85 maandag 22 februari 2010
Door: Tien
Blijf op de hoogte en volg Tineke
25 Februari 2010 | Gambia, Banjul
85 maandag 22 februari 2010, M.´s compound, Gunjur Village
21:30 uur De buikpijn houdt veel langer aan dan ik gehoopt had. Eindelijk komen de meegebrachte medicijnen van pas, hoera! Zolang ik niet eet – en dat doe ik dus niet – geen diarree.Mijn buik is echter beurs van de krampen. Geduld, misschien is het morgen beter.
De hele dag is het een komen en gaan van mensen.Mannen, maar voornamelijk vrouwen met baby's. Sommigen zitten er de hele dag. Eén vrouw presteert het alleen maar stijf rechtop te zitten met onverstoorbare blik, de tiet te geven en verder de hele dag geen woord te zeggen. Ze doet niet eens de moeite haar benen in te trekken als ik tussen de bakbeest-stoelen door probeer naar buiten te manoeuvreren. Ze vertrekt geen spier. Met een pruik op de kop en haar 10 cm lange gouden oorbellen zit ze als een zwarte Madonna met haar baby losjes op haar knieën. Ik irriteer me mateloos aan haar.
Intussen gaat “baby Kalis” van hand tot hand. Niet dat hij ook maar enige aandacht krijgt, welnee. Men bekijkt hem, schudt hem wat heen en weer en dat is dat. Dat je tegen baby's kunt praten lijken ze nog nooit van gehoord te hebben. Verbazing dan ook alom als ze zien dat ik dat wel doe en hem ook nog knuffel.
Een zojuist binnen gekomen vrouw eist de baby op.Ik breng hem naar haar toe. Haar eigen peuter volgt haar niet snel genoeg naar haar zin en krijgt een mep. Niet1, niet 2, maar 3 harde meppen. Geheel onverwacht roep ik streng:” Abanta! Stop it! Not as long as I am in the house!” Ik schrik er zelf van en leg uit dat het niet goed is om te slaan. Niet eerlijk ook. Jij bent groot, met grote handen. Je kind is klein en kan zich niet verdedigen. Probeer met je mond te vertellen wat je niet goed vindt. Wat je anders wil. De vrouwen om me heen kijken me stil aan. Sommigen knikken. Nee, het is niet goed om te slaan. Mooi, denk ik, kan ik nog wel even doorgaan en vertellen dat zij vroeger waarschijnlijk ook geslagen zijn. Ze knikken. Maar dat je ergens moet beginnen als je iets wil veranderen. Ik ben verbaasd over de aandacht. Voor hen ben ik denk ik een autoriteit, hetzij omdat ik teacher ben, hetzij dat ik wit ben. Of beiden. Kan er niet mee zitten. Als de boodschap maar over komt.
De dag is om. Inmiddels zijn de vier Belgische stagiaires aangekomen. M. Slooft zich uit om zo Europees mogelijk te koken. Pffht! Het is dat ik buikpijn heb, want eindelijk eens iets fatsoenlijks eten lijkt me wel wat. Keerzijde van mijn ingeburgerd zijn.Ik ben geen toubab meer en hoef niet meer verwend te worden. Al ben ik 100 x ziek.
Ieder voor zich en Allah voor ons allen. Ik troost mezelf met Tracy Chapman:
“.. all that you have is your soul..”
21:30 uur De buikpijn houdt veel langer aan dan ik gehoopt had. Eindelijk komen de meegebrachte medicijnen van pas, hoera! Zolang ik niet eet – en dat doe ik dus niet – geen diarree.Mijn buik is echter beurs van de krampen. Geduld, misschien is het morgen beter.
De hele dag is het een komen en gaan van mensen.Mannen, maar voornamelijk vrouwen met baby's. Sommigen zitten er de hele dag. Eén vrouw presteert het alleen maar stijf rechtop te zitten met onverstoorbare blik, de tiet te geven en verder de hele dag geen woord te zeggen. Ze doet niet eens de moeite haar benen in te trekken als ik tussen de bakbeest-stoelen door probeer naar buiten te manoeuvreren. Ze vertrekt geen spier. Met een pruik op de kop en haar 10 cm lange gouden oorbellen zit ze als een zwarte Madonna met haar baby losjes op haar knieën. Ik irriteer me mateloos aan haar.
Intussen gaat “baby Kalis” van hand tot hand. Niet dat hij ook maar enige aandacht krijgt, welnee. Men bekijkt hem, schudt hem wat heen en weer en dat is dat. Dat je tegen baby's kunt praten lijken ze nog nooit van gehoord te hebben. Verbazing dan ook alom als ze zien dat ik dat wel doe en hem ook nog knuffel.
Een zojuist binnen gekomen vrouw eist de baby op.Ik breng hem naar haar toe. Haar eigen peuter volgt haar niet snel genoeg naar haar zin en krijgt een mep. Niet1, niet 2, maar 3 harde meppen. Geheel onverwacht roep ik streng:” Abanta! Stop it! Not as long as I am in the house!” Ik schrik er zelf van en leg uit dat het niet goed is om te slaan. Niet eerlijk ook. Jij bent groot, met grote handen. Je kind is klein en kan zich niet verdedigen. Probeer met je mond te vertellen wat je niet goed vindt. Wat je anders wil. De vrouwen om me heen kijken me stil aan. Sommigen knikken. Nee, het is niet goed om te slaan. Mooi, denk ik, kan ik nog wel even doorgaan en vertellen dat zij vroeger waarschijnlijk ook geslagen zijn. Ze knikken. Maar dat je ergens moet beginnen als je iets wil veranderen. Ik ben verbaasd over de aandacht. Voor hen ben ik denk ik een autoriteit, hetzij omdat ik teacher ben, hetzij dat ik wit ben. Of beiden. Kan er niet mee zitten. Als de boodschap maar over komt.
De dag is om. Inmiddels zijn de vier Belgische stagiaires aangekomen. M. Slooft zich uit om zo Europees mogelijk te koken. Pffht! Het is dat ik buikpijn heb, want eindelijk eens iets fatsoenlijks eten lijkt me wel wat. Keerzijde van mijn ingeburgerd zijn.Ik ben geen toubab meer en hoef niet meer verwend te worden. Al ben ik 100 x ziek.
Ieder voor zich en Allah voor ons allen. Ik troost mezelf met Tracy Chapman:
“.. all that you have is your soul..”
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
