83 zondag 21 februari 2010

83 zondag 21 februari 2010, M.s compound, Gunjur Village

Bij kaarslicht op bed in de compound. Rust. De wereld staat even op zijn kop. Het is heerlijk mijn kleine jongetje weer in mijn armen te hebben.
Vrijdagmiddag ging ik naar de tent in Kartong. Zaterdagochtend was ik om diverse redenen weer terug op de compound.Ging onder andere mijn fiets ophalen, maar wat was ik blij mijn mannetje weer te zien!
Ik werd direct aan het werk gezet. Wil je aub de oogjes schoonmaken?Graag! want hier gebeurt niets hygiënisch.Water koken om de oogjes schoon te maken.. daar zouden ze hier niet opkomen..
(shit!internetpoint sluit.. ik maak dit over een paar uur af ( hoop ik..)

Toch is M. Er niet wars van de kunst af te kijken.
Op de fiets ga ik terug naar Boboi. Stevie Ray Vaugn op de I-pod kan niet verhinderen dat ik onderweg hevige buikpijn krijg. Shit! Vanavond naar Youssou N'Dour....ik moet er niet aan denken dat ik hier een darmafsluiting krijg. Een kwaal die me helaas al te bekend voorkomt. Naarmate de middag vordert neemt de pijn toe. Ik neem pijnstiller op pijnstiller. Tussen de krampen door probeer ik me om te kleden en op te maken. Want dat ik naar het stadion in Bakau ga is zeker. Hoe dan ook.
Om 7 uur ´s avonds zit ik stilletjes voorin de auto. Happy rijdt. Achterin het bakkie is het een vrolijke boel. Sponsordochter Mama en haar vriendje hebben de grootste pret. Jan en Randi – afkomstig van de Faroer Islands – zingen liedjes in hun moers taal en Djanko zit stil voor zich uit te genieten.
Als we om negen uur bij het stadion aankomen is het nog totaal verlaten en leeg. Heel langzaam stroomt het vol. Vooral veel dames en meisjes in gala outfit. Alsof er een Oscar uitgereikt gaat worden. Nog nooit zag ik zoveel loeistrakke minijurkjes in diverse kleuren goud, high heels (echt hoog!) en zoveel glitter en make-up. Als je er in Nederland zo bij loopt wordt je voor prostituee aangezien.
Om half een lijkt iedereen er wel zo´n beetje te zijn en kan het voorprogramma beginnen. Mijn buik laat zich niet langer negeren. Ik strompel blind achter Mama aan richting wc´s. Ik dreig flauw te vallen, zoek steun tegen een muur en keer mijn lijf binnenste buiten. Jezusmina...dit moet een leuke avond worden. Dansen! Lachen! Wat al niet! Terug in de opgewonden menigte lijkt het alsof het overgeven een beetje heeft geholpen. Om half drie (!) komt Youssou N'Dour eindelijk op. Ik ben te ziek om ervan te genieten.Iedereen gaat uit zijn bol en danst. Ik probeer het ook. Maar halverwege het concert moet ik helaas weer een plek zoeken om te kotsen. Djanko brengt me weer naar de wc´s. Sta ik daar in prachtig turquoise kostuum de boel onder te kotsen. Kan me iets meer romantisch voorstellen met hem. Ik bedenk me dat ik in het beste geval misschien een voedselvergiftiging heb. Hevige diarree lijkt dat te bevestigen. Alles beter dan een darmafsluiting hier...
En zo was het niet moeilijk me vandaag rustig te houden in de tent. Veel liggen en slapen en vroeg naar huis. Op de foto's lijkt het alsof ik de avond van mijn leven had. In zekere zin misschien wel waar..