06.2 dinsdag 3 november 2009

dinsdag 3 november 2009 - Women Skill Center, Kololi

Ik ben meegereden met de Project Lodge family en ben gearriveerd bij de school van Mama in Kololi, zestig kilometer verderop. Veertien meisjes zitten stil te handwerken. Dat moet voor ze uberhaupt met een trapnaaimachine mogen werken. Ik krijg visioenen van mijn eerste handwerkles in 1960. My god..Mama haar eerste werkje hangt aan een gordijn: een babypakje bestaand uit een pofbroekje en een hemdje. Ze heeft ook een lapje geborduurd dat het best te vergelijken is met onze merklap van vroeger. Diverse borduursteken en haar initialen. Ze is nu begonnen aan haar tweede broekje. Met piepkleine steekjes worden de naden aan de binnenkant afgewerkt. En dat in de tijd van de lockmachines.. Het is stil in de klas. De meisjes werken geconcentreerd door. Soms roept de onderwijzeres "English please" als ze iemand in het Mandinka heeft horen praten. Niks geen Engels, zwijgend borduren de meisjes verder.
De teacher verzoekt me drie yards poplin te kopen en ze showt me een onderrokje afgezet met kant. "Because sometimes they are bending and you can look underneath their uniform"......ok dan. In de klas staat een lange tafel waar de werkjes van de leerlingen op liggen. For sale. Ik koop een groen omslagrokje, een batiktas en een ludieke onderzetter van Fantadoppen. Ik regel Mama's weekmoney met de teacher. Die zegt dat ze het in de schoolkluis bewaart. Elke maandag kan Mama het ophalen. Na het weekend, anders is het meteen op. Om kwart over een is de school afgelopen. We gaan naar Mama's gastgezin om te kijken waar ze woont.
Het is een warm gezin, lief en zorgzaam. Moeder heeft al drie grote dochters en haar man zit bij de plaatselijke politie. Voetstoots wordt aangenomen dat ik dat verblijf bekostig. Het lijkt me dat ik geen andere keus heb. Elke maand 700 dalasis. Dat schiet lekker op. Ik ben wit en dus rijk en moet nergens mee zitten. Het jammere is dat Mama steeds meer wil naarmate ze meer krijgt, lijkt het wel. Ze wil niet langer met drie personen op een matras liggen, wat mij heel logisch lijkt. Maar hier vinden ze dat heel normaal en ze gedraagt zich dus als een verwend kind. Zie dat maar weer eens terug bij af te krijgen. Op haar vraag aan mij 300 dalasis te betalen voor een kamer antwoord ik stoer dat ze maar een sponsor moet zoeken. Uiteindelijk krijgt ze het voor mekaar de kamer van haar oom te krijgen, die daartoe naar elders verhuist. Ik ben er niet blij mee. Sinds ik haar vriendje ontmoet heb maak ik me danig zorgen. Ik heb haar dan ook verboden ("..look in my eyes when you say yes to agree with me!") met iemand te slapen aldaar. Heb het ook met veel-betekenende-blikken richting oom gezegd. In de hoop dat hij begrijpt dat ook hij van haar af moet blijven. Ik heb mijn best gedaan en zal het verder los moeten laten. Maar benieuwd ben ik wel.. want die Afrikanen... nou ja.. laat maar..