74 maandag 8 februari 2010

74 maandag 8 februari 2010 – M.’s compound, Gunjur Village

Het weekend is om. Ik lig op bed en wil een stukje tikken, maar val iedere keer in slaap met de laptop op mijn buik. Ik ben doodmoe van het terug fietsen naar huis. Drie kwartier deze keer want er was wind. Thuis aangekomen meteen M.’s bed verbouwd zodat ze de laatste twee weken van haar zwangerschap nog wat kan slapen. Dit weekend heeft ze op mijn bed geslapen. Op een Hollands ziekenhuismatras dat ik in Boboi geconfisqueerd heb. Sinds ik daar op slaap houdt mijn rug zich redelijk koest. Vandaag echter doen mijn voeten erg zeer, zal wel de artrose zijn. Je moet toch ergens aan merken dat je zestig bent..
Zaterdagochtend ben ik pas naar de tent gegaan. Vrijdag was een drukke dag geweest en ik kwam pas laat in de avond thuis. Heerlijk relaxed weekend gehad en geen laptop aan gehad. Ben ik helaas wel meteen achter met tikken. Heb alleen maar gelezen en weer eens een tas genaaid van een rijstzak. Zaterdag zelfs een beetje verbrand aan zee. En vandaag op tijd de boel weer opgeruimd en de workshop voor morgen uitgedacht. Bevalt erg goed om af en toe de maandag vrij van school te houden.
Onderweg daarstraks zag ik een vrouw met stenen gooien. Was benieuwd wat ze als doel had en speurde in het gras: een piepklein puppie. Ze sprak geen Engels en het was dan ook een heel gedoe om erachter te komen waar het beestje vandaan kwam. Uiteindelijk wees ze naar schuin aan de overkant. Ik had veel bagage op de fiets en zag het niet zitten om ook nog eens een puppie in mijn hand te houden. Een van de inmiddels vele omstanders – een toubab die van haar fiets stapt voor een puppie is beslist een bezienswaardigheid! – wist ik over te halen het naar de bewuste compound te brengen. Ik hield het van een afstand in de gaten en zag dat de man het beestje nergens kwijt kon. Toch maar omgekeerd met de fiets en samen nog wat verder rond geneusd op zoek naar moederhond. Niemand wist natuurlijk ergens van en uiteindelijk stonden wij daar besluiteloos te wezen met de pup. Ik kon het onmogelijk mee naar M.’s compound nemen. Ze zou me nog meer voor gek verslijten dan ze nu al doet. “I shall give it breakfast” mompelt de man terwijl hij het beestje voorzichtig vasthoudt. “I tondi?” ( hoe heet u) vraag ik. “Chorno”. “Goed zo Chorno, ik ben trots op je dat je dit hondje niet aan zijn lot overlaat. Dank je wel: Abarraka Bake!”. Het lijkt misschien wat overdreven, maar ik hoop hiermee te voorkomen dat het hondje aan de slangen op de Snakefarm gevoerd wordt. Het verhaal gaat dat ze daar graag levende beestjes voeren en dat ze de mensen ervoor betalen als die wat komen brengen. En zo kom ik gelukkig toch nog zonder hondje thuis.
Op de compound is het tjokvol met vrouwen die aan het koken zijn. Overal pannen en zeven, gevuld met couscous, water, rijst en vis. De voorbereiding van een Namingceremony. De zus van M. heeft een baby gekregen vorige week. Morgen is de grote dag in Serekunda, toch al gauw drie kwartier met de GillyGilly. En dat met al die schalen en pannen, niet te geloven.
Als ik mijn spullen van de fiets gepakt heb is het donker buiten. Het lijkt de vrouwen niet te deren. Het kakelt maar door, ondertussen het vuur op stokend voor de vis. In het licht van de zaklantaarn zie ik een enorme plastic teil met gebakken vis. Dat wil zeggen:het is een en al graat met kop en ogen etc. er nog aan. Het lijkt nog het meest op kattenvoer. In de pan pruttelt van alles. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik niet naar de ceremonie hoef, want dat eten staat me ronduit tegen. Ik eet wat van de lunch die al een paar uur op me staat te wachten: Benachin. Mooi, gebakken rijst met wat groenten. De ingekerfde gebakken vis laat ik onaangetast bovenop liggen. Ongetwijfeld is daar animo voor.
Ik trek me terug op mijn bed en pel twee hardgekookte eieren. Halve liter melk erbij en het avondeten zit erop. En nu keihard gaan slapen want om kwart voor zeven gaat de wekker af.