75 dinsdag 9 februari 2010

75 dinsdag 9 februari 2010 – M.’s compound, Gunjur Village

13:44 De schooldag is weer eens anders gelopen dan ik me ervan voorgesteld had. Het begint al met de mededeling van de headmistress dat de workshop niet door gaat vandaag. Volgens haar heb ik dat zelf gezegd omdat ik Tineke1 – die vertrekt morgen - moest helpen met het inpakken van de bagage. Groot misverstand, ik ben Tineke2 en zou een workshop geven. Boewaaa! Soms heb ik het gevoel dat ze zoveel mogelijk onder elke activiteit uit willen..Boewaaa!!
Goed. Dan geen workshop vandaag. In de klas tref ik een stuk of vijftien timide kindertjes aan: nieuwkomers. De moeders zitten buiten onder de boom al een uurtje op M. te wachten die ze zal registreren. Ik kieper wat lego op de mat en zie ze er stomverbaasd naar kijken. Helaas heb ik geen tijd om het verder uit te leggen want de andere kids zitten aan tafel te wachten op pen en papier. Ik was namelijk nog niet in de klas of de aanwezige “meester” werd naar de beach gestuurd voor vis. Het is de laatste keer dat ik dit soort dingen ga beschrijven. Doodmoe word ik ervan. Na een dik half uur laat ik de potlood kinderen doen wat ze ermee willen – voornamelijk trommelen op de tafel au! mijn oren! – en ga tussen de nieuwkomers op de mat zitten. Elk kind krijgt te zien hoe je een torentje kan bouwen van lego. Als ook dat achter de rug is krijgen ze allemaal een knuffel. Echte aandacht is er niet bij helaas. Ik kan me nou eenmaal niet in tienen splitsen.
Ondertussen zijn Tineke1 en Happy gearriveerd. Vandaag krijgen de 88 kids die door de stichting gesponsord zijn een rugzakje met inhoud. Daarin zitten schoenen, sokken,en een uniform. Dit alles ter waarde van 1000 dalasis (ongeveer 28 euro). Dit bedrag is al weken goed voor eindeloze discussies, waarbij wij betwijfelen of het de juiste prijs is. We hadden het graag goedkoper gehouden zodat we geld over zouden houden voor rijst. De directeur van Tarud wilde daar niet van weten en aangezien hij de baas is en wij “slechts” de sponsors, is zijn wil wet. Koloniaal verleden dat hier ongetwijfeld meespeelt. “Money gives power”……werd er fijntjes opgemerkt .Een opmerking die beslist niet op onze stichting slaat en al helemaal niet op Tineke1. Maar dit terzijde. Ik kan me niet inhouden en zeg tegen M. dat ik niet geloof dat dit tasje met inhoud 1000 dalasis kost. Daarmee had ik het helemaal gedaan. Zwaar beledigd over zoveel ongeloof en wantrouwen word ik afgeblaft.
In de Dinnerhall is het inmiddels een drukte vanjewelste. Moeders met baby's zitten op de lage banken. De gesponsorde kids zitten achterin. Een berg rugzakjes in allerlei kleuren moet verdeeld worden over de kinderen. Mr.Demba van Tarud is eindeloos aan het speechen. Hij weet er maar geen punt aan te draaien. Breedsprakigheid is een Afrikaanse kwaal waar ik al eerder mee geconfronteerd werd tijdens de opening van het nieuwe schooltje. Op het laatst luistert niemand meer en lijkt de spreker nog de enige luisteraar te zijn.
Niets zo makkelijk als een voor een de naam opnoemen van een lijst, net zo lang tot je bij nummer 88 bent. Hier gaat het anders. M. zit met de lijst op schoot en schreeuwt een naam. Naast haar staat en tweede teacher die de naam schreeuwend herhaalt. Die geeft het rugzakje aan een derde die ook gaat schreeuwen. De vierde trekt het bewuste kind naar voren en schreeuwt ook iets. Het kabaal is oorverdovend. De moeders schreeuwen hun kinderen bij elkaar en wij zitten er stilletjes bij. Ik spendeer er geen woord meer aan – denk aan je stem Tien - en zorg er alleen maar voor dat de schouderbandjes van de rugzakjes bevestigd worden. Als ik er op tijd bij ben. Want de teachers geven het pakketje zonder dat te regelen aan de moeders. Die knopen het op hun manier vast en zeker weten dat er binnenkort niets meer van over is.
Om kwart over twaalf is de berg rugzakjes geslonken tot een stuk of tien, van kinderen die afwezig zijn.
In de headoffice probeert Tineke1 nog even haar teleurstelling te uiten aan Mr.Demba. Hij voelt zich beslist niet aangesproken en gaat giga in de verdediging, teleurgesteld over het wantrouwen van de stichting ten opzichte van Tarud, het overkoepelende orgaan van het schooltje. Het is een never-ending-story. Sponsors versus Tarud. Dat zij met vuur spelen lijkt ze niet te deren, zij moeten de baas zijn over alles: het geld, de spullen etc. Dom. Want mijns inziens kan het zomaar een keer mis gaan en is het gedaan met het hele sponsorship. Gelukkig voor hen is Tineke1 een vrouw die eindeloos doorgaat en nooit opgeeft.Hulde!

Ik heb honger en heb Kumba om brood gestuurd. Die heb ik niet meer terug gezien helaas. M. – net binnen gekomen - weet me te melden dat ze vertrokken is naar Serekunda. Lekker wel. Naast me staat het dagelijkse bordje rijst met gratenvis : ”lunch!” Bekijk het maar, ik wil brood met pindakaas en anders niks. Wat een waardeloze dag.