13 zondag 15 november 2009

zondag 15 november 2009 - Gunjur Village

Hallo allemaal!!
Meestal bereid ik mijn schrijfsels voor en hangen ze aan mijn sleutelhanger (usb-stick..) tot ik ze ergens op het net kan kwakken. Helaas gewoon geen tijd en rust gehad om te schrijven.
Vanmiddag om vijf uur ben ik vertrokken bij mijn tent om voor de eerste keer selfsupporting op de fiets terug naar Gunjur te gaan. Voor verblijf in het gastgezin. Lachen:koffertje achterop de mountainbike. Ik met dikke reet in fietsbroek en helm op de kop. Handschoentjes completeren het geheel! Echt nodig want anders stuiter je van je stuur af!
Omdat ik zo op tijd vertrokken was kon ik me een ritje naar de Engelse lodge permitteren. Om zeven uur is het hier namelijk donker en om dan over die zandwegen te stuiteren... dat is vragen om moeilijkheden.
Eenmaal bij de lodge - een bord vol salade cq vitaminen gegeten - kwam ik op het idee dat Happy waarschijnlijk vanavond Wil,een Hollandse vriendin, komt afleveren die hier voor twee weken logeert. Kan ik mooi mee terug rijden. Fiets in het bakkie achterin, hatsekideee! En daarom heb ik nu opeens de tijd om te internetten bij de Engelsen. Of de foto's gaan lukken weet ik niet want het is een super trage verbinding. Maar ik probeer het wel!
Dit weekend was de eerste na een week hard werken. Zaterdag heb ik natuurlijk weer een tuintje aangelegd (dat doe ik namelijk altijd bij de tent op Vlie;-). En nu prijkt er dus een bananenboompje voor mijn tent. Onder de voorste scheerlijn heb ik een bedje gemaakt waar tomaten in komen en worteltjes. Ik heb al okra gezaaid. Verder bougainville en hibiscus gestekt in waterflessen. Die heb ik gehalveerd en omgekeerd in de grond gezet. Hebben ze een mooi afwatergat beneden. De tuinman was zeer verbaasd en vond het leuk dat ik van hem wilde leren hoe ik het allemaal moest doen.

Vandaag een soort (!) stranddag gehouden. Dwz wel een uur onder een rieten dakje aan het strand liggen lezen en drie keer gezwommen. “Maliblues” van Lieve Joris . Het boek begint in Dakar - hier om de hoek - en verhuist zo langzaam maar zeker naar Mali. Leuk zoals de namen me nu bekend voorkomen. Ik heb ze namelijk in de klas!


Over het schooltje: schatjes zijn het. De tweeling James en Janet lopen de hele dag hand-in-hand. Hoewel dat donderdag voor het eerst even niet het geval was (wennen?) Fama, een groot kind en altijd lastig, maar toch een lieverd. Isatou van drie en een half jaar, die glundert als we liedjes zingen en met de voetjes gaan stampen. Muhamed, die me steeds maar heel verbaasd aankijkt en niet lijkt te begrijpen wat ie moet doen.. Ze zijn te klein om al Engels te begrijpen en dus behelp ik me met “na”( kom hier) “ta” (ga weg) en “woelie” (sta op) En zo nog wat kreten. Ik heb ze allemaal een eigen naamplaatje om hun nek gehangen. Daar staat een plaatje op en hun naam. Dat is handig voor mij en leerzaam voor hen. De een heeft een telefoon erop staan, een ander een konijn of een olifant,etc. Ik probeer het Mandinka te onthouden en ik hoop zij het Engelse woord.
De Gambiaanse vrijwilliger die al drie jaar op het schooltje meedraait vraag ik dingen te vertalen. Moeizaam want zijn Engels en het mijne is nogal verschillend geloof ik. Hij roept de kids alsof het koeien zijn: "Heej!! Heej!!" Heb hem verteld dat de kids namen hebben en dat hij de moeite moet nemen die te lezen op hun naamplaatje. Vind ie maar wat raar! De andere leerkrachten vinden deze actie van mij geweldig en willen ook van die naamkaartjes. Helaas! De lamineermachine heb ik thuis gelaten.

Het eerste werkje dat ik met ze gedaan heb was in navolging van "A for an Apple" Zat ik 's ochtends bij het ontbijt dertig keer een appel om te trekken op gekleurd papier. Mochten zij inkleuren. Ging goed. Touwtjes in de klas gehangen, namen op de tekening en alles opgehangen. Voor ons heel normaal, voor hier heel gek. De avond tevoren hadden we de dozen uit de zojuist gearriveerde container gesorteerd. Met een zaklamp snel wat kleurpotloden eruit gevist en papier. Ik weet nog niet hoe ik de spullen op het schooltje ga distribueren. Want alles wat je loslaat verdwijnt. Nu heb ik schaartjes klaarliggen. Gaan we morgen de appels uit proberen te knippen. Waarschijnlijk hebben ze nog nooit zoiets in hun handjes gehad. Die kleine bruine knuistjes met een potlood te zien worstelen is wel een schattig gezicht.
Heb ze van de week ook vrij laten spelen. Dat wil zeggen.. tafel 1 kreeg boekjes ( mijn god wat moeten ze daarmee tien? maakt niet uit, proberen maar..) Tafel 2 kreeg allerlei telraamachtige rekjes om mee te spelen. En tafel 3 mocht op de mat met lego.
Helaas is het niet wat je denkt. Alles is vies, incompleet en zelfs onder de spinnenwebben. De mat is een rafelige lap die wij nog niet eens in de schuur neer zouden leggen. Maakt niet uit, we doen het ermee.
Ik ga stoppen, wil ik nog een foto hierbij kunnen zetten! Een goeie week allemaal! Laat je niet uit je hum brengen door de herfst!! liefs van Tien Fornjato! (see you)

Ps Ben nu de foto's aan het uploaden. Dacht ik dat ik elke foto een beschrijving kon geven.. maar zie nu dat ze allemaal de titel "new born baby twin" hebben gekregen. Moet nog uitzoeken hoe dat moet maar heb tijd te kort. Kan niet langer dan twee uur hier op internet. Dus gebruik je fantasie maar.
Er zitten foto’s bij van het nieuwe schooltje. In 2007 hebben wij met de Amsterdam Dakar Challenge voor de grond gereden: 6200 euro! Nu was ik dus bij de oplevering. Gaaf! Stichting bouwen heeft de bouw gerealiseerd en het is een top school geworden. Dank jullie wel Paula en Maarten! Prachtig stuk werk!
Verder staan er foto's bij van buurvrouwen van Happy die kinderen gekregen hebben. Van trotse grootouders en blije verlegen moeders. En natuurlijk van mijn kleine schoolkindjes. Spelend op de mat of aan tafel.
Veel kijkplezier!! Dankzij Anke en haar man!! Die schonken mij deze fotoruimte!!!! Abaraka! Thanks! hug Tien