56 dinsdag 19 januari 2010

Geen tijd en energie gehad tot nu toe om op te schrijven hoe mijn verjaardag was. "More than nice" volgens de Gambianen die er waren en "..just as nice as a Naming Ceremony.." Mooier kan ik het niet maken.
Enorme emaille bakken met gebakken rijst, kip en groenten werden om 4 uur - een uur te laat - (GMT=Gambian Maybe Time ..)binnen gebracht in de ronde Bantaba in Boboi. Ik was inmiddels very dressed up en de Make-up stroomde in mijn nek.De kinderen van Jarra, Happy's zuster hadden olv Tineke1 schattige kleine cadeautjes gemaakt en kwamen om beurten naar voren, waar ik op zittend een plastic stoel " ontvangst hield". Iedereen mocht dan ook bij mij op schoot tijdens het uitpakken. zelfs de onderwijzer Mr. Camara. Erg leuk en een beetje provocerend, dat wel. Zakjes met pinda's, een emmer vol met sinaasappels en grapefruits, veel tekeningen, ruikertjes van Bougainville voor in mijn haar, bosjes veren. Ik zag eruit als een hippie uit de jaren zestig, behangen met slingers, bloemen en veren.
Eerst zaten de kids stijf op hun stoel (schijnt dat dat ze gezegd was..) maar later, nadat we gezongen hadden heb ik de dansvloer geopend met "we maken een kringetje..". Uiteindelijk lukte het me de kids aan het dansen te krijgen. Beloning: een kartonnetje vruchtensap voor hen en cola voor de volwassenen.
Dacht ik dat alles wel vanzelf zou gaan.. mis. Ik rende mijn benen uit mijn lijf om iedereen te voorzien onderwijl roepend "may I invite you??" Nigel was me een reuze steun: hij maakte foto's en filmde met mijn videocamera. Helaas ontbreekt me de software om het te bekijken dus dat komt later hopelijk.
Toen de doeken van de schalen met eten kwamen en de bordjes tevoorschijn werden getoverd, kon ik het loslaten. Afrikanen en eten, dat hoef je niet uit te leggen. Ik zal kort zijn. Toen ik 's avonds wat wilde eten omdat ik daar uiteraard niet aan toegekomen was, was er niets! niets! niet! meer van de enorme hoeveelheid terug te vinden. Alles hadden ze bij vertrek meegenomen, tot mijn mineraalwater en aluminiumfolie aan toe. De maandag heb ik dan ook nodig gehad om daar overheen te komen.
Ik prent mezelf in: denk niet dat het onbeschoft is Tineke. Of brutaal. Of idioot..of...of... whatever. Het is een andere cultuur. Die omslag maken kost zo ontzettend veel moeite. Ik zie nog hoe ik Jan-en-Alleman met razendsnel gevulde flessen Baobab-juice wegliepen. Te verbaasd om te reageren, niet gelovend dat ze dat allemaal domweg mee zouden nemen om het thuisfront ervan te voorzien.
Eigenlijk ben ik er nog steeds niet echt overheen. Van de Baobab-juice - speciaal voor mij gemaakt - had ik een half kopje gehad..
Genoeg erover.
Wat leuk was na het eten: ik nodigde iedereen uit om naar het strand te gaan en te zwemmen. Sommige kinderen hadden nog nooit het zeewater aangeraakt. Zelfs M. - hoogzwanger - waggelde naar het strand en stroopte haar rok op om met haar voeten te poedelen. En daar moet ik gewoon aan denken. Aan al die mensen die zo gelukkig en verbaasd in het zand stonden, de rondspartelende kinderen in hun onderbroekjes en ik voor de gelegenheid in zwart badpak. Dat is een prachtig beeld dat ik niet wil vergeten.