45 zondag 3 januari 2010

zondag 3 januari 2010 - Manjai, Serekunda

Ik heb vannacht bij Kaye gelogeerd in haar appartement. Ze is teacher op een kleinschalige internationale school. Ze is van Griekse- Cypriotisch afkomst (look at her profile!!) en een jaar ouder dan ik. Ik heb haar gisteren ontmoet via Nigel, de motorrijder. We hebben het geweldig gehad met zijn drieën.
Eerst gedrieën geluncht in een lokaal tentje. Daarna zijn we gaan shoppen. Ik vertelde dat ik heel graag whisky wilde. Nog geen minuut later zaten we opgetogen in Kaye’s auto op weg naar de luxe wijk hier. De “Safeway” had alles waar ik de afgelopen twee maanden naar verlangd had. Van een heuse toiletborstel tot whisky. Als een hebberig kind griste ik boodschappen van de planken en dumpte ze in mijn karretje. Om ze even later weer braaf terug te zetten omdat het domweg te zwaar zou worden en ook te duur. Het geld bekijk ik op Gambiaanse wijze. Dus toen ik 1600 dalasis moest betalen, moest ik moeite doen om me niet schuldig te voelen. Een maand huur voor de tent in een klap uitgegeven. Toen ik het later toch ook maar even in Euro’s uitrekende – wat ik echt nooit doe – bleek dat ik slechts voor zo’n 43 euro geshopt had, inclusief een liter (!) whisky.

De avond kon beginnen. Nigel ging films op haar laptop overzetten. Ik ging mijn laptop controleren op virussen en daarna kwam de drank tevoorschijn uit een van de vele plastic zakken. Rode wijn voor Nigel, Wodka voor Kaye en whisky voor mij. En chips en cashewnoten.
We raakten in gesprek over onze ervaringen hier. Kaye en ik werkend op de school, Nigel in de garage van Riders for Health. En over het leven tussen de Afrikanen als Europeaan. En. En. En. Ongelofelijk hoe wij als drie uit de lucht gevallen mensen zo bij elkaar hoorden. De gesprekken werden met de minuut persoonlijker en toen we om middernacht Nigel in de taxi uitwuifden voelde ik dat ik twee hartsvrienden had ontmoet.
In Kaye’s appartement hebben we getweeën nog nagepraat en bleek dat we beiden onlangs een flinke depressie het hoofd geboden hadden.

09:30 uur Een belletje tingelt. Kaye prevelt met soms schorre, soms heldere stem, maar altijd op dezelfde toonhoogte: “Nam-myoho-renge-kyo”. Ze zit voor een bureautje met daarop een brandende kaars en een mini-reis-altaartje van nog geen vijf centimeter. In haar handen heeft ze een wit bidsnoer. Ze zit rechtop en houdt het kleine boekje - met daarin de hardop te lezen teksten - in de lucht. Het gonst, en ruist van de klanken die ze herhaald en herhaald. Ting-Ting doet ze met een stokje tegen het belletje. Helder tingelt het door de kamer. Kaye is boedist. En is dan ook allerminst verbaasd dat zij, Nigel en ik ons pad gekruist hebben.
Toen ze gisteren zonder aankondiging dit ritueel deed, zat ik met wijdopen mond toe te kijken. Ademloos. Gefascineerd. Wat was hier gaande? Even later legde ze het me uit en gaf me een kaartje met bovenstaande tekst. Niet dat ik er iets mee moest, maar gewoon.. “probeer het maar uit te spreken” moedigde ze me aan. Ik probeerde het en keek haar vragend aan. Ik hoefde er niks mee en kon er alles mee leek ze me te willen zeggen met haar lachende gezicht.
Toen trokken we de flessen open en hadden een ongelofelijke topavond.