63 maandag 25 januari 2010

maandag 25 januari 2010- M.s compound, Gunjur Village

Heb ik me voorgenomen weer eens een gezellig stukje te schrijven, rommelt er een muis of rat naast mijn bed. Tot overmaat van ramp zie ik hem ook nog tevoorschijn komen en ik zet het toch op een gillen!! De kinderen in de kamer naast mij zijn plotsklaps doodstil. En ik maar roepen “..na! na!..” ( kom! Kom!). Maar de kinderen - te beleefd of te verschrikt - vertonen zich in ieder geval niet. Wat wil ik ook van ze. Wat moeten ze dan doen: hem pakken? Onmogelijk. Doden? afschuwelijk. Hem wegjagen dan maar? onnodig. Dat beest is zich ongetwijfeld kapot geschrokken. Denk ik. Hoop ik.

Ben in ieder geval flink van mijn apropos. Iets leuks vertellen dus. Ook erg als je dat moet organiseren..

Vanochtend op weg naar school ging ik even langs Gamtel, het communicatiehart van Gunjur. Ik kwam nog niet met mijn kop om de hoek of een man begon van enthousiasme in de lucht te springen, alsmaar roepend “Mama Africa! Mama Africa!!”. Ik kon nog net een al te intieme omhelzing ontwijken. Hij was zo blij me te zien en hij moest niet eens wat van me! Was heel bijzonder. Had hem wel vaker daar gezien. Nu dan ook maar even zijn naam ingeprent.

En dan vanavond. Onder de mangobomen zie ik een gevaarte aankomen. Spaarzame koplampen in het schemerdonker. Een GillyGilly hier op ons pad? Het blijkt een kleine wagen, drie maal zo hoog beladen als hij breed is. Tjokvol met houten tafels en banken. Aan weerszijden hangen jongens om de boel bij mekaar te houden. Ik buk om naar binnen te kijken en herken Happy. Mijn god, het is onze eigen Suzuki Samurai die totaal verdwenen is onder zijn last. Aanstaande zaterdag wordt de nieuwe school geopend en officieel overgedragen aan de Community van Gunjur. Het is de school waarvoor Rob en ik in 2007 de Challenge gereden hebben. Al weken is de timmerman bezig met de schoolmeubeltjes. En vandaag was dan klaarblijkelijk de grote dag van aflevering.

Het weekend ben ik er tussenuit gepiept. Zaterdagmiddag met Nigel afgesproken. Eerst even met hem door Lamin Village gewandeld en daarna samen met de GillyGilly naar Le Parisienne, onze chocolaterie annex internet café. Aldaar ontmoetten we Kaye, de boeddhistische teacher
Zet ons bij elkaar en het komt goed. Met zijn drieën in een aftandse gele taxi (a five/five ..dwz 5 dalasis pp) op weg naar een heuse Engelse pub. Kaye dacht te weten waar het was en de man maar rijden en Kaye het maar niet kunnen vinden. Na een flinke twintig minuten doemt het bord Rose and Crown op. Vlak voor een kruispunt. Blijkt dat het bij Kaye om de hoek is en dat we voor niets zo’n eind gereden hebben. De avond kan dan al niet meer stuk.
De pub: hel verlicht, een barretje met drie man.ervoor en een donker meisje in helroze satijn erachter. Ik ben zo dom om plaatselijke whisky te bestellen. Het is zulk bocht dat het zelfs met cola gemengd de boventoon voert. Nigel bestelt een “proper one” voor me, de schat. We kletsen over van alles, worden langzaam aangeschoten en dan gebeurt het.
Er is een groepje Engelse ouderen binnen gekomen. Ik heb ze toevallig de dag ervoor op onze compound ontmoet omdat ze Isatou sponsoren. De achtergrondmuziek wordt opeens een stuk harder gezet. Er gaat een televisie aan.Geen geluid, slechts beelden van watervallen weet-ik-waar. Over het beeld staan in grote letters teksten geschreven. Ik hoor wel muziek maar mijn mond valt pas echt letterlijk open als ik een man op een kruk zie plaatsnemen voor de televisie. In zijn hand een reuze-microfoon. Vals begint hij met de muziek mee te blèren, zijn ogen gericht op het tv-scherm. Karaoke!!!! Ik ken het woord maar kon me er nooit een voorstelling van maken. Nu wel. We lachen ons gek! Kaye zoekt in een boekje een geschikt nummer en we zingen een duet. Dat wil zeggen…zij is Engels en kent de teksten. Ik ben door mijn beperkte Engels voor elke zin te laat. Dikke pret. Het wordt een idiote dolle avond. Whisky, gin en wodka.
Nigel heeft afgesproken voor de laatste keer te gaan vissen de volgende ochtend vroeg en wil naar huis. Kaye wil salsa dansen en ik.. Ik realiseer me dat we Nigel na vanavond niet meer zullen zien. Zijn motor-onderdelen zijn eindelijk aangekomen en hij is van plan zo snel mogelijk te vertrekken. Noordwaarts. Senegal, afzien in Mauritanië en Westelijke Sahara en uiteindelijk Marokko. Daar hoopt hij over drie weken een motorvriendin te ontmoeten. Ik ken de trip in omgekeerde volgorde.
Ik haat afscheid nemen. En dat is wat me nu te doen staat. Ik weet Kaye van haar dans-idee af te brengen en gedrieën stappen we in de taxi richting Kaye’s huis. Daar pikt Nigel zijn laatste spullen op en dan is hij weg. Niet voordat we elkaar dik omhelsd hebben.
Het hakt erin bij me. Hij is in een maand tijd zo’n goeie vriend geworden, ik ga hem zeker missen. Gelukkig hebben we vanavond afgesproken elkaar op “queensday” te ontmoeten in Amsterdam. Op 30 april is Nigel jarig, heeft Kaye paasvakantie en ga ik samen met hen de boel op stelten zetten.. Maar eerst moet hij nog “in one part” terug in Europa zien te komen..
‘s Nachts – ik logeer in Kaye’s appartement – zetten we de film “The fastest Indian”op, over een oude man die zijn Indian-motor steeds harder laat rijden. Ik kalk in mijn schriftje: “Nigel is gone. Ben verdrietig..Such a good friend. Big Big hug. BIG BIG BIG hug love..and lovely kisses! Take care please. See you on Queensday..Hug Mama”. Ik zie nog net hoe een motor op de horizon afzoeft voor ik in slaap val op een heerlijk schoon hotelbed.

Aan het ontbijt draaien ze Tracy Chapman….