planten in aardewerken potten achterin de auto. Honderd meter verderop stoppen we bij een sanitairshop. In de supermarkt ernaast schaf ik cup-a-soup aan. Mijn buik voelt rampzalig en ik zal toch iets moeten eten. Nog een stop verder: het Kairaba shoppingcenter. Het is niet te geloven, alles hebben ze. Een warenhuis voor rijke Gambianen. Meat, vegatables, shampoos, alles heeft een eigen pad. Nederland is ver weg en ik verbaas me over zoveel luxe.
Eindelijk ben ik ook even aan de beurt. Een bezoek aan de farmacie levert me Buscopan en Diclofenac zetpillen op. Gewoon te koop zonder recept. Gelukkig weet ik wat goed voor me is, maar weten de Gambianen dat ook? Ik troost me met de gedachte dat die helemaal geen 1000 dalasis hebben om uit te geven bij de farmacie.
Godzijdank hoef ik niet met het openbaar vervoer terug. Ze willen eerst de boodschappen thuis brengen voor ze naar een feestje gaan. Bij hun thuis de laatste loodjes: nog een uurtje wachten. Om half zeven ben ik eindelijk weer thuis.
Wat heb je gedaan vandaag? Oh, ben even naar de bank geweest!