33 donderdag 17 december 2009

Donderdag 17 december 2009 - Tarud Preschool, Gunjur Village

Deel 2 - opvoeden
School 10:00 uur De onderwijzers zijn leerlingen aan het tellen.Op papier wel te verstaan. De kinderen zelf spelen buiten. Ik ben de enige volwassene die tussen de kinderen rondloopt. Soms voeren ze oorlog . Maar gelukkig kunnen ze ook erg genieten op de schommels. Wild en hoog schommelen ze zichzelf bijna boven de palen uit. Dat ze niet over de kop slaan mag een wonder heten. Als ze mijn camera ontdekken worden ze gek. Ze duwen en dringen. Schoppen en slaan om vooraan te staan voor een foto. Ze duwen me met camera en al omver. Na heel veel “Hani!! “ en “Abanta!!” (Nee! Stop!) besluit ik dat het genoeg geweest is. Ik draai me onverwacht om en zie nog net de boosdoener voor me wegrennen. Na een korte zigzag achtervolging weet ik hem te grijpen en sleep hem hardhandig aan een arm mee naar een klas. Zijn gelach gaat onverwacht over in hysterisch huilen. Ik geef hem te verstaan dat het niet goed is wat hij deed. Zeg dat hij me aan moet kijken als ik tegen hem spreek.. Hij blijft maar huilen. Ik neem hem mee naar meester Ousman. Die kan hem in zijn eigen taal uitleggen wat ik niet kan. Lief en geduldig legt Ousman het jongetje uit waarom ik boos werd.Dan komt M. er dwars tussendoor en duwt het kind opzij. Ik probeer haar uit te leggen dat ik dit gesprekje even af wil maken. Of ze even kan wachten. “Forget it! We want the numbers. There is an important man in the school..” Ik protesteer. Leg haar uit dat buiten op de school geschreven staat dat “education the most important thing”is. En opvoeden.. dat is wat Ousman en ik nu even aan het doen zijn. Ze is weinig onder de indruk en loopt weg, al kakelend in het Mandinka. Je moet van goede huize komen wil je tegen haar op kunnen. Ik kom gelukkig van goeden huize en loop weg als ze niet naar me wil luisteren en maar doorkakelt. Maar ik leg het altijd weer bij.”We are sisters.. we are always quareling” legt ze lachend uit aan de eerste de beste die langs komt. Met een “.. still love you..” van mijn kant en een klopje op haar rug laat ik het onderwerp rusten. Dat gebeurt echter niet voordat ze me – gespeeld boos – toegebeten heeft dat ik van haar af moet blijven.

Deel 3 - Bootje vouwen tegen de klippen op.

Ik ga een klas binnen. Drie kinderen volgen me op de voet. Mooi. Laat ik eens kijken of ik samen met hen een bootje kan vouwen. Ik laat ze zien hoe ze het vouwblaadje dubbel kunnen vouwen. Kijk: met één vinger vasthouden en met de andere hand over de vouw strijken. Moeilijk hoor zo zonder woorden te gebruiken. Want mijn Engels begrijpen ze niet. En er is geen "vertaler” in de buurt. De kinderen buiten hebben mijn actie ontdekt. In no-time verdringen minstens dertig zich vervelende kinderen rond de tafel waaraan ik een bootje zit te vouwen. Ze zitten op en onder de tafel. Hangen in mijn nek. Dringen en duwen. Chaos. Om gek van te worden.
Met strenge blik gebaar ik dat ze afstand moeten houden. Hop! Hop! Naar achteren! Een stap naar achteren betekent minstens weer drie naar voren. Stoïcijns - voor zover mogelijk – ga ik door met het bootje vouwen. Met drie kinderen tegelijk is inmiddels onmogelijk geworden. Dan maar individueel en nodig een kind uit naast me te komen zitten op het lage bankje. Terwijl ik voordoe hoe het moet proberen de andere kinderen er een blik van op te vangen. Ze schreeuwen, duwen en huilen. Maar het bootje komt er. Gutgegut! Ik laat ze de rechte en schuine vouwen in het blaadje zien en tel: killing.. fula.. saba.. naan.. - een.. twee.. drie.. vier.. – de basis. Ze begrijpen zowaar mijn “Open!” als ik het blaadje weer openvouw op tafel. “Turn”en ze draaien het blaadje om. Ik geef niet op. Ook al vouwen ze schots en scheef. Trek me niets aan van de inmiddels uitgebroken oorlog om me heen. Een jongen krijst en houdt een hevig bloedende teen in de lucht. Ik zeg hem naar de “teacher” te gaan en ga door met mijn lesje.
Een half uurtje later hebben zeven kinderen met mij samen een bootje gevouwen. BOAT! Ze glunderen. Als ik ze op de foto wil zetten is de chaos compleet. Ik roep de eerste de beste juf die ik tegenkom om te helpen. Ze manoeuvreert de zeven kinderen met bootje en al de klas in en doet de deur dicht. Ik neem de foto. Gewoon een leuke foto met zeven kids die een bootje omhoog houden.
Mijn god, als ik zo twintig pakken met vouwblaadjes weg moet werken… dat wordt mijn dood!