95 woensdag 17 maart

95 woensdag 17 maart – Serekunda

Dikke pret! Voor de tweede dag zit ik bij de tandarts te wachten op een (nood)kroon. De hoektand is bij de wortel afgebroken. Gisteren zat ik van half vier tot half acht bij de tandarts. Zonder enig resultaat, want geen elektriciteit vanwege een defect. Vandaag zit ik hier van af kwart voor vier tot…….?Toen de electriciteitsmaatschappij gisteren eindelijk het defect opgelost leek te hebben, bleek iemand er met de zekering vandoor te zijn gegaan. “Banditos!” roept de tandarts boos.
En tot op heden – 24 uur later – is er nog steeds geen stroom in het gedeelte van Serekunda waar de tandarts gehuisvest is. De zware generator die hij heeft geeft teveel geluidsoverlast. Dus die heeft hij verhuist naar zijn praktijk in Banjul.
Ondertussen zit ik met een gapend gat in mijn mond. “Nothing serious..” merkt M. droogjes op als ik haar het gat laat zien.. Het valt helemaal niet op volgens haar. Dank je de koekoek, iedereen loopt hier rond met gapende gaten.

Ben nog nooit zo moe geweest als gisteren en vandaag. Overdag is het dan ook 45-50 graden rond het middaguur. In de zon wel te verstaan. In de schaduw zal dat ongeveer 40 graden zijn. Om mijn zelfstandigheid te behouden wil ik met openbaar vervoer naar de tandarts, minimaal anderhalf uur reizen van Gunjur naar Serekunda. Zittend bij Gamtel om mijn telefoon op te laden haalt Sanna me over met de auto te gaan. “Just ask Lamin and pay the petrol.” Benzine betalen en karren maar, een goed idee. De hitte onderweg is zo moordend dat we de ramen moeten sluiten om het buiten te houden. Met openbaar vervoer was niet te beschrijven geweest.
17:00 uur De tandarts heeft voor de zoveelste keer met de elektriciteitsmaatschappij gebeld: voor zessen zal de stroom weer aangesloten zijn. Ik geloof het domweg niet. Vanavond ga ik voor de tweede keer naar huis zoals ik gekomen ben: moe, chagrijnig en met een gebit dat niet om aan te zien is. Al zegt de tandarts honderd keer dat het vandaag zeker weten goed komt.
18:40 uur Lamin is teruggegaan met de auto naar Woulaba Lodge. Die hadden ze nodig voor andere zaken en kon niet langer gemist worden. De tandarts heeft me beloofd me thuis te brengen. Ongelovig kijk ik hem aan. Zijn kleine vrouw achter hem beaamt het met hevig geknik. Mooi!! Want de vriendendienst die ik gisteren aangeboden kreeg via de vriend van Mama, bleek onderweg toch iets anders in elkaar te steken dan verwacht. Het werd erg op prijs gesteld als ik benzine betaalde en bovendien stond de beste jongen erop met mij uit te gaan aanstaand weekend. Dat ik een boyfriend heb leek hem niet te deren. Ik kon me nauwelijks van hem losmaken, zo stijf hield hij mijn hand vast, nonchalant leunend tegen zijn luxe auto. En zeker niet van plan me te laten gaan voor we een afspraakje hadden. Uiteindelijk zijn visitekaartje geaccepteerd en doodmoe op bed gevallen.
En nu is het inmiddels tien voor zeven. Om 7 uur word ik in Equator Lodge, Kartong verwacht. Daar zijn vandaag de auto´s aangekomen van de Antwerpen Banjul Challenge, mijn voorgangers. Want in oktober ga ik dezelfde “rally”rijden met Harold. Hij heeft het in 2006 voor de eerste keer gedaan en ik in 2007. Beiden wilden we het nog een keer doen.

Met of zonder tand zal het een latertje worden vandaag, zoveel is zeker. De dag loopt voor de honderdduizendste keer anders dan gepland. Ook iets om doodmoe van te worden.