93 woensdag 10 maart 2010

93 woensdag 10 maart 2010, M.’s compound, Gunjur Village

Op bed met een heerlijk luchtje in de kamer. Een vuurpotje met daarin een stukje geparfumeerd hout (?) staat in een hoek op de grond. M. belde vandaag op terwijl ik in Brikama was met mijn collega’s om weer eens een jurk te bestellen voor de Independance Day volgende week. Haar speciale “luchtjes-man/vrouw” was er . Of ik maar even wilde zeggen of ik middel of groot wilde hebben. Waarvan in godsnaam? Vervolgens legde ze me uit dat het om het vuurpotje ging dat ik laatst van haar wilde lenen om mijn kamer te parfumeren in verband met bezoek. “Ook lekker voor in je tent!” zegt ze terwijl ze op een jampotje met onduidelijke vloeistof wijst. Erin liggen stukjes hout of misschien zijn het eikeltjes.. ik weet het vooralsnog niet.
Al die Afrikaanse luchtjes. Vandaag was ik in de shop waar ik altijd mijn bambutuloo koop. Collega Mai wees me de parfums aan. Kiezen is een ramp, want als je er eentje probeert komt de volgende er echt niet bovenuit. Dus koop ik er zes. In schattige doosjes. Kunnen mijn vriendinnen straks ook lekker ruiken. Het wordt trouwens niet verstoven maar gerold als onze deodorant.
Bij de taylor was het weer reuze spannend. Wat gaan we nou weer laten maken! Al die bladen met dames in glitter galajurken maken het niet echt simpeler om te kiezen. En als je eindelijk je model uitgekozen hebt, moet je nog over het rijke borduursel na gaan denken. Want dat is de grote mode op dit moment, overgewaaid uit Senegal. Rijk geborduurd met goud. We gaan allemaal in dezelfde blauwe chintz naar Brufut zaterdag over een week. Ik geloof dat we daar gaan defileren in de hitte Alle Nurseryschools met een selectie van 30 leerlingen per school zullen daar vertegenwoordigd zijn. Ik was te laat om ook twee kleintjes mee te laten doen. De selectie was juist vandaag gedaan en de ouders ingelicht. Jammer. Want ik had Fama en Bakhary graag meegenomen..
Met Mai ga ik nog even de markt over om bedsheets te kopen. Het zijn tye&dye katoenen lakens. Deze keer blauw wit gekocht, mooi als dekbedhoes in NL.
Elke dag staat toch wel even in het teken van het komende vertrek. Al is dat nog 4 weken ver weg. Als ik aan Nederland denk schrik ik: hoe kan ik nou opeens overstappen van dit Afrikaanse leven dat me zo lief geworden is? Vooral de laatste maand is dat gekomen. Met de geboorte van Malang en alles daar omheen. Vandaag is hij trouwens geregistreerd in de kliniek: Malang Manneh Kalis. Het staat er zwart op wit. Dan val je wel even stil. Natuurlijk gaat hij naar school later. Natuurlijk gaat hij van mij erven. Natuurlijk… natuurlijk… van alles passeert de revue. Dat ik 80 ben als hij 20 is. Hopelijk ben ik niet dement en heb genoeg geld om hem te laten studeren. Waar? In Nederland? Natuurlijk.. wat zou hij in Engeland moeten als zijn grootmoeder in NL woont.. Na drie uur piekeren en fantaseren vannacht besloot ik een slaappilletje te nemen.
Vanochtend bij Woulaba Gardens langs gegaan. Lamin, een vriend van Happy, bood me aan de weekends of wanneer ik maar wil, daar door te brengen. Ontzettend lief en heel welkom! Want dagen per week tussen de familieleden op de compound kost me toch wel mijn privacy. Een prachtig plekje onder de palmbomen waar ik een eigen kamer met badkamer krijg. Vriendendienst zogezegd.. Heel af en toe zien Djanko en ik elkaar..dmanding dmanding..langzaam langzaam… En vooral niet te openlijk in verband met de eeuwige roddels en jaloezie. Want iedereen wil het liefst zijn eigen toubab.

Over school: maandag was Common Welth Day. Alle kindertjes waren in het mooi. De jongens in hun stijf gesteven glanzende chintz pakjes, de meisjes in lieve jurkjes – schouders bloot – en de haren ingevlochten met kraaltjes. Voor de office stond een reuze muziek installatie opgesteld met daarachter drie jongens die voor dj speelden. En de kids onder de mangoboom zich maar verdringen voor de geluidsboxen . Dansen dansen dansen. Ze brachten allemaal een potje eten mee van thuis. Doekje erom en op het hoofd gedragen. Als het eten op is lopen ze er nog steedsmee rond. Vast opdracht van thuis de schalen niet uit het oog te verliezen.

Men houdt van feesten en er is altijd wel een reden te vinden. Het is de tegenhanger van de armoe, het gesuffer, het alsmaar sappelen. Bij een feest gaat iedereen op zijn mooist en lijken ze prinsen en prinsessen. Armoe en rijkdom gaan hand in hand. Vandaag zag ik op de markt band dat men gebruikt om de hals van een jurk mee te versieren. Het was bezet met enorme geslepen “edelstenen” van glas in de mooiste kleuren. Hardrose, geel, groen, blauw.. Waanzinnig, wie bedenkt zoiets?

Inmiddels is het alweer een dag later. De laptop was leeg en ik moest in mijn schriftje verder schrijven. De hitte hangt alweer om me heen. Heb nog geen plannen voor vandaag en nu is het sowieso te heet om je buiten te vertonen. Vrijdagavond heb ik met Djanko afgesproken bij Woulaba. Zaterdag ga ik hopelijk naar Kaye, chanten en bijpraten. Plan is bij Juul en Ben langs te gaan en daar ook te slapen. Gaan we samen met hen zondag terug te gaan naar Gunjur om onze projekten te bezoeken ( voor zover mogelijk op zondag..).
Zondagavond is “program”: Jaliba geeft een concert in onze school en dan gaan we waarschijnlijk allemaal uit ons dak. Mijn Afrikaanse kleren worden voor het eerst gewassen en opnieuw gesteven en gestreken. Geen wonder dat ze me een Gambiaanse noemen. Ik ben toubab af.