64 maandag 25 januari 2010

maandag 25januari 2010 - M.'s compound, Gunjur Village

Terwijl ik me op bovenstaand stukje probeer te concentreren is de muis serieus bezig nog eens te voorschijn te komen. Ik heb me nog niet hersteld van de eerste keer of het beest probeert het weer. M. is inmiddels thuis gekomen en schudt wat gif uit een plastic zakje op een papiertje. Het gif dat ze tot nu toe mengde met rijst heeft niets geholpen. Nu heeft ze iets gekocht dat beslist onschadelijk is voor mensen en voedsel. Een wonderlijk verhaal. Ik probeer me verder te concentreren op het schrijven en het te vergeten. Dan zie ik hem voor me langs schieten. Ik schrik zo erg dat ik het uit krijs, totaal ontremd. Stokstijf zit ik op mijn bed en staar naar de deur waardoor hij weggeglipt is. Het is doodstil in huis. Dan hoor ik een snik. Nog een. Nog een. Shit! M. huilt. Ik heb haar zekerweten aan het schrikken gemaakt. Of ze schaamt zich voor de buren. Of of of…
Er zit niets anders op. Ik moet van het bed af en naar haar toe. Ik zie haar zitten onder haar kanten doek. Het lijkt of ze bidt. Ik twijfel. Ik kan haar toch niet storen? Gaat bidden en huilen soms samen? Er brandt alleen een kaars en ik kan het niet goed zien. Als ik naast haar ga zitten weet ik het zeker. Ze huilt. Ik vloek van binnen. Asociale trut dat je bent! En je hebt ook nog geroepen dat je morgen vertrekt! Alsof M. er wat aan kan doen dat er een muis in mijn kamer huist. Ik voel me vreselijk schuldig. Zo tekeer als M. kan gaan, zo stil is ze nu. Dikke tranen biggelen over haar donkere wangen.. Ik ben een onmens. Dat ik mijn angst voor muizen niet onder controle heb kunnen houden is onvergefelijk. Excuus aanbieden is echter wel het minste dat ik kan doen. Ik vraag voorzichtig waarom ze huilt. Geen woord. Even later stamelt ze dat het de “screaming” was. Dat deed haar hart zo bonzen.
Gerommel in de hoek van de kamer doet ons eensgezind opkijken. De muis is aan zijn galgenmaal begonnen. “Go to your room” zegt ze kort ” I ‘ll cover your door”. Als een kind druip ik af en neem weer plaats op mijn bed. Deze kamer kan ik voorlopig niet meer uit dus.. Eigen schuld, dikke bult. Stompzinnig mens!!