54 donderdag 14 januari 2010
Door: Tien
Blijf op de hoogte en volg Tineke
19 Januari 2010 | Gambia, Banjul
54 donderdag 14 januari 2010 - M.'s compound, Gunjur Village
22:51 Weer veel te laat om te tikken. Maar soms heb ik weinig keus. Als het eindelijk stil is in huis – wat heet: de muezzin of hij ook moge heten roept al minstens een kwartier met valse stem op tot gebed – en als de laptop eindelijk weer opgeladen is, moet ik van de gelegenheid gebruik maken. Inspiratie of niet. Ik heb zojuist water gekookt voor een thermoskan thee. Die kan ik de hele nacht door gebruiken als ik wakker word en uitgedroogd ben. Dat doe ik met name als ik niet aan flessen drinkwater kan komen. Tegenwoordig neem ik al met zakjes water genoegen, eindeloos gelebber aan een afgebeten puntje. Rottige is dat je die in een keer moet nuttigen omdat ze anders zichzelf legen in je tas of op je schoot.
Zal ik het nou nog over gisteren hebben? Een dag later boet beslist in aan actualiteit. Voordeel is dat ik dan minder gedetailleerd over de gebeurtenissen schrijf, wat de leesbaarheid misschien ten goede komt. Hoe dan ook: de workshop met de teachers. Een klein succesje. Ik had voor de gelegenheid de rollen omgedraaid. De teachers waren nu de kinderen – dindingeluu - en ik de juf. Op de vier tafels had ik diverse knutselpakketjes gelegd. Een met gekleurd zand, de ander met crêpepapier en een voorbeeld slinger, de derde met reepjes gekleurd papier om schakels voor bijvoorbeeld een ketting te maken en de vierde had Tineke1 verzorgd. Een soort kanten slinger van crêpepapier en bloemen.
In het praatje vooraf vertelde ik ze dat ik me goed realiseer dat dit Europese materialen zijn, maar dat die volgens mij best te vertalen zijn naar Gambia. Als voorbeeld wees ik op het chique gekleurde zand van Blokker en op de zand playground buiten. Ik zou ze later laten zien hoe ze dat een kleur konden geven.Later ja haha, want ik was nog ter plekke met het experiment bezig. Gooide restjes crêpepapier in water en mikte daar het zand in. Het lukte ook nog zo waar. Ondertussen waren de juffen en mesters in doodse stilte aan het verven, knippen, plakken etc. De workshop zou anderhalf uur duren. Na twee en een half uur zei ik dat we over een kwartier gingen stoppen. Geen enkele sjoege. Na tien minuten nog maar eens gezegd dat het tijd was om af te ronden. Ik kwam niet echt over: ze hadden het “brilletje maken" ontdekt. De gele cellofaanpapiertjes van de lokale snoepjes dienden als glazen. Een uur later was de boel dan toch eindelijk aan kant, maar niet voordat ik ze had geprobeerd uit te leggen hoe ze op moeten ruimen. In Nederland te gek voor woorden, hier hoogst noodzakelijk. Ik zag de bui al hangen: opgedroogde kwasten, etc.
Uiteraard een groepsfoto als beloning. Iedereen de brillen op. Acht monsterachtige wezens lachen de camera tegemoet.
22:51 Weer veel te laat om te tikken. Maar soms heb ik weinig keus. Als het eindelijk stil is in huis – wat heet: de muezzin of hij ook moge heten roept al minstens een kwartier met valse stem op tot gebed – en als de laptop eindelijk weer opgeladen is, moet ik van de gelegenheid gebruik maken. Inspiratie of niet. Ik heb zojuist water gekookt voor een thermoskan thee. Die kan ik de hele nacht door gebruiken als ik wakker word en uitgedroogd ben. Dat doe ik met name als ik niet aan flessen drinkwater kan komen. Tegenwoordig neem ik al met zakjes water genoegen, eindeloos gelebber aan een afgebeten puntje. Rottige is dat je die in een keer moet nuttigen omdat ze anders zichzelf legen in je tas of op je schoot.
Zal ik het nou nog over gisteren hebben? Een dag later boet beslist in aan actualiteit. Voordeel is dat ik dan minder gedetailleerd over de gebeurtenissen schrijf, wat de leesbaarheid misschien ten goede komt. Hoe dan ook: de workshop met de teachers. Een klein succesje. Ik had voor de gelegenheid de rollen omgedraaid. De teachers waren nu de kinderen – dindingeluu - en ik de juf. Op de vier tafels had ik diverse knutselpakketjes gelegd. Een met gekleurd zand, de ander met crêpepapier en een voorbeeld slinger, de derde met reepjes gekleurd papier om schakels voor bijvoorbeeld een ketting te maken en de vierde had Tineke1 verzorgd. Een soort kanten slinger van crêpepapier en bloemen.
In het praatje vooraf vertelde ik ze dat ik me goed realiseer dat dit Europese materialen zijn, maar dat die volgens mij best te vertalen zijn naar Gambia. Als voorbeeld wees ik op het chique gekleurde zand van Blokker en op de zand playground buiten. Ik zou ze later laten zien hoe ze dat een kleur konden geven.Later ja haha, want ik was nog ter plekke met het experiment bezig. Gooide restjes crêpepapier in water en mikte daar het zand in. Het lukte ook nog zo waar. Ondertussen waren de juffen en mesters in doodse stilte aan het verven, knippen, plakken etc. De workshop zou anderhalf uur duren. Na twee en een half uur zei ik dat we over een kwartier gingen stoppen. Geen enkele sjoege. Na tien minuten nog maar eens gezegd dat het tijd was om af te ronden. Ik kwam niet echt over: ze hadden het “brilletje maken" ontdekt. De gele cellofaanpapiertjes van de lokale snoepjes dienden als glazen. Een uur later was de boel dan toch eindelijk aan kant, maar niet voordat ik ze had geprobeerd uit te leggen hoe ze op moeten ruimen. In Nederland te gek voor woorden, hier hoogst noodzakelijk. Ik zag de bui al hangen: opgedroogde kwasten, etc.
Uiteraard een groepsfoto als beloning. Iedereen de brillen op. Acht monsterachtige wezens lachen de camera tegemoet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
