48 Woensdag 6 januari 2009

Woensdag 6 januari 2009- M.'s compound, Gunjur Village

Dit is geen dag. Dat ie met een woede-uitbarsting eindigde verbaast mij niets.
Alle frustratie van de afgelopen maanden kwam eruit. De vanzelfsprekendheid waarmee men hier aanneemt dat je alles voor ze betaalt. De vanzelfsprekendheid waarmee ze zich alles wat je loslaat toe eigenen. De vanzelfsprekendheid waarmee ze je telefoonkrediet plunderen. Ik kan nog uren doorgaan. Bij het minste geringste is er iemand beledigd. Zeg niet dat iemand liegt want dat is een belediging. Ook al is het honderd keer waar. Zeg niet dat iemand incest pleegt want dat bestaat domweg niet. Zeg niet.. etc etc. etc. Al meer dan twee maanden doe ik mijn uiterste best de Afrikanen te begrijpen. Ook al lukt het niet altijd, ik probeer niet te oordelen. Begin steeds weer overnieuw. Soms moet ik op mijn tenen lopen. Soms verbijt ik me. Soms maakt de situatie zelf me weer zacht.
Maar vandaag ben ik woest. Allereerst de rugpijn die me belet naar school te gaan. Ik wil nu wel eens de dozen uitpakken. Vanochtend kreeg ik een grote mond van M. waar ik bleef met de beloofde “resources”. In plaats van het te vragen werd het opgeëist. De toon was gezet.
De hele ochtend was ik bezig met het uitzoeken van de lesmaterialen. Alles netjes in mappen met titels als “teacherbook” erop. En tussendoor steeds maar het beeld van de magazijnruimte zoals ik die in december aantrof. Met het grootste gemak zouden mijn zorgvuldig geprinte lessen hetzelfde lot beschoren kunnen zijn. Dat beeld maakt me in stilte steeds gefrustreerder. Want ik raakte er steeds meer van overtuigd dat dat zou gebeuren als we de spullen op school zouden neerzetten zonder enige uitleg.
Ik heb gezien hoe verbaasd een teacher was dat je verf kreeg als je met een natte kwast over de kleurblokjes in het verfdoosje ging. Van zulke verfdoosjes hebben we een bananendoos vol. Op school zijn ze voornamelijk bezig met letters en cijfers. Knutselen is iets westers en een luxe. De stoffige verschoten werkjes die in de klassen aan het plafond hangen zijn door stagiaires geregeld. Dus al die knutselspullen: scharen, kwasten, vouwblaadjes, gekleurd zand, lijm, allemaal goed bedoeld, maar onnuttig als je niet zelf laat zien wat je ermee kunt.
Toen Tineke1 vanmiddag langs kwam kreeg die van mij – onterecht – de wind van voren. Zij heeft vaak hetzelfde gevoel er alleen voor te staan. Ook op haar compound wordt vanzelfsprekend aan genomen dat ze dingen voor haar rekening neemt. Ik schaamde me dat juist zij… nou ja, ik moest het even bij “mijn eigen soort” kwijt, hoe lullig!!
Inmiddels is M. thuis gekomen van school en treft mij dus in een niet al te best humeur aan. Ik heb het met Tineke1 over de Diclofenac die Dr. Dabo me voorgeschreven heeft en laat ze zien. Ze zijn – in tegenstelling tot de Nederlandse Diclofenac – wit, en zitten in een plastic zakje. Met balpen staat de naam erop geschreven. Ik zeg dat ik die niet in ga nemen. Wie garandeert mij dat het is wat er op het zakje staat? Als ze er nou nog hetzelfde uitgezien hadden, maar nee, geen enkele overeenkomst.
M. vindt het nodig zich er tegenaan te bemoeien en zegt: “geef hier die pillen, jij gebruikt ze toch niet. Ze liggen er al een maand. Ik weet tenminste mensen die het kunnen gebruiken.”
Raar of niet raar, ik ontsteek in woede. Als ik pillen niet gebruik weet ik zelf wel waar ze naartoe moeten. Dacht ze soms dat ik ze eindeloos bij me zou houden? Mij inmiddels kennende zou ze beter moeten weten! Hautain wendt ze haar hoofd af en zegt dat ik ze lekker mee terug moet nemen naar Nederland.
Ik snap het wel. Ook zij is boos. Dat ik haar zogenaamde grapje doorzien heb en zojuist aan Tineke1 door heb verteld. Ze had stoffen gekocht. En zei (!!!) me gisteren toen ze die liet zien, dat ik de kleermaker ging betalen: 800 dalasis! Ik zei dat ik haar waarschijnlijk verkeerd begreep en vroeg of ze het even uit wilde leggen. Dat deed ze. Ik had toch twee stoffen gekocht laatst? Die moesten toch genaaid? Nou dan moest ik dit nu voor haar betalen. De logica ontging me volledig. Legde uit dat ik tegen de maakkosten opzag en het daarom uitstelde. Waarop ze me toebeet dat ik die lappen ongenaaid mee naar Nederland zou nemen. En ze wierp me een minachtende blik toe. Een toebab die de taylor niet zou kunnen betalen..! Ik probeerde voor de zoveelste maal uit te leggen dat het geld hier wegvliegt en ik echt niet rijk ben. Pauze. Ze keek me triomfantelijk aan en zei: HET IS EEN GRAPJE!!

En nu zit ik op mijn bed met de koptelefoon op mijn kop. In de hoop verschoond te blijven van M.’s commentaar op mij. Want sinds een van de buren mij huilend boven een bordje kale rijst op de veranda heeft zien zitten is het een komen en gaan.
En over nieuwsgierigheid wil ik het al helemaal even niet hebben!!
Voor het eerst heb ik gezegd “ ik ga naar huis..” Hemellief, dat is wel even schrikken.