87 woensdag 24 februari 2010
Door: Tien
Blijf op de hoogte en volg Tineke
02 Maart 2010 | Gambia, Banjul
87 woensdag 24 februari 2010, M.´s compound, Gunjur Village
Even bij de school langs, want ik heb wat spullen nodig voor een piepklein schooltje hier in de buurt. De onderwijzer ontmoette ik tijdens de opening van onze school. Hij was dolblij met de 12 potloden die ik hem gaf. Hij had echter nog geen tafels en ook geen papier. “Raar schooltje..” dacht ik bij mezelf, en beloofde hem langs te komen.
De school waar ik werk heeft bij nader inzien heel veel qua spullen als je dat vergelijkt met andere scholen. Toevallig zag ik laatst wat een hoop materiaal er achter slot en grendel ligt. Daarom hield ik mijn meegebrachte spullen heel lang in de doos. Dat komt nu dus goed uit.
Ik prop mijn rugzak vol met potloden, vouwblaadjes, A4 papier, kleurplaten en kleurpotloden. Hoewel het nog steeds van mij is, voelt het alsof ik steel. Niets is minder waar, ik verdeel het gewoon anders dan in eerste instantie de bedoeling was.
Met de zooi in de fietstassen fiets ik naar het andere schooltje.
Het blijkt een compound waar de onderwijzer twee kamers gehuurd heeft. In de eerste donkere kamer ( geen ramen, alleen een deur) zitten de kleintjes. In de tweede kamer de grotere kinderen. Aan de muur hangen zelf getekende afbeeldingen met ABC. Inmiddels heeft hij vier tafels gekregen van Kadu, de onderwijzer van ons pas geopende schooltje. Er zitten ongeveer 8 a 9 kids aan een tafel. Kom ik op zo’n kleine veertig kinderen in totaal. Hij heeft nog een vrouwelijke leerkracht. Geen idee of ze gekwalificeerd is. Er zijn geen spullen en ook geen kast. Hoe moet dat als ik de spullen aan hem overdraag? Hij kan dat toch niet op de grond leggen? Hij wijst op een tasje aan zijn fiets. “ Ik bewaar alles thuis en neem mee wat ik nodig heb..” Ik vraag hem of hij niet liever een kastje heeft om alles in te doen. Of op zijn minst een paar dozen, want mijn spullen passen dus echt niet in het tasje.
Uit een envelop haalt hij een sponsorbrief te voorschijn. Of ik me daarvoor in wil zetten. Zeker weten. En die kast gaat er ook komen! Blij wuift hij me na.
Als ik bij Happy aankom hoor ik dat sponsorship voor dit schooltje al besproken is. (later hoor ik van Tineke1 dat ze van niets weet..) Samen met de timmerman bedenken we een kastje voor de spullen.En of ze in de toekomst steun van onze stichting krijgen.. geen idee. Maar ik ben vast begonnen mensen!Doen jullie mee?
Even bij de school langs, want ik heb wat spullen nodig voor een piepklein schooltje hier in de buurt. De onderwijzer ontmoette ik tijdens de opening van onze school. Hij was dolblij met de 12 potloden die ik hem gaf. Hij had echter nog geen tafels en ook geen papier. “Raar schooltje..” dacht ik bij mezelf, en beloofde hem langs te komen.
De school waar ik werk heeft bij nader inzien heel veel qua spullen als je dat vergelijkt met andere scholen. Toevallig zag ik laatst wat een hoop materiaal er achter slot en grendel ligt. Daarom hield ik mijn meegebrachte spullen heel lang in de doos. Dat komt nu dus goed uit.
Ik prop mijn rugzak vol met potloden, vouwblaadjes, A4 papier, kleurplaten en kleurpotloden. Hoewel het nog steeds van mij is, voelt het alsof ik steel. Niets is minder waar, ik verdeel het gewoon anders dan in eerste instantie de bedoeling was.
Met de zooi in de fietstassen fiets ik naar het andere schooltje.
Het blijkt een compound waar de onderwijzer twee kamers gehuurd heeft. In de eerste donkere kamer ( geen ramen, alleen een deur) zitten de kleintjes. In de tweede kamer de grotere kinderen. Aan de muur hangen zelf getekende afbeeldingen met ABC. Inmiddels heeft hij vier tafels gekregen van Kadu, de onderwijzer van ons pas geopende schooltje. Er zitten ongeveer 8 a 9 kids aan een tafel. Kom ik op zo’n kleine veertig kinderen in totaal. Hij heeft nog een vrouwelijke leerkracht. Geen idee of ze gekwalificeerd is. Er zijn geen spullen en ook geen kast. Hoe moet dat als ik de spullen aan hem overdraag? Hij kan dat toch niet op de grond leggen? Hij wijst op een tasje aan zijn fiets. “ Ik bewaar alles thuis en neem mee wat ik nodig heb..” Ik vraag hem of hij niet liever een kastje heeft om alles in te doen. Of op zijn minst een paar dozen, want mijn spullen passen dus echt niet in het tasje.
Uit een envelop haalt hij een sponsorbrief te voorschijn. Of ik me daarvoor in wil zetten. Zeker weten. En die kast gaat er ook komen! Blij wuift hij me na.
Als ik bij Happy aankom hoor ik dat sponsorship voor dit schooltje al besproken is. (later hoor ik van Tineke1 dat ze van niets weet..) Samen met de timmerman bedenken we een kastje voor de spullen.En of ze in de toekomst steun van onze stichting krijgen.. geen idee. Maar ik ben vast begonnen mensen!Doen jullie mee?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
