61 vrijdag 22 januari

vrijdag 22 januari- M.'s compound, Gunjur Village

Geen dag om een lintje mee te verdienen helaas. ´s Ochtends naar school na mijn zoveelste slapeloze nacht. Dat gaat opbreken, dat kan niet anders. Op school slaat er een bom in bij mij. Waren er gisteren slechts twee juffen afwezig, nu waren het er drie inclusief nota bene de hoofdjuf. Ik zag de kindertjes in de klas zitten. Op de bankjes aan tafel alsof de les elk ogenblik kon beginnen. Niets om mee te spelen. Gewoon wachten. En waarop? Niet op de juffen, want die waren naar de markt om rijst te kopen. Hoe het verder zat heb ik niet eens meer nagevraagd. Heb nog wel naar M. opgebeld maar die had geen elektriciteit meer in haar telefoon. Jajaja. En dan ga ik zeker de klas overnemen? Nee dus. Vinden zij trouwens ook nergens voor nodig. Het is vrijdag en dan hoeft er niets meer te gebeuren.
Zoals ik al zei: als een bom. Woede vanwege de frustratie ging langzaam over in verdriet over de totaal niet haalbare kaart hier. En eenmaal aan het janken kon ik niet meer ophouden. De hele middag door janken. Ongetwijfeld speelt slaaptekort ook een rol. Maar zeker is dat het me (veel te?) dicht op de huid is gaan zitten. Ik heb dan ook gezegd dat ik ermee op hou als het zo doorgaat. Toen Tineke1 dat gisteren bij Tarud liet vallen waren ze hoogst verbolgen: “nee, ze mag niet weggaan! We hebben zo veel aan haar, etc” En nu vandaag dus dit. We moeten er maandag over gaan praten. Ik kan deze kar niet in mijn eentje trekken. Als de teachers niet mee willen werken is het over en sluiten. En meewerken betekent voor mij aanwezig zijn in de klas tijdens de schooluren. Gisteren trof ik een rumoerige klas aan en ging kijken wat er aan de hand was. Stond de juf buiten boven een emmer gebogen haar haar te wassen.
Ik wind me hier zo over op. Kan iedereen wel zeggen: “this is Africa” maar daar geloof ik dus geen ene moer van. Wijlen Fatou Darbo was een geweldige teacher en wist iedereen goed te motiveren. Je ziet het ook in haar klas, want daar is sinds haar onverwachte dood vorig jaar niets aan veranderd. Leuke boeken, posters en een kast vol speelgoed. Sinds zij er niet meer is lijkt niemand meer geïnteresseerd te zijn in lesgeven. Het niveau is dan ook ten hemel schrijend. Een kind neemt voor het bord plaats met een rietje en dreunt het ABC op, de klas echoot het eentonig na. Dito met cijfers. Terug naar 1900. En geen juf te bekennen.
Ik had de hoop dat het anders kon. Maar ik krijg ze hooguit enthousiast als ik er hoogstpersoonlijk naast sta. Dat kan dus niet. Zes klassen. Ik moet er niet aan denken. Ben met twee klassen al overspannen..

Het wordt weekend. Ik ga me proberen te ontspannen en me beraden. Maar ik heb er nu nog even een heel zwaar hoofd in. Sorry!
Ik wil op vakantie…..